15/02/2011 στις 6:54 pm
Ενδιαφέρον το σχόλιό σου. Και μου δίνει την ευκαιρία για μερικές παρατηρήσεις:
Η χώρα έχει περιέλθει σε πολύ δεινή θέση. Απλοϊκές αιτίες μην τις πιστεύεις. Και απλοϊκές λύσεις δεν υπάρχουν.
Αλλά δεν βρισκόμαστε σε μια χώρα αναλφάβητων. Βρισκόμαστε σε χώρα με υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Μπορούμε λοιπόν να κάνουμε δύο πράγματα:
Η χώρα έχει περιέλθει σε πολύ δεινή θέση. Απλοϊκές αιτίες μην τις πιστεύεις. Και απλοϊκές λύσεις δεν υπάρχουν.
Αλλά δεν βρισκόμαστε σε μια χώρα αναλφάβητων. Βρισκόμαστε σε χώρα με υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Μπορούμε λοιπόν να κάνουμε δύο πράγματα:
– Ή να λαϊκίζουμε ασύστολα και να φωνάζουμε (όσο είμαστε στην Αντιπολίτευση) “λεφτά ύπάρχουν” και “θα σας φτιάξουμε γιοφύρια…”
– Ή να προσπαθήσουμε να δείξουμε ότι υπάρχουν πραγματικές λύσεις και λυτρωτικές λύσεις, που όμως δεν είναι πάντα “ορατές” δια γυμνού οφθαλμού.
Ο Αντώνης Σαμαράς επέλεξε τον περασμένο Ιούλιο να κάνει το δεύτερο.
Και βγήκε και πρότεινε ένα πολύ σαφές πρόγραμμα εξόδου απο την κρίση διαφορετικό – πολύ διαφορετικό από το Μνημόνιο.
Θα μπορούσε και να μη το έκανε. Θα μπορούσε απλώς να σπεκουλάριζε στη βέβαιη πολιτική φθορά που θα προκαλούσε – και προκάλεσε – στο ΠΑΣΟΚ η Μνημονειακή πολιτική.
Όμως εκείνος επέλεξε να πάρει ρίσκα και να προτείνει κάτι ολοκληρωμένο και συγκεκριμένο. Με “αιχμές” και “γωνίες”.
Κι αυτό ήταν ρίσκο, διότι οταν δεν λές τίποτε και απλώς περιμένεις να φθαρεί ο άλλος δεν κινδυνεύεις. Βαράς εκ του ασφαλούς…
Αλλά όταν εσύ προτείνεις καινούργια πράγματα, τότε διακινδυνεύσεις να σου απαντήσουν (που είναι και το λιγότερο), να διαστρεβλώσουν αυτά που είπες κλπ…
Κι όλα αυτά συνέβησαν στους μήνες που ακολούθησαν.
Στην αρχή μας είπαν ότι:
– Δεν υπάρχουν τα 300 και πλέον δισεκατομμύρια της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου (που λέγαμε τότε).
– Δεν υπήρχε τάχα τρόπος να βρεθούν 50 δισεκατομμύρια σε λίγα χρόνια (από το σύνολο την δημόσιας περιουσίας).
– Δεν ήταν, δήθεν, δυνατό (και δεν ήταν απαραίτητο!) να ισοσκελιστεί ο Προϋπολογισμός και να μηδενιστεί το έλλειμμα.
Ότι όλα αυτά ήταν “μαγικά” τάχα…
Ότι ήταν “κόπλα” του Χάρι Πότερ!
–Μετά ήλθε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και παραδέχθηκε ότι η ακίνητη περιουσία είναι “πάνω από 270 δισεκατομμύρια”.
