του Μπάμπη Κούτρα
Είναι δύσκολο να διακρίνουμε ποιος «καίγεται» περισσότερο για συναίνεση κυβέρνησης- αντιπολίτευσης στην διαχείριση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Η τρόικα, με κύριο εκφραστή της τον Όλι – κουράγιο Ελλάντα – Ρέν ή το ντόπιο οικονομικό-εκδοτικό κατεστημένο (ότι ένα πάση περιπτώσει απέμεινε από αυτό) και οι εκφραστές του, δηλαδή κάποια ρετάλια του πολιτικού συστήματος. Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε ανάμεσα τους, έναν ξεδιάντροπο ανταγωνισμό πιέσεων στο όνομα της «εθνικής αναγκαιότητας» και της «απαίτησης των πολιτών».
Είναι δύσκολο να διακρίνουμε ποιος «καίγεται» περισσότερο για συναίνεση κυβέρνησης- αντιπολίτευσης στην διαχείριση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Η τρόικα, με κύριο εκφραστή της τον Όλι – κουράγιο Ελλάντα – Ρέν ή το ντόπιο οικονομικό-εκδοτικό κατεστημένο (ότι ένα πάση περιπτώσει απέμεινε από αυτό) και οι εκφραστές του, δηλαδή κάποια ρετάλια του πολιτικού συστήματος. Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε ανάμεσα τους, έναν ξεδιάντροπο ανταγωνισμό πιέσεων στο όνομα της «εθνικής αναγκαιότητας» και της «απαίτησης των πολιτών».
Η διαφορά ανάμεσα στην τρόικα και τα «συμφέροντα» είναι ότι ο καθένας ξεκινά από διαφορετική αφετηρία και φυσικά έχει διαφορετικούς στόχους, αλλά η μέθοδος είναι ίδια. Η τρόικα έχει αντιληφθεί πρώτον πως το μνημόνιο –που η ίδια υπαγόρευσε –απέτυχε με πάταγο και δεύτερον ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου εξάντλησε τη μεταρρυθμιστική της δυναμική και δυσκολεύεται να προχωρήσει έστω και ένα βήμα από εδώ και μπρός. Με τη «συναίνεση» επιδιώκει να διαχύσει τις δικές της ευθύνες και να προωθήσει με νέο κυβερνητικό σχήμα τα τέσσερα νέα «πακέτα» (δεύτερο μνημόνιο, αποκρατικοποιήσεις, μεσοπρόθεσμο και διορθωτικά μέτρα για το 2011), παρεμβαίνοντας ευθέως στα εσωτερικά της χώρας και υπαγορεύοντας κυβερνήσεις.
Τα εγχώρια συμφέροντα από την πλευρά τους άδραξαν την ευκαιρία για να επιβάλουν μια κυβέρνηση «προθύμων» που θα είναι απολύτως ελεγχόμενη και θα προωθεί τις επιδιώξεις τους σε μια Ελλάδα που καταρρέει. Η επιχειρηματολογία τους έωλη και η αντίφαση τεράστια.
Από την μία με δημοσκοπήσεις και αρθρογραφία υπογραμμίζουν την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος (και ειδικά του δικομματισμού) και από την άλλη πιέζουν για «συνεργασία». Πώς είναι δυνατόν μια κυβέρνηση από δυο απαξιωμένα κόμματα και πολιτικούς να προωθήσει τόσο δύσκολα και σκληρά μέτρα; Ας δεχθούμε ότι και τα δυο κόμματα συμφωνούν σε νέες περικοπές μισθών ή επιδομάτων. Ποιος πολίτης θα τους ακολουθήσει; Δεν είναι απαραίτητη κοινωνική συναίνεση και πώς θα επιτευχθεί;
Αν απέτυχε ως τώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου στην δημοσιονομική εξυγίανση και τις μεταρρυθμίσεις η αιτία δεν ήταν ούτε η ΝΔ, ούτε τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Ήταν η κοινωνία, ο φόβος του πολιτικού κόστους, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, οι εσωτερικές συγκρούσεις και οι συνδικαλιστικές νοοτροπίες που καλλιεργήθηκαν επί δεκαετίες. Και αν αυτά δεν ξεπεράσθηκαν από μια ισχυρή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι αμφίβολο αν θα αντιμετωπισθούν από ένα πολιτικό συνονθύλευμα τύπου «κυβέρνησης Ζολώτα», στην οποία ο καθένας θα συμμετέχει με στόχο την επόμενη μέρα.
