Εισαγωγή
Στις βουλευτικές εκλογες που έγιναν στην Τουρκία στις 12.06.2011, κέρδισε γι’ ακόμη μια φορά το κόμμα του πρωθυπουργού Recep Tayyip Erdoğan (Ερντογαν). Το κυβερνών AKP (Adalet ve Kalkınma Partisi ή AK Parti – Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης) συγκέντρωσε το 49,9% των ψήφων και πήρε 325 έδρες, το CHP (Cumhuriyet Halk Partisi - Ρεπουμπλικανικό Λαικό Κόμμα με 25,9% πήρε 135 έδρες, το MHP (Milliyetçi Hareket Partisi – Κόμμα του Εθνικιστικού Κινήματος με 13% πήρε 54 έδρες ενώ 36 έδρες πήραν κυρίως οι Κούρδοι, που κατέβηκαν ως ανεξάρτητοι για να ξεπεράσουν το εμπόδιο του 10 τοις εκατό και σχημάτισαν τώρα το κουρδικό κόμμα BDP (Barış ve Demokrasi Partisi, κουρδικά Partiya Aşitî û Demokrasiyê, Κόμμα της Ειρήνης και της Δημοκρατίας). Να αναφέρω ακόμη, ότι δικαιούμενοι ψήφου ήσαν περίπου 50 εκατομμύρια πολίτες και ότι για τις 550 βουλευτικές έδρες έθεσαν υποψηφιότητα 15 πολιτικά κόμματα και 200 ανεξάρτητοι υποψήφιοι.
Αυτά σε ότι αφορά τα στατιστικά στοιχεία, που γαρνιρισμένα με κάποια περιστατικά απο τον εκλογικό αγώνα, παρουσιάσθηκαν τις επόμενες ήμερες απο τα Μαζικά Μέσα στην Ελλάδα. Χωρίς ίχνος συμπληρωματικών πληροφοριών και στοιχειοθετημένων αναλύσεων απο εμπειρογνώμονες και χωρίς συσχετισμό του εκλογικού αποτελέσματος με την στρατηγική θέση και τον ρόλο της Τουρκίας στην διεθνή σκακιέρα. Τι σόι δημοσιογραφία είναι όμως αυτή, τι είδους Investigative Journalism, πώς θα μάθει ο Έλληνας όχι μόνο το ποιό κόμμα κέρδισε ή τι δηλώσεις έκανε το γραφείο τύπου του Ερντογάν, αλλά το τι σημαίνει για την Τουρκία, την Ελλάδα και την διεθνή πολιτική η νέα αυτή νίκη του τούρκου πρωθυπουργού, σε συσχετισμό με τα εν εξελίξει ευρισκόμενα σχέδια του Ηγεμόνα (1) για την ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, τον Καύκασο, την Κεντρική Ασία και την Μέση και Άπω Ανατολή;
Όμως ναί, αυτή είναι η πληροφόρηση του έλληνα πολίτη, οι πολλές φλύαρες, επιπόλαιες και άχρηστες «ειδήσεις», με τις οποιες τον στουπώνουν μέρα-νύχτα. Προβάλλοντας τα ασήμαντα, κοκορομαχίες διεφθαρμένων πολιτικών, σκάνδαλα, κουτσομπολιά, καλλιτεχνικά ή ποδοσφαιρικά και αποσιωπώντας τα σημαντικά, αυτά που θα του επέτρεπαν να σχηματίσει μια σφαιρική εικόνα αυτών που συμβαίνουν στην χώρα του σε σχέση με τον γείτονά του, στον οποίο έχει απο καιρό ανατεθεί ο ρόλος ενός σημαντικού παίχτη στην περιοχή; Πως λοιπόν θα αντιληφθεί ο Έλληνας το παιχνίδι που παίζεται με τις παρδαλές επαναστάσεις, στην Ανατολική Ευρώπη, τον Καύκασο και τώρα στην Βόρεια Αφρική και τις αραβικές χώρες, που του παρουσιάζονται σαν να συμβαίνουν κάπου μακριά, ενώ έχουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά με την μπλέ επανάσταση που βρίσκεται εδω και καιρό εν εξελίξει στην ίδια του τη χώρα, την Ελλάδα; Με σκοπό την αποσταθεροποίηση κρατών και τις στρατηγικές ανακατατάξεις που γίνονται στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης που προωθεί ο Ηγεμόνας, και όχι την διεκδίκηση κάποιων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ελευθερίας, της δημοκρατίας κ.λπ., όπως του λένε;
Και για να επιστρέψουμε στην Τουρκία. Η επανεκλογή του Ερντογάν και η μπλέ επανάσταση στην Ελλάδα είναι μωσαικά της ίδιας πολιτικής παγκοσμιοποίησης, που έχει σχεδιασθεί απο τα ινστιτούτα και τα Think Tanks του Ηγεμόνα με προοπτική δεκαετιών και εκατονταετιών - και πραγματοποιείται στην περιοχή μας με την βοήθεια των "συμμάχων" του: Του Παπανδρέου στην Ελλάδα και του Ερντογάν στην Τουρκία.