–Μετά ήλθε η Τρόϊκα και τους είπε να βρούν οι ίδιοι 50 δισεκατομμύρια σε πέντε χρόνια (και δεκαπέντε μέσα στα επόμενα δύο, έναντι 3 που ειχαν δεσμευτεί για πέρσι και δεν βρήκαν τίποτε)
– Και τώρα έρχεται η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση (μέσα από το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας) και τους ζητά να…μηδενίσουν το έλλειμμα ως το 2013 και να βγάλουν και πλεόνασμα μάλιστα! Και να το βάλουν και στο Σύνταγμα (ή σε κάποιου είδους εθνική νομοθεσία). Δηλαδή όχι μόνο να κάνουν εκείνο που…χλεύαζαν, αλλά να το καταστήσουν και συνταγματική επιταγή!
* Η ΝΔ με το ρίσκο που πήρε εμφανίσε το πιο ολοκληρωμένο πρόγραμμα που εμφάνισε ποτέ κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Μπορεί να έχει κανείς ενστάσεις σε εκείνο ή το άλλο σημείο. Αλλά πιο ολοκληρωμένο πολιτικό πρόγραμμα για την Οικονομία, δεν έχει ξανακουστεί. Κι αυτό ήταν μια μικρή πολιτική “επανάσταση”.
* Η ΝΔ έθεσε το θέμα αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου. Που λίγο πρίν δεν τολμούσε να θίξει κανείς. Ή μάλλον, κι άλλοι το είχαν θέσει παλαιότερα, αλλά ιδιωτικά. Όμως, ποτέ κανείς δεν κατάφερε να το επιβάλλει στην πολιτική ατζέντα. Και να επιβάλλει την αντιμετώπισή του. Κι αυτή ήταν μια μικρή “επανάσταση” (μπορει να αποδειχθεί και μεγαλύτερη).
* Η ΝΔ έθεσε και το πρόβλημα των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών ως άμεση προτεραιότητα για τη λύση της δημοσιονομικής κρίσης. Τώρα το υιοθετούν (καθ’ υπερβολήν, μάλιστα) και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι – και μάλιστα κάνουν και το λάθος να επιβάλλουν ένα ριζοσπαστικό μέτρο ως “συστημική ακαμψία”.
Η ΝΔ κατάφερε, ένα χρόνο μετά το Μνημόνιο, να συζητάνε όλοι το πρόγραμμά της. Κι ακόμα, να εφαρμόζουν οι αντίπαλοί της το πρόγραμμά της, στρεβλά και στραβά και βρίζοντας. Αλλά να προσχωρούν σε εκείνα που πρίν χλεύαζαν.
Αυτά κατάφερε η ΝΔ.
Τώρα, πράγματι, δεν κατάφερε να τα κάνει όλα αυτά λιανά στο ευρύ κοινό.
Δεν ξέρω αν αυτό γίνεται, σε λιγο χρόνο…
Και είναι πολύ δύσκολο να γίνει, αν έχεις απέναντί σου ένα “επικοινωνιακό περιβάλλον, πολύ μεροληπτικό εναντίο σου.
Για να το πώ πολύ κομψά…
Όμως, εγώ από την αρχή προσπάθησα, να τα κάνω λιανά…
Και καθώς οι προτάσεις αυτές έρχονται συνεχώς στο προσκήνιο, τα δύσκολα αρχίζουν και ξεκαθαρίζουν σιγά-σιγά…
Δεν ειναι εύκολη η λύση στο προβλημά μας.
Και δεν είναι εύκολη η συζήτηση, αν δεν θέλεις να ακούσεις επιχειρήματα, στοιχεία και παραδείγματα.
