...Το μάρμαρο μένει βουβό και θε να μείνει ακόμα,ποιος ξέρει ως πότ' αμίλητο το νεκρικό σου στόμα.Κοιμάται κι ονειρεύεται και τότε θα ξυπνήσει, όταν στα δάση, στα βουνά, στα πέλαγα, βροντήσει το φοβερό μας κήρυγμα. "Χτυπάτε, πολέμαρχοι! Μη λησμονείτε το σχοινί, παιδιά, του πατριάρχη!"