Τουρκία: Μια ανερχόμενη δύναμη ή ένα απλό πιόνι του Ηγεμόνα; Ή μήπως και τα δύο μαζί;
Προσωπικά δεν αμφιβάλλω διόλου, ότι χωρίς τις επεμβάσεις των στρατιωτικών το 1960, το 1971 (που η τότε χούντα είχε υποχρεώσει την κυβέρνηση Ντεμιρέλ σε παραίτηση) και το 1980, η Τουρκία θα εξακολουθούσε να είναι ακόμη και σήμερα ένα υπανάπτυκτο και πολιτικά ασταθές κράτος γεωργικού χαρακτήρα. Η Τουρκία όμως έχει στο μεταξύ αναπτυχθεί με μια περίεργα αστραπιαία ταχύτητα, είναι η έκτη Οικονομία στην Ευρώπη, είναι μέλος της ομάδας των 20 (The Group of Twenty, G-20) και έχει γίνει μια τοπική δύναμη στην περιοχή.
Είναι η εξέλιξη αυτή της Τουρκίας φυσιολογική, επετευχθη με την κινητοποίηση των ιδίων της δυνάμεων; Ναί, αλλά περισσότερο όχι. Η εξέλιξή της οφείλεται σε δύο λόγους. Ο πρώτος είναι, ότι οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, μέχρι προ τινός θεματοφύλακες των μεταρρυθμίσεων του Κεμάλ Ατατούρκ, επέτρεπαν απο το 1960 ύστερα απο κάθε επέμβαση τους την εκλογή μιας κυβέρνησης πολιτικών, δεν της επέτρεπαν όμως να παίρνει στα χέρια της τα ηνία του κράτους, παραμένοντας οι ίδιες ο εγγυητής της σταθερότητας. Αυτό έδωσε στην Τουρκία την δυνατότητα, να έχει μία πάγια εσω- και εξωτερική πολιτική, την οποία εμείς στην Ελλάδα, σε ότι αφορά το Αιγαίο, την Θράκη και την Κύπρο, νοιώθουμε κυριολεκτικά στο πετσί μας.
Εντελώς διαφορετική ήταν η κατάσταση στην Τουρκία. Οι σχεδιαζόμενες ανακατατάξεις που προωθούσε ο Ηγεμόνας στον ευρύτερο χώρο της Σοβιετικής Ένωσης, προέβλεπαν για την Τουρκία έναν ιδιαίτερο ρόλο, ιδίως στον Καυκασο, την Κεντρική Ασία (λόγω συγγένειας της γλώσσας) και στην αραβικη χερσόνησο (λόγω θρησκείας). Και τον ρόλο αυτό θα μπορούσε να τον παίξει μόνο μια σχετικά ισχυρή Τουρκία. Έναν ρόλο που είχε παίξει και η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατα τον 1. Παγκόσμιο Πόλεμο για το Deutsches Reich και η μετέπειτα Τουρκία για την Γερμανία του Χίτλερ κατα τον 2. Παγκόσμιο Πόλεμο. Για τον λόγο αυτό έγιναν λοιπόν στην Τουρκία των Στρατιωτικών μετά το 1980 και με χρήματα των Rothschilds τεράστιες επενδύσεις, ιδιαίτερα στους αγωγούς μεταφοράς ενεργειακών πόρων απο την Κεντρική Ασία καί στην εν γένει ανάπτυξή της, με σκοπό να γίνει μια «δυτική» βιτρίνα στην περιοχή, όπως είχε γίνει και στο Δυτικό Βερολίνο την εποχή του ψυχρού πολέμου, ένα δόλωμα για τους κατοίκους της Λαικής Δημοκρατίας της Γερμανίας και της Ανατολικής Ευρώπης.