Να μην εξηγήσω τι ειναι το bridge financing;
Να μην εξηγήσω ότι τα τεράστια ακίνητα που έχουμε ως κράτος δεν μπορει να αξιοποιηθεί αν δεν “καθαρίσει” πρώτα;
Να μην επιμείνω ότι εμπορική αξιοποίηση ΔΕΝ είναι μόνο “πώληση” είναι και ενοικίαση;
Σκεφτείτε, πρέπει ακόμα κι αυτό να το εξηγήσουμε! Τους λέμε “εμπορική αξιοποίηση” και καταλαβαίνουν μόνο “πώληση”…
Να μην προσπαθήσω να δείξω πως κάτι που δεκαετίες έχει μείνει “ανενεργό” και δεν παράγει τίποτε (και απαξιώνεται με το χρόνο), αν κάνουμε τις κατάλληλες κινήσεις μπορεί να γίνει πηγή πλούτου και σωτηρία για όλους μας από το τεράστιο βάρος του χρέους;
Κι ακόμα και τώρα, προσπαθούμε να δείξουμε ότι η δική μας πρόταση ΔΕΝ αφορούσε ξεπούλημα. Όπως δεν αφορούσε και απώλεια κυριότητας. Όχι πως δεν θα μπορούσε να ισχύει κι αυτό. Αλλά εκείνο που προτείναμε τον περασμένο Ιούλιο δεν αφορούσε κάτι τέτοιο. Και δεν το χρειαζόμασταν κάτι τέτοιο…
Κι ομως, έρχονται τώρα και μας ταυτίζουν με τις προτάσεις του Τροϊκανού που κραύγαζε προχθές (από στήλες εφημερίδων): πουλήστε πουλήστε!
Κι αφού μας ταυτίζουν με αυτό που ΔΕΝ είπαμε, μετά το βρίζουν κι ύστερα σπεύδουν να το…ασπαστούν!
Δεν χρειάζεται να λύσεις “διαφορικές εξισώσεις” για να τα καταλάβεις όλα αυτά.
Αρκεί να αντιληφθείς – κι εσύ και όλοι μας, εδώ που τα λέμε – οτι “εύκολες λύσεις” δεν υπάρχουν. Ότι προφανή πράγματα δεν υπάρχουν. Ότι ο παλαιός πολιτικός λόγος των ευφυολογημάτων, των εύκολων ιδεολογικών σχημάτων και των ελκυστικών συνθημάτων πέρασε.
Κι ότι στο εξής, αν θέλουμε να βγαίνει κάτι από το δημόσιο λόγο, πρέπει να παλεύουμε για τα δύσκολα όχι για τα “εύπεπτα”.
Αυτός ο φαύλος κυκλος των εύκολων ερωτήσεων που οδηγούν σε εύκολες απαντήσεις – και που όλα μαζί μυρικάζουν τα γνωστά και μας βουλιάζουν όλο και περισσότερο – δεν πάει άλλο. Πρέπει να σπάσει.
Εμείς λοιπόν, τον σπάμε!
Πάμε για τα δύσκολα…
Και μέσα σε ένα “επικοινωνιακό περιβάλλον” που μοιάζει με ζούγκλα!
Αλλά είπαμε: δεν μασάμε!
– Ή να προσπαθήσουμε να δείξουμε ότι υπάρχουν πραγματικές λύσεις και λυτρωτικές λύσεις, που όμως δεν είναι πάντα “ορατές” δια γυμνού οφθαλμού.
Ο Αντώνης Σαμαράς επέλεξε τον περασμένο Ιούλιο να κάνει το δεύτερο.
Και βγήκε και πρότεινε ένα πολύ σαφές πρόγραμμα εξόδου απο την κρίση διαφορετικό – πολύ διαφορετικό από το Μνημόνιο.
Θα μπορούσε και να μη το έκανε. Θα μπορούσε απλώς να σπεκουλάριζε στη βέβαιη πολιτική φθορά που θα προκαλούσε – και προκάλεσε – στο ΠΑΣΟΚ η Μνημονειακή πολιτική.
Όμως εκείνος επέλεξε να πάρει ρίσκα και να προτείνει κάτι ολοκληρωμένο και συγκεκριμένο. Με “αιχμές” και “γωνίες”.
Κι αυτό ήταν ρίσκο, διότι οταν δεν λές τίποτε και απλώς περιμένεις να φθαρεί ο άλλος δεν κινδυνεύεις. Βαράς εκ του ασφαλούς…
Αλλά όταν εσύ προτείνεις καινούργια πράγματα, τότε διακινδυνεύσεις να σου απαντήσουν (που είναι και το λιγότερο), να διαστρεβλώσουν αυτά που είπες κλπ…
Κι όλα αυτά συνέβησαν στους μήνες που ακολούθησαν.
