Tου Στεφανου Κασιματη / kathimerini.gr
Επιστρέφοντας στην καθημερινότητα μετά την παύση μερικών ημερών, διαπιστώνω ότι ένα ζήτημα απασχολεί κυρίως τους ανθρώπους με τους οποίους συζητώ τα γνωστά και δυσάρεστα θέματα: τι κάνουμε από εδώ και πέρα. Πώς, δηλαδή, γίνεται (αν γίνεται...) να αναστραφεί η πορεία προς την άβυσσο της de jure στάσης πληρωμών και της επέλασης του λαϊκισμού που θα επακολουθήσει. Μπροστά στο μέγεθος και τη σημασία του ερωτήματος, ο γράφων δεν είναι παρά μια ασήμαντη μετριότης και, ως εκ τούτου, η γνώμη του περιττεύει. Γι’ αυτό, ας μου επιτραπεί να σας παρουσιάσω την οδό προς τη σωτηρία που προτείνει ο πλέον εύγλωττος και εύστροφος υπουργός της κυβέρνησης: ο Ευάγγελος Βενιζέλος, την άποψη του οποίου πρέπει να εξετάσουμε με σεβασμό (για να μην πω με δέος...), καθόσον μάλιστα οι φήμες, που είναι στην κυκλοφορία εδώ και λίγο καιρό, τον φέρουν, σε περίπτωση κυβερνητικού ανασχηματισμού, ως ιδεώδη για τον ρόλο του συντονιστή στον τομέα της οικονομίας - που σημαίνει, ιδεώδη για την πιστή και μεθοδική εφαρμογή του Μνημονίου.
Από την άποψη της αξιοποίησης της περιλάλητης και χιλιοτραγουδισμένης περιουσίας του Δημοσίου, η λύση για τον Ευάγγελο Βενιζέλο, όπως καταλαβαίνω τουλάχιστον, είναι οι... βοτανικοί κήποι. Από τις εφημερίδες της Τρίτης πληροφορούμαι τη χαρά και την υπερηφάνεια του υπουργού, επειδή ανακοίνωσε την παραχώρηση των 365 στρεμμάτων του παλαιού στρατοπέδου Παύλου Μελά στον ομώνυμο καλλικρατικό δήμο της Δυτικής Θεσσαλονίκης (αν η περιοχή ανήκει στην Α΄ ή τη Β΄ εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης, δεν γνωρίζω...), με σκοπό τα 170 στρέμματα της έκτασης να γίνουν βοτανικός κήπος. «Το κοινωνικό όφελος θα είναι πολύ μεγάλο, όχι μόνο για την ίδια τη Θεσσαλονίκη, αλλά για όλο το πολεοδομικό συγκρότημα που αποκτά έτσι έναν νέο χώρο αναφοράς», είπε ο υπουργός.
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι το όφελος για τη Θεσσαλονίκη, αλλά και για όσους σταδιοδρομούν βασιζόμενοι στην ευαρέσκεια των κατοίκων της, θα είναι μεγάλο. Δυσκολεύομαι όμως να δω ποια σχέση έχει το μητροπολιτικό πάρκο με τη γενικότερη προσπάθεια, που υποτίθεται ότι καταβάλει η κυβέρνηση για τη συρρίκνωση του αντιπαραγωγικού δημόσιου τομέα, τον περιορισμό των ελλειμμάτων και, εν τέλει, για την αποφυγή της χρεοκοπίας. Προκειμένου να δημιουργηθούν και να συντηρηθούν ο βοτανικός κήπος, η δημοτική πινακοθήκη, το κέντρο μικρασιατικού πολιτισμού και όλα τα θαυμαστά που οραματίζεται ο Ευ. Βενιζέλος, κάποιος πρέπει να πληρώσει. Προφανώς, δε, αν δεν τα πληρώσει ο δήμος της περιοχής από τα έσοδά του (πράγμα αμφίβολο, δεδομένης της έκτασης του έργου και των άθλιων οικονομικών της τοπικής αυτοδιοίκησης), θα κληθεί να τα πληρώσει το κράτος μέσω των επιχορηγήσεων. Επιπλέον, δυσκολεύομαι να δω ποια οφέλη θα αποκομίσει το Δημόσιο από την παραχώρηση της έκτασης στον δήμο, ενώ από την πώληση της έκτασης σε ενδιαφερόμενους ιδιώτες και τη μερική οικοδόμησή της τουλάχιστον θα μπορούσε να βάλει κάτι στο ταμείο.