Η δημιουργία πόλωσης
Και ερχόμαστε στην σημερινή εποχή, με τις προωθούμενες απο τον Ηγεμόνα στρατηγικές ανακατατάξεις στην Κεντρική και Ανατολική Ασία, τον φόβο του απο μια πυρηνική δύναμη Ιράν, την ενδυνάμωση της Ρωσίας και την ανάπτυξη της Κίνας. Για τον ρόλο αυτό τα πολυποίκιλα ινστιτούτα και Think Tanks του Ηγεμόνα προέβλεπαν για την Τουρκία σαν μουσουλμανική χώρα έναν ρόλο κλειδί. Η Τουρκία θα έπρεπε να ασκεί μια ισχυρή ακτινοβολία, ιδιαίτερα στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Βορείου Αφρικής, του Καυκάσου, της Κεντρικής Ασίας και των αραβικών Εμιράτων, να είναι το μείγμα ενός μουσουλμανικού, δημοκρατικού και σχετικά ανεπτυγμένου κράτους, που για τους μουσουλμανικούς πλυθησμούς της ευρύτερης περιοχής θα ήταν ο ιδανικός τρόπος κρατικού πολιτεύματος. Με ένα ισλαμικό, συντηρητικό και δημοκρατικό κόμμα, που σαν αρχηγός του δεν θα μπορούσε να είναι κανείς άλλος απο τον φιλόδοξο και ταλαντούχο ρήτωρα και ευφυή ισλαμο-λαϊκιστή Ερντογάν.
Έπρεπε λοιπόν πρώτα να δημιουργηθεί το κόμμα αυτό και μετα να αποκτήσει μια τέτοια δύναμη, ώστε να μπορέσει να σπάσει την δύναμη των Στρατιωτικών, ώστε να εμφανιστεί η Τουρκία σαν μια ισλαμική Δημοκρατία, που θα «γυάλιζε» και θα ήταν ένα ισχυρό κίνητρο για τους γείτονες, να αποτινάξουν τον «ζυγό» τους για να της μοιάσουν. Στην ωμή πραγματικότητα το γνωστό Regime Change. Η αποδόμηση των Στρατιωτικών όμως δεν θα ήταν δυνατή, χωρίς την δημιουργία ενός πολωτικού κλίματος, που θα δημιουργούσε στην τουρκική κοινωνία και την πολιτική δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα: Αυτών που παραμένουν πιστοί στις μεταρρυθμίσεις του Μουσταφά Κεμαλ και εκείνων που – σαν Μωαμεθανοί - ζητούν να λογαριαστούν μ΄εκείνους, που διεθνώς έχουν στιγματισθεί σαν αυταρχικοί και οπισθοδρομικοί.
Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, που θα έπερναν χώρο, θα αναφέρω μονο ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία απο τους τομείς θρησκεία, Μαζικά Μέσα Επικοινωνίας και πολιτικής, τα οποία δείχνουν τους βασικούς συντελεστές που προκάλεσαν την κοινωνική και πολιτική πόλωση και επέφεραν ήττα των Στρατιωτικών, καθώς και τις δυνάμεις εκείνες που βρίσκονταν – και βρίσκονται - πίσω απο τον μπερντέ και κινούν τα νήματα.
