(Το άρθρο του λαγού Ζούλα και το σχόλιό μου στο τέλος της επιστολής του Υποναύαρχου)Αγαπητέ κύριε Ζούλα
Είχα την ευκαιρία ξεφυλλίζοντας την έγκριτη Καθημερινή στην όποια εργάζεσθε και να διαβάσω το άρθρο σας με τίτλο τα κρουασάν ..υπό μάλης.
Οι εκφράσεις όπως μονιμάς κλπ.. ανήκουν σε επίπεδο καραγωγέα και όχι σε πολιτισμένο και μορφωμένο δημοσιογράφο καθ' α γνωρίζω.
Όσον αφορά τα δυο χρόνια που χάσατε από την ζωή σας υπηρετώντας στο στράτευμα σας υπενθυμίζω ότι αυτό ήταν το χρέος σας και η υποχρέωση σας προς το Έθνος και την Ελλάδα μας της όποιας έχετε την τιμή να είσθε πολίτης.
Αν τώρα τα μόνιμα στελέχη ολημερίς χαζεύουν τηλεόραση ,κουτσομπολεύουν και ποδόσφαιρο φιλοσοφούν και σκαρφίζονται τρόπους να αυξάνουν τις αποδοχές τους και για να σπάσουν την μονοτονία τους δίνουν εντολές στους φαντάρους που υπάρχουν απλά για να κάνουν τα θελήματα τους θα ήθελα να μου πείτε σε ποιας χώρας το στράτευμα υπηρετήσατε και που (έχει σημασία) !
Μεταξύ των εκάστοτε στρατευμένων όπως γνωρίζεται υπάρχουν και δυο πολύ γνωστές κατηγορίες όπως ΚΟΠΑΝΑΤΖΗΔΕΣ και ΡΟΥΣΦΕΤΟΛΟΓΟΙ.
Σε ποια άλλη κατηγορία φιλοπάτριδος κληρωτού υμείς ανήκετε δεν γνωρίζω. Δύνασθε όμως να με ενημερώσετε ώστε να πεισθώ ότι υπηρετήσατε ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης.
Αν έχετε φίλους που υπηρέτησαν επί πολεμικών πλοίων θα ήθελα να διαβάσω μια αντίστοιχη ιστορία μετά στοιχείων σαν αυτή που συντάξατε.
Τέλος για να μην μακρηγορώ μια και έχετε τόσο εμπεριστατωμένη γνώμη δια τα μόνιμα στελέχη των ενόπλων Δυνάμεων θα ήταν σκόπιμο από την πολιτεία να σας καλέσει ως ειδικό σύμβουλο παρά τω υπουργώ ώστε να εισηγηθείτε τις απαιτούμενες τροποποιήσεις που θα παράσχουν ικανές και αξιόπιστες ένοπλες δυνάμεις για την Ελλάδα μας που τόσο αγαπάτε.
Επιπρόσθετα σας προτρέπω να μεταβείτε στα μνήματα των μονίμων στελεχών των τελευταίων 10 ετών που έχασαν την ζωή τους στην εκτέλεση το καθήκοντος και να αξιολογήσετε έτσι απλά την προσφορά τους στην χώρα [για να μην αναφερθώ στους νεκρούς μονίμους αξιωματικούς της πολεμικής μας αεροπορίας (νήσος Κάρπαθος) και τους μονίμους αξιωματικούς και υπαξιωματικό του ΠΝ στην νήσο Ίμια]
Υποναύαρχος Ιωάννης Ι. Θεοφανίδης ΠΝ (εα)
Του Κωνσταντινου Ζουλα / zoulas@kathimerini. gr
«Mε δυο λόγια αυτό που μου έμεινε είναι ότι υπάρχει ακόμη μια Ελλάδα που κατά κυριολεξία περιβάλλεται από ένα συρματόπλεγμα και ζει σε ένα δικό της πλανήτη. Αφού, για να καταλάβεις, ένας ανεκδιήγητος “μονιμάς” μάζευε κάθε μέρα τα περισσευούμενα κρουασάν για να τα πουλήσει έξω, ενώ ένας άλλος έπαιρνε τα γάλατα για να τα πάει σπίτι του»...
Οι άνδρες αναγνώστες θα έχουν καταλάβει ότι η προλογική εμπειρία είναι «στρατιωτική». Αυτό, ωστόσο, που κι εγώ δυσκολεύτηκα να πιστέψω είναι ότι όσα τραγελαφικά θυμήθηκα από την προ 15ετίας θητεία μου συμβαίνουν και σήμερα.
Με αφορμή τη διήγηση του φίλου που μόλις απολύθηκε, είπα να αφιερώσω τη στήλη σε μια νοσηρότατη κατάσταση που σπανίως απασχολεί τα ΜΜΕ: στη χειρότερη, κατά την άποψή μου, εκδοχή του Δημοσίου, τον Στρατό. Οσοι έχουμε ξοδέψει δύο χρόνια της ζωής μας θητεύοντες δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ότι γνωρίσαμε εκατοντάδες ανθρώπους, χωρίς να καταλάβουμε ποιο ήταν το αντικείμενο της «εργασίας» τους.
Ε, λοιπόν, μέσα στην κρίση, ας πούμε την αλήθεια και γι’ αυτό. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, σε όλα τα μη μάχιμα στρατόπεδα, οι μόνιμοι στην πλειοψηφία τους, μην έχοντας τίποτα παραγωγικό να κάνουν, ολημερίς χαζεύουν τηλεόραση, κουτσομπολεύουν και ποδοσφαιροφιλοσοφούν, σκαρφίζονται τρόπους να αυξήσουν τις αποδοχές τους και για να σπάσουν τη μονοτονία δίνουν και εντολές στους φαντάρους που «υπάρχουν» απλώς για τα θελήματά τους. «Κουβάλα αυτό, σκούπισε εκείνο, συνόδευσε την κόρη μου σχολείο» και γενικώς μια κατάσταση άκρως ατιμωτική για όλους, που ουδεμία σχέση έχει με στρατιωτική εκπαίδευση.
Εν ολίγοις, καθώς όλοι καλούμαστε πια να προσαρμοσθούμε σε μια νέα εποχή, η παρωδία που λέγεται ελληνικό στράτευμα πρέπει άμεσα να αλλάξει. Δεν ξέρω τι θα μπορούσαν να κάνουν όλοι αυτοί οι αργόμισθοι σε καιρούς ειρήνης. Ας αναλάβουν τον καθαρισμό και την προστασία των δασών, τη βελτίωση της εικόνας των πόλεων, ας βοηθήσουν ακόμη και τους Ατενίστας. Διότι, αν μη τι άλλο, τους πληρώνουμε ένα σκασμό λεφτά, χώρια που όσοι υπηρετήσαμε γνωρίζουμε ότι οι «συλλέκτες» κρουασάν είναι οι τελευταίοι στους οποίους μπορούμε να βασιστούμε αν, ο μη γένοιτο, χρειαστεί...