Μέρα των ερωτευμένων του κόσμου η Δευτέρα, 14 Φεβρουαρίου , καθώς τιμάται η μνήμη του χριστιανού ιερέα στη Ρώμη Βαλεντίνου, ο οποίος, αψηφώντας την απαγόρευση του πολεμοχαρούς Ρωμαίου αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου Κλαύδιου του Β΄ να μην… ερωτεύονται οι νέοι ώστε να πηγαίνουν αδέσμευτοι στον πόλεμο, πάντρευε κρυφά τα ζευγάρια .
Όπως λέει η παράδοση, ο αυτοκράτορας τον καταδίκασε σε θάνατο με λιθοβολισμό στις 14 Φεβρουαρίου του 270 μ.Χ και, μετά από δεκαετίες, η Καθολική Εκκλησία τον ανακήρυξε Άγιο, ενώ ανεπίσημα , στα χρόνια του Μεσαίωνα, θεωρήθηκε προστάτης των ερωτευμένων. Παράλληλα, σύμφωνα με μια αρχαία Ρωμαϊκή δοξασία, στις 14 Φεβρουαρίου αρχίζουν και ζευγαρώνουν τα πουλιά, οπότε οι χριστιανοί της Δύσης ταύτισαν τη θυσία του ιερέα με τη γονιμότητα.
Μπορεί ο «ξαφνικός έρωτας» των Ελλήνων με τον Άγιο Βαλεντίνο να ξεκίνησε από τη δεκαετία του ‘ 80, όμως οι Έλληνες ποιητές ύμνησαν , από αρχαιοτάτων χρόνων ,τον Έρωτα , ο οποίος , σύμφωνα με τη μυθολογία, ήταν ο καρπός της παράνομης… ολέθριας σχέσης του Άρη με την Αφροδίτη. Της θεάς της ομορφιάς και του θεού του πολέμου.
Μπορεί ο «ξαφνικός έρωτας» των Ελλήνων με τον Άγιο Βαλεντίνο να ξεκίνησε από τη δεκαετία του ‘ 80, όμως οι Έλληνες ποιητές ύμνησαν , από αρχαιοτάτων χρόνων ,τον Έρωτα , ο οποίος , σύμφωνα με τη μυθολογία, ήταν ο καρπός της παράνομης… ολέθριας σχέσης του Άρη με την Αφροδίτη. Της θεάς της ομορφιάς και του θεού του πολέμου.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Τα ρω του έρωτα
Αρχή του κόσμου πράσινη
κι αγάπη μου θαλασσινή
Την κλωστή σου λίγο λίγο
Τραγουδώ και ξετυλίγο
Σ ‘έκανα πουκάμισό που
Σε φορώ και περπατώ
Με το σώμα το μισό μου
στο δικός σου που κρατώ
Σου ‘χτισα μια Σαντορίνη
Με καμάρες και πορτιά
Να γυρνάς σαν το λυθρίνι
μες τη δροσερή φωτιά
Την αγάπη μια τη λες
Την ντύνεσαι τη γδύνεσαι
Όσο που γίνονται πολλές
και πάλι σ ‘όλες δίνεσαι
Αυτό που λέμε «σ ‘αγαπώ»
Με τον αέρα να σ΄το πω
Και να σου το φυσήξω
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ
Θυμήσου σώμα
Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεβάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ ‘εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στην φωνή-και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που δεν είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες -πως γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κοίταζαν
πως έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Σ’ αγαπώ
Σ’ αγαπώ με τη γλώσσα
του πουλιού τ’ αηδονιού
και με τα’ άφραστα μ΄ όσα
στο θαμπό μου το νου
μισοζούν, αγορεύουν,
από χάος λαός,
κι εναγώνια γυρεύουν
τη μορφή και το φως.
Σ’ αγαπώ μ’ όλα τ’ άστρα
του βαθιού μου ουρανού
Στήσου, αγάπη μου πλάστρα,
στο θαμπό μου το νου,
και των ίσκιων το σμάρι
και βουίζει γύρω σου, ω πως!
από σε για να πάρει
τη μορφή και το φως.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
Ερωτικός Λόγος
Ρόδο της μοίρας , γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.
Του κύκλου σου το ανέβασμα ζωντάνευε τη χτίση
από τα’ αγκάθια σου έφευγε του δρόμου ο στοχασμός
η ορμή μας γλυκοχάραζε γυμνή να σ’ αποχτήσει
ο κόσμος ήταν εύκολος, ένας απλός παλμός .
Δυο φίδια ωραία κι αλαργινά, του χωρισμού πλοκάμια
Σέρνονται και γυρεύονται στα νύχια των δεντρών,
Για μιαν αγάπη μυστική σ ‘ανεύρετα θαλάμια
Ακοίμητα γυρεύονται δεν πίνουν και δεν τρων (…).
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ
Ο πειρασμός
Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,
Κι η φύσις ήβρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,
και μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσκους
ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος.
Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,
Χύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,
Και παίρνουνε το μόσκο της, κι αφήνουν τη δροσιά τους,
κι ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,
τρέχουνε δώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια .
Έξ’ άναβρύζει κι η ζωή, σ ‘γη σ ‘ουρανό , σε κύμα.
Αλλά στις λίμνης το νερό, π ‘ακίνητο ‘ναι κι άσπρο,
ακίνητ’ όπου κι αν ιδείς, και κάτασπρ’ ως τον πάτο
με μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ’ η πεταλούδα,
που ‘χ’ ευωδιάσει τς ‘ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο (…).