Περίπου ένας στους δέκα βραχώδεις πλανήτες σε άλλα ηλιακά συστήματα μπορεί να διαθέτει ένα φεγγάρι τόσο μεγάλο όσο αυτό που γυρίζει γύρω από τη Γη, δηλαδή η Σελήνη. Αυτό δείχνουν νέοι υπολογισμοί των επιστημόνων, που φαίνεται να αναθεωρούν τη μέχρι τώρα κυρίαρχη αντίληψη ότι η Σελήνη είναι δυσανάλογα μεγάλη δορυφόρος σε σχέση με τον πλανήτη της, συνεπώς πρέπει να αποτελεί σπάνια περίπτωση στο σύμπαν. Οι προσομοιώσεις σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές, που έκαναν Ελβετοί και Αμερικανοί ερευνητές, για το σχηματισμό πλανητών και δορυφόρων μετά από συγκρούσεις, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δορυφόροι τόσο μεγάλοι σε σχέση με τον "μητρικό" τους πλανήτη καθόλου δεν σπανίζουν, τελικά, στο σύμπαν.
Η διαπίστωση αυτή μπορεί να βοηθήσει και στον εντοπισμό εξωπλανητών που είναι φιλόξενοι για τη ζωή. Η ύπαρξη μεγάλων φεγγαριών είναι πιθανό να προκαλέσει σύγχυση στην αναζήτηση άλλων πλανητών, γι’ αυτό η επίγνωση ότι υπάρχουν συχνά τέτοιοι μεγάλοι δορυφόροι μπορεί να κάνει πιο ακριβείς τις αστρονομικές μετρήσεις για τους ίδιους τους εξωπλανήτες.
Οι ερευνητές του Ινστιτούτου Θεωρητικής Φυσικής του πανεπιστημίου της Ζυρίχης και του Εργαστηρίου Φυσικής της Ατμόσφαιρας και του Διαστήματος του πανεπιστημίου του Κολοράντο, με επικεφαλής τους Σεμπάστιαν Έλσερ και Ριούτζα Μορισίμα, αντίστοιχα, που θα δημοσιεύσουν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό "Icarus", σύμφωνα με το BBC, εκτιμούν ότι υπάρχουν μια στις δώδεκα πιθανότητες, μέσα από τις συγκρούσεις ουρανίων σωμάτων, να γεννηθεί ένα πλανητικό σύστημα, όπου ο πλανήτης θα έχει μάζα πάνω από το ήμισυ της Γης και ο δορυφόρος πάνω από το ήμισυ της Σελήνης.
Η Σελήνη εκτιμάται ότι σχηματίστηκε όταν ένα σώμα με μέγεθος όσο ο σημερινός πλανήτης Άρης έπεσε πάνω στη Γη, με συνέπεια, εξαιτίας των υλικών που εκτινάχτηκαν στο διάστημα, να δημιουργηθεί ένας δίσκος λιωμένης ύλης σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας, ώσπου σιγά-σιγά ψύχθηκε και στερεοποιήθηκε, δημιουργώντας τελικά το φεγγάρι μας. Παρόλα αυτά, οι επιστήμονες δεν θεωρούν ότι έχουν λύσει με βεβαιότητα όλα τα μυστήρια σχετικά με την προέλευση της Σελήνης.
Η ύπαρξη σε τροχιά ενός μεγάλου δορυφόρου όπως η Σελήνη, έχει βοηθήσει στη σταθεροποίηση του άξονα της Γης (αντίθετα π.χ. με αυτό που συμβαίνει στον Άρη, ο οποίος δεν διαθέτει ένα μεγάλο φεγγάρι). Με τον τρόπο αυτό σταθεροποιούνται και οι εποχές και η κατανομή των ηλιακών ακτίνων και αντίστοιχα της θερμότητας στην επιφάνεια του πλανήτη μας. Έτσι, χάρη στην ευεργετική παρουσία της Σελήνης, η ζωή στη Γη βοηθήθηκε να αναπτυχθεί και να εξελιχτεί. Κάτι ανάλογο μπορεί να έχει συμβεί και σε άλλους εξωπλανήτες, που έχουν την τύχη να έχουν κοντά τους ένα μεγάλο φεγγάρι.
http://arxiv.org/abs/1105.4616
Η διαπίστωση αυτή μπορεί να βοηθήσει και στον εντοπισμό εξωπλανητών που είναι φιλόξενοι για τη ζωή. Η ύπαρξη μεγάλων φεγγαριών είναι πιθανό να προκαλέσει σύγχυση στην αναζήτηση άλλων πλανητών, γι’ αυτό η επίγνωση ότι υπάρχουν συχνά τέτοιοι μεγάλοι δορυφόροι μπορεί να κάνει πιο ακριβείς τις αστρονομικές μετρήσεις για τους ίδιους τους εξωπλανήτες.
Οι ερευνητές του Ινστιτούτου Θεωρητικής Φυσικής του πανεπιστημίου της Ζυρίχης και του Εργαστηρίου Φυσικής της Ατμόσφαιρας και του Διαστήματος του πανεπιστημίου του Κολοράντο, με επικεφαλής τους Σεμπάστιαν Έλσερ και Ριούτζα Μορισίμα, αντίστοιχα, που θα δημοσιεύσουν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό "Icarus", σύμφωνα με το BBC, εκτιμούν ότι υπάρχουν μια στις δώδεκα πιθανότητες, μέσα από τις συγκρούσεις ουρανίων σωμάτων, να γεννηθεί ένα πλανητικό σύστημα, όπου ο πλανήτης θα έχει μάζα πάνω από το ήμισυ της Γης και ο δορυφόρος πάνω από το ήμισυ της Σελήνης.
Η Σελήνη εκτιμάται ότι σχηματίστηκε όταν ένα σώμα με μέγεθος όσο ο σημερινός πλανήτης Άρης έπεσε πάνω στη Γη, με συνέπεια, εξαιτίας των υλικών που εκτινάχτηκαν στο διάστημα, να δημιουργηθεί ένας δίσκος λιωμένης ύλης σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας, ώσπου σιγά-σιγά ψύχθηκε και στερεοποιήθηκε, δημιουργώντας τελικά το φεγγάρι μας. Παρόλα αυτά, οι επιστήμονες δεν θεωρούν ότι έχουν λύσει με βεβαιότητα όλα τα μυστήρια σχετικά με την προέλευση της Σελήνης.
Η ύπαρξη σε τροχιά ενός μεγάλου δορυφόρου όπως η Σελήνη, έχει βοηθήσει στη σταθεροποίηση του άξονα της Γης (αντίθετα π.χ. με αυτό που συμβαίνει στον Άρη, ο οποίος δεν διαθέτει ένα μεγάλο φεγγάρι). Με τον τρόπο αυτό σταθεροποιούνται και οι εποχές και η κατανομή των ηλιακών ακτίνων και αντίστοιχα της θερμότητας στην επιφάνεια του πλανήτη μας. Έτσι, χάρη στην ευεργετική παρουσία της Σελήνης, η ζωή στη Γη βοηθήθηκε να αναπτυχθεί και να εξελιχτεί. Κάτι ανάλογο μπορεί να έχει συμβεί και σε άλλους εξωπλανήτες, που έχουν την τύχη να έχουν κοντά τους ένα μεγάλο φεγγάρι.
http://arxiv.org/abs/1105.4616