Η πολιτική συναίνεση στην βάση κοινών αρχών και θέσεων θα μπορούσε να είναι χρήσιμη και αποτελεσματική στην προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης. Συναίνεση με πιέσεις και εκβιασμούς δεν έχει μέλλον, αποπροσανατολίζει την κοινωνία και οδηγεί σε πολιτική παγίδα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Μια παγίδα που αντιλαμβάνονται ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς. Γι αυτό ο ένας «σπεύδει βραδέως» να υλοποιήσει τις υποδείξεις της τρόικας και ο άλλος ανθίσταται όσο και όπως μπορεί. Όσον αφορά τους «πρόθυμους» της συναίνεσης αυτοί δεν έχουν τίποτα να χάσουν . Αν μπουν στο νέο σχήμα, θα αποκτήσουν επιτέλους ρόλο, αν όχι φιλοδοξούν να αναδειχθούν σε πόλο έλξης όλων των δυσαρεστημένων από την συγκυβέρνηση του νέου –πιο σκληρού- μνημονίου.
protothema.gr
Τα εγχώρια συμφέροντα από την πλευρά τους άδραξαν την ευκαιρία για να επιβάλουν μια κυβέρνηση «προθύμων» που θα είναι απολύτως ελεγχόμενη και θα προωθεί τις επιδιώξεις τους σε μια Ελλάδα που καταρρέει. Η επιχειρηματολογία τους έωλη και η αντίφαση τεράστια.
Από την μία με δημοσκοπήσεις και αρθρογραφία υπογραμμίζουν την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος (και ειδικά του δικομματισμού) και από την άλλη πιέζουν για «συνεργασία». Πώς είναι δυνατόν μια κυβέρνηση από δυο απαξιωμένα κόμματα και πολιτικούς να προωθήσει τόσο δύσκολα και σκληρά μέτρα; Ας δεχθούμε ότι και τα δυο κόμματα συμφωνούν σε νέες περικοπές μισθών ή επιδομάτων. Ποιος πολίτης θα τους ακολουθήσει; Δεν είναι απαραίτητη κοινωνική συναίνεση και πώς θα επιτευχθεί;
Αν απέτυχε ως τώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου στην δημοσιονομική εξυγίανση και τις μεταρρυθμίσεις η αιτία δεν ήταν ούτε η ΝΔ, ούτε τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Ήταν η κοινωνία, ο φόβος του πολιτικού κόστους, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, οι εσωτερικές συγκρούσεις και οι συνδικαλιστικές νοοτροπίες που καλλιεργήθηκαν επί δεκαετίες. Και αν αυτά δεν ξεπεράσθηκαν από μια ισχυρή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι αμφίβολο αν θα αντιμετωπισθούν από ένα πολιτικό συνονθύλευμα τύπου «κυβέρνησης Ζολώτα», στην οποία ο καθένας θα συμμετέχει με στόχο την επόμενη μέρα.
Η πολιτική συναίνεση στην βάση κοινών αρχών και θέσεων θα μπορούσε να είναι χρήσιμη και αποτελεσματική στην προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης. Συναίνεση με πιέσεις και εκβιασμούς δεν έχει μέλλον, αποπροσανατολίζει την κοινωνία και οδηγεί σε πολιτική παγίδα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Μια παγίδα που αντιλαμβάνονται ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς. Γι αυτό ο ένας «σπεύδει βραδέως» να υλοποιήσει τις υποδείξεις της τρόικας και ο άλλος ανθίσταται όσο και όπως μπορεί. Όσον αφορά τους «πρόθυμους» της συναίνεσης αυτοί δεν έχουν τίποτα να χάσουν . Αν μπουν στο νέο σχήμα, θα αποκτήσουν επιτέλους ρόλο, αν όχι φιλοδοξούν να αναδειχθούν σε πόλο έλξης όλων των δυσαρεστημένων από την συγκυβέρνηση του νέου –πιο σκληρού- μνημονίου.
protothema.gr