Στην αρχή μας είπαν ότι:
– Δεν υπάρχουν τα 300 και πλέον δισεκατομμύρια της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου (που λέγαμε τότε).
– Δεν υπήρχε τάχα τρόπος να βρεθούν 50 δισεκατομμύρια σε λίγα χρόνια (από το σύνολο την δημόσιας περιουσίας).
– Δεν ήταν, δήθεν, δυνατό (και δεν ήταν απαραίτητο!) να ισοσκελιστεί ο Προϋπολογισμός και να μηδενιστεί το έλλειμμα.
Ότι όλα αυτά ήταν “μαγικά” τάχα…
Ότι ήταν “κόπλα” του Χάρι Πότερ!
–Μετά ήλθε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και παραδέχθηκε ότι η ακίνητη περιουσία είναι “πάνω από 270 δισεκατομμύρια”.
–Μετά ήλθε η Τρόϊκα και τους είπε να βρούν οι ίδιοι 50 δισεκατομμύρια σε πέντε χρόνια (και δεκαπέντε μέσα στα επόμενα δύο, έναντι 3 που ειχαν δεσμευτεί για πέρσι και δεν βρήκαν τίποτε)
– Και τώρα έρχεται η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση (μέσα από το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας) και τους ζητά να…μηδενίσουν το έλλειμμα ως το 2013 και να βγάλουν και πλεόνασμα μάλιστα! Και να το βάλουν και στο Σύνταγμα (ή σε κάποιου είδους εθνική νομοθεσία). Δηλαδή όχι μόνο να κάνουν εκείνο που…χλεύαζαν, αλλά να το καταστήσουν και συνταγματική επιταγή!
* Η ΝΔ με το ρίσκο που πήρε εμφανίσε το πιο ολοκληρωμένο πρόγραμμα που εμφάνισε ποτέ κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Μπορεί να έχει κανείς ενστάσεις σε εκείνο ή το άλλο σημείο. Αλλά πιο ολοκληρωμένο πολιτικό πρόγραμμα για την Οικονομία, δεν έχει ξανακουστεί. Κι αυτό ήταν μια μικρή πολιτική “επανάσταση”.
* Η ΝΔ έθεσε το θέμα αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου. Που λίγο πρίν δεν τολμούσε να θίξει κανείς. Ή μάλλον, κι άλλοι το είχαν θέσει παλαιότερα, αλλά ιδιωτικά. Όμως, ποτέ κανείς δεν κατάφερε να το επιβάλλει στην πολιτική ατζέντα. Και να επιβάλλει την αντιμετώπισή του. Κι αυτή ήταν μια μικρή “επανάσταση” (μπορει να αποδειχθεί και μεγαλύτερη).
* Η ΝΔ έθεσε και το πρόβλημα των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών ως άμεση προτεραιότητα για τη λύση της δημοσιονομικής κρίσης. Τώρα το υιοθετούν (καθ’ υπερβολήν, μάλιστα) και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι – και μάλιστα κάνουν και το λάθος να επιβάλλουν ένα ριζοσπαστικό μέτρο ως “συστημική ακαμψία”.
Η ΝΔ κατάφερε, ένα χρόνο μετά το Μνημόνιο, να συζητάνε όλοι το πρόγραμμά της. Κι ακόμα, να εφαρμόζουν οι αντίπαλοί της το πρόγραμμά της, στρεβλά και στραβά και βρίζοντας. Αλλά να προσχωρούν σε εκείνα που πρίν χλεύαζαν.
Αυτά κατάφερε η ΝΔ.
Τώρα, πράγματι, δεν κατάφερε να τα κάνει όλα αυτά λιανά στο ευρύ κοινό.
Δεν ξέρω αν αυτό γίνεται, σε λιγο χρόνο…
Και είναι πολύ δύσκολο να γίνει, αν έχεις απέναντί σου ένα “επικοινωνιακό περιβάλλον, πολύ μεροληπτικό εναντίο σου.
Για να το πώ πολύ κομψά…
Όμως, εγώ από την αρχή προσπάθησα, να τα κάνω λιανά…
Και καθώς οι προτάσεις αυτές έρχονται συνεχώς στο προσκήνιο, τα δύσκολα αρχίζουν και ξεκαθαρίζουν σιγά-σιγά…
Δεν ειναι εύκολη η λύση στο προβλημά μας.
Και δεν είναι εύκολη η συζήτηση, αν δεν θέλεις να ακούσεις επιχειρήματα, στοιχεία και παραδείγματα.
Να μην εξηγήσω τι ειναι το bridge financing;
Να μην εξηγήσω ότι τα τεράστια ακίνητα που έχουμε ως κράτος δεν μπορει να αξιοποιηθεί αν δεν “καθαρίσει” πρώτα;
Να μην επιμείνω ότι εμπορική αξιοποίηση ΔΕΝ είναι μόνο “πώληση” είναι και ενοικίαση;
Σκεφτείτε, πρέπει ακόμα κι αυτό να το εξηγήσουμε! Τους λέμε “εμπορική αξιοποίηση” και καταλαβαίνουν μόνο “πώληση”…
Να μην προσπαθήσω να δείξω πως κάτι που δεκαετίες έχει μείνει “ανενεργό” και δεν παράγει τίποτε (και απαξιώνεται με το χρόνο), αν κάνουμε τις κατάλληλες κινήσεις μπορεί να γίνει πηγή πλούτου και σωτηρία για όλους μας από το τεράστιο βάρος του χρέους;
Κι ακόμα και τώρα, προσπαθούμε να δείξουμε ότι η δική μας πρόταση ΔΕΝ αφορούσε ξεπούλημα. Όπως δεν αφορούσε και απώλεια κυριότητας. Όχι πως δεν θα μπορούσε να ισχύει κι αυτό. Αλλά εκείνο που προτείναμε τον περασμένο Ιούλιο δεν αφορούσε κάτι τέτοιο. Και δεν το χρειαζόμασταν κάτι τέτοιο…
Κι ομως, έρχονται τώρα και μας ταυτίζουν με τις προτάσεις του Τροϊκανού που κραύγαζε προχθές (από στήλες εφημερίδων): πουλήστε πουλήστε!
Κι αφού μας ταυτίζουν με αυτό που ΔΕΝ είπαμε, μετά το βρίζουν κι ύστερα σπεύδουν να το…ασπαστούν!
Δεν χρειάζεται να λύσεις “διαφορικές εξισώσεις” για να τα καταλάβεις όλα αυτά.
Αρκεί να αντιληφθείς – κι εσύ και όλοι μας, εδώ που τα λέμε – οτι “εύκολες λύσεις” δεν υπάρχουν. Ότι προφανή πράγματα δεν υπάρχουν. Ότι ο παλαιός πολιτικός λόγος των ευφυολογημάτων, των εύκολων ιδεολογικών σχημάτων και των ελκυστικών συνθημάτων πέρασε.
Κι ότι στο εξής, αν θέλουμε να βγαίνει κάτι από το δημόσιο λόγο, πρέπει να παλεύουμε για τα δύσκολα όχι για τα “εύπεπτα”.
Αυτός ο φαύλος κυκλος των εύκολων ερωτήσεων που οδηγούν σε εύκολες απαντήσεις – και που όλα μαζί μυρικάζουν τα γνωστά και μας βουλιάζουν όλο και περισσότερο – δεν πάει άλλο. Πρέπει να σπάσει.
Εμείς λοιπόν, τον σπάμε!
Πάμε για τα δύσκολα…
Και μέσα σε ένα “επικοινωνιακό περιβάλλον” που μοιάζει με ζούγκλα!
Αλλά είπαμε: δεν μασάμε!