Δυστυχώς, παρά τον απροσμέτρητο θαυμασμό μου για τον Ευ. Βενιζέλο, νομίζω ότι το είδος της αξιοποίησης που προτείνει για ένα «φιλέτο» του πολεοδομικού συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης είναι ένας θλιβερός αναχρονισμός. Είναι μια πρόταση που ανήκει σε μία άλλη εποχή: την εποχή προ της χρεοκοπίας, που έχει πλέον παρέλθει ανεπιστρεπτί όσο και αν οι πολιτικοί μας επιμένουν να παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. (Για να μην τους αδικώ, πάντως, δεν αποκλείω αρκετοί από αυτούς όντως να μην καταλαβαίνουν...) Οπωσδήποτε όμως, ο Ευ. Βενιζέλος, ως ευφυής άνθρωπος, δεν είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεται ότι η εποχή που η κοινωνική πολιτική γινόταν με τα χρήματα των επόμενων γενεών είναι πια παρελθόν. Συμπεραίνω, συνεπώς, ότι η λύση Βενιζέλου για την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου συγκαταλέγεται στα φούμαρα, που εξακολουθούν να προσφέρουν αφειδώς οι πολιτικοί μας και τα οποία, στο κάτω κάτω, είναι δωρεάν.
Ωστόσο, τα φούμαρα του είδους μπορεί να είναι δωρεάν, αλλά δεν προσφέρονται ποτέ χωρίς κόστος. Τα ανεδαφικά οράματα των πολιτικών για μια καλύτερη ζωή, που θα έλθει άκοπα μέσω της μαγκιάς και της καπατσοσύνης μας, ακόμη και οι γενικόλογες αρλούμπες του πρωθυπουργού, όπως π. χ. «η Ελλάδα ανέκτησε την αξιοπιστία της», «το τιτάνιο έργο μας» κ. λπ., όλα αυτά απλώς συντηρούν την εικονική πραγματικότητα μέσα στην οποία ζήσαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια. Προσωπικώς, καταλαβαίνω ότι οι περισσότεροι πολιτικοί, καθώς διαμορφώθηκαν μέσα στην αυτοπεποίθηση της «ισχυρής Ελλάδας», απλώς δεν ξέρουν τίποτε άλλο να λένε ή να κάνουν: μόνον μέσα στον μύθο αυτόν μπορεί να υφίσταται ο ρόλος τους ως μοντέρνων κοτσαμπάσηδων, χωρίς τον οποίο οι περισσότεροι απλώς αδυνατούν να φαντασθούν την ύπαρξή τους. Εκπλήσσομαι όμως που δεν καταλαβαίνουν ότι, αργά ή γρήγορα, αυτός ο κόσμος θα καταρρεύσει ολόκληρος επάνω τους.
Η περίπτωση του βοτανικού κήπου της Θεσσαλονίκης (για να μην κακοκαρδίσουμε τον υπουργό, ας τον πούμε από τώρα «Βενιζέλειο Βοτανικό Κήπο Θεσσαλονίκης» - σάμπως θα γίνει ποτέ;) νομίζω ότι δίνει το μέτρο της αβουλίας που χαρακτηρίζει την κυβέρνηση. Αποφεύγει συστηματικά να περιγράψει την πραγματικότητα και μένει στα ωραία λόγια, με τα οποία χτίζει ανώγια και κατώγια. Εχει έναν «κουλ» πρωθυπουργό που απλώς προεδρεύει και υπουργούς οι οποίοι -με ελάχιστες εξαιρέσεις- δεν έχουν τη βούληση να προχωρήσουν στον μόνο δρόμο που μας ανοίγεται για τη σωτηρία. Εκτός, βέβαια, αν δεν τους πειράζει να γίνει η Ελλάδα ένα είδος Κούβας των Βαλκανίων, τώρα που ακόμη και η Κούβα εισάγει την ιδιωτική πρωτοβουλία στον παράδεισό της.
Στο άρθρο απάντησε ο Βενιζέλος και η απάντησή του είναι εδώ:
http://taxalia.blogspot.com/2011/04/blog-post_6580.html