Η σημαία της λιβυκής μοναρχίας του βασιλέα Ίντρις, που αναπέτασσε σήμερα στην πρεσβεία της χώρας στη Στοκχόλμη είναι η πρώτη σημαία της χώρας που χρησιμοποιήθηκε στο διάστημα που μεσολάβησε από την ανεξαρτησία της χώρας και την επανάσταση του Μουάμαρ Καντάφι (1951-69) (ΣΣ. Η σημαία της Λιβύης από το 1979 είναι ένα πράσινο πανί χωρίς κανένα σύμβολο και αυτό εξηγεί και τις αγάπες των Παπανδρέου...). Μαύρου χρώματος, με μία ημισέληνο, ένα άστρο και δύο σειρήτια (κόκκινο και πράσινο), η σημαία της μοναρχίας χρησιμοποιήθηκε από τους αντικανταφικούς διαδηλωτές και επιβάλλεται ως σύμβολο της εξέγερσης που σαρώνει απ’ άκρου εις άκρον τη χώρα.
Η σημαία, που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής κατά τη διάρκεια της μοναρχίας του Ίντρις Α' ήταν εμπνευσμένη από αυτήν της Κυρηναϊκής (ανατολικά), της οποίας ο Ίντρις ήταν πρώτα εμίρης και υιοθετήθηκε ως σύμβολο ολόκληρης της χώρας την ημέρα της ανεξαρτησίας της, στις 24 Δεκεμβρίου 1951.
Η σημαία της Κυρηναϊκής, της οποίας κύρια πόλη είναι η Βεγγάζη, με τη σειρά της ήλκε έμπνευση από τη σημαία της οθωμανικής αυτοκρατορίας, της οποίας τμήμα αποτελούσε από το 1551 έως το 1913, προτού παραχωρηθεί στην Ιταλία, η οποία συνένωσε τη χώρα το 1924.
Το κόκκινο σειρήτι αντιπροσωπεύει το Φεζάν (νοτιοδυτικό τμήμα της χώρας στην έρημο, με κύρια πόλη τη Σέμπχα) και το πράσινο την Τριπολίτιδα (βορειοανατολικό τμήμα, όπου ανήκει η πρωτεύουσα Τρίπολη), της οποίας ο Ίντρις υπήρξε επίσης εμίρης.
Λίγο αφότου κατέλαβε την εξουσία ο Καντάφι, την 1η Σεπτεμβρίου 1969 υιοθέτησε μία σημαία η οποία εκμεταλλευόταν τρία από τα τέσσερα κύρια παναραβικά χρώματα (κόκκινο, λευκό, μαύρο, με εξαίρεση το κόκκινο).
Από το 1972 έως το 1977 προστέθηκε στο κέντρο της σημαίας ένα «χρυσό γεράκι», κατά τα πρότυπα της Αιγύπτου και της Συρίας, με την επιγραφή «Αραβική Δημοκρατία της Λιβύης».
Σε ένδειξη διαμαρτυρίας κατά της επίσκεψης του πρώην προέδρου της Αιγύπτου Ανουάρ ελ Σαντάτ στην Ιερουσαλήμ, και για να σηματοδοτήσει τη διακοπή των σχέσεων με τη χώρα αυτή, το 1977 υιοθέτησε μία τελείως πράσινη σημαία, το μοναδικό μονόχρωμο εθνικό σύμβολο στον κόσμο, που συμβολίζει ταυτόχρονα το Ισλάμ και την «πράσινη επανάσταση» (ΣΣ. Από εκεί πήρε ο Γιωγάκης την ιδές της πράσινης ανάπτυξης...) που φιλοδοξούσε να φέρει εις πέρας ο λίβυος ηγέτης.
Η σημαία, που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής κατά τη διάρκεια της μοναρχίας του Ίντρις Α' ήταν εμπνευσμένη από αυτήν της Κυρηναϊκής (ανατολικά), της οποίας ο Ίντρις ήταν πρώτα εμίρης και υιοθετήθηκε ως σύμβολο ολόκληρης της χώρας την ημέρα της ανεξαρτησίας της, στις 24 Δεκεμβρίου 1951.Η σημαία της Κυρηναϊκής, της οποίας κύρια πόλη είναι η Βεγγάζη, με τη σειρά της ήλκε έμπνευση από τη σημαία της οθωμανικής αυτοκρατορίας, της οποίας τμήμα αποτελούσε από το 1551 έως το 1913, προτού παραχωρηθεί στην Ιταλία, η οποία συνένωσε τη χώρα το 1924.
Το κόκκινο σειρήτι αντιπροσωπεύει το Φεζάν (νοτιοδυτικό τμήμα της χώρας στην έρημο, με κύρια πόλη τη Σέμπχα) και το πράσινο την Τριπολίτιδα (βορειοανατολικό τμήμα, όπου ανήκει η πρωτεύουσα Τρίπολη), της οποίας ο Ίντρις υπήρξε επίσης εμίρης.
Λίγο αφότου κατέλαβε την εξουσία ο Καντάφι, την 1η Σεπτεμβρίου 1969 υιοθέτησε μία σημαία η οποία εκμεταλλευόταν τρία από τα τέσσερα κύρια παναραβικά χρώματα (κόκκινο, λευκό, μαύρο, με εξαίρεση το κόκκινο).
Από το 1972 έως το 1977 προστέθηκε στο κέντρο της σημαίας ένα «χρυσό γεράκι», κατά τα πρότυπα της Αιγύπτου και της Συρίας, με την επιγραφή «Αραβική Δημοκρατία της Λιβύης».
Σε ένδειξη διαμαρτυρίας κατά της επίσκεψης του πρώην προέδρου της Αιγύπτου Ανουάρ ελ Σαντάτ στην Ιερουσαλήμ, και για να σηματοδοτήσει τη διακοπή των σχέσεων με τη χώρα αυτή, το 1977 υιοθέτησε μία τελείως πράσινη σημαία, το μοναδικό μονόχρωμο εθνικό σύμβολο στον κόσμο, που συμβολίζει ταυτόχρονα το Ισλάμ και την «πράσινη επανάσταση» (ΣΣ. Από εκεί πήρε ο Γιωγάκης την ιδές της πράσινης ανάπτυξης...) που φιλοδοξούσε να φέρει εις πέρας ο λίβυος ηγέτης.