Ο ιεροκήρυκας (ιμάμης) Fethullah Gülen
Με έναν πακτωλό χρημάτων και με την παντοειδή υποστήριξή του απο την CIA, την Σαουδική Αραβία και την τουρκική κυβέρνηση – του Ερντογάν – το κίνημα του ιμάμη Gülen, που για τους οπαδούς του στην Οικονομία, τα Μαζικά Μέσα και προ πάντων στην Εκπαίδευση θεωρείται σαν ένας σεβαστός ιεροκήρυκας, μέγας δάσκαλος και υπόδειγμα προς μιμιση, το κίνημα κατόρθωσε να διαβρώσει την Μυστική Υπηρεσία της Αστυνομίας και την Στρατιωτική Ακαδημία. Με πρόσχημα δε την προώθηση της μόρφωσης και εκπαίδευσης, ο Gülen ίδρυσε εκατοντάδες ιερατεία (Μεντρεσέδες) και κοιτώνες, πρώτα στην Τουρκία, και, μετα το 1990, στα τουρκόφωνα κράτη που προήλθαν απο την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, το Αζερμπαιτζάν, το Τουρκμενιστάν, το Καζακστάν, το Κιργκιζιστάν, ακόμη και στη Ρωσία, την Κύπρο και την ελληνική Θράκη. Οι Μεντρεσέδες αυτοί, όπως γράφει το Intelligence Online Newsletters (Παρίσι), χρησίμευαν, ιδίως στο Κιργκιστάν και το Ουσμπεκιστάν, όχι μόνο σαν κατηχητικά σχολεία, αλλά και άντρα πρακτόρων της CIA. Μόνο στο Κιργκιστάν και το Ουσμπεκιστάν μπαινόβγαιναν 130 πράκτορες διαφόρων μυστικών υπηρεσιών, τα ίδια ισχύουν και για τους Μεντρεσέδες του Gülen στην Θράκη, όπου κάτω απο τη μύτι μας εκτουρκίζονται και φανατίζονται οι μουσουλμανικές μειονότητες της περιοχής.
Σήμερα ο Fethullah Gülen διοικεί μια αυτοκρατορία, στην οποία ανήκουν Πανεπιστήμια και Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, Ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί (παραδείγματος χάριν ο Samanyolu TV και οι θυγατρικοί του Ebru TV που λειτουργούν εκτός Τουρκίας), ένα πρακτορείο ειδήσεων, εφημερίδες (μεταξύ των οποίων και η «Zaman»), εκδοτικοί οίκοι, μια τράπεζα, ένα συνδικάτο, ασφαλιστικοί οργανισμοί κ.α. Με όλη αυτή την δύναμη που είχε συγκεντρώσει στα χέρια του και με την βοήθεια των διαφόρων πρακτορείων του Σιωνισμού, δεν ήταν και τόσο δύσκολο για τον Fethullah Gülen να αποδομήσει απο το αρχηγείο του στην Κωνσταντινούπολη το στρατιωτικό καθεστώς της Άγκυρας.
Recep Tayyip Erdoğan και Aydin Dogan
Ήδη απο καιρό είχε ανοίξει ένας άγριος πόλεμος μεταξύ του μεγαλοεκδότη Aydin Dogan και του πρωθυπουργού Recep Tayyip Erdoğan. Ο Dogan δεν έκρυβε την αντιπάθειά του για τον Ερντογάν, που στις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις του τον χλεύαζε σαν «σουλτάνο» και δημοσίευε άρθρα για μια ανάμειξη της κυβέρνησης σε ένα σκάνδαλο χρηματοδότησης των κομμάτων και για σκάνδαλα μελών της οικογένειάς του σε υποθέσεις δωροδοκίας και διαφθοράς. Σε αντίποινα ο πρωθυπουργός καλούσε τους Τούρκους να μποϊκοτάρουν τις εφημερίδες του Dogan και οι υποτακτικοί του φρόντισαν, ώστε τον Φεβρουάριο του 2009 να του απαγγέλθηκε η κατηγορία της φοροδιαφυγής και να του επιβλήθηκε η ποινή των 390 εκατομμυρίων Ευρώ. Την οποία ακολούθησε τον Σεπτέμβριο μια άλλη ύψους 2,2 δισεκατομμυρίων Ευρώ, που υπερέβαινε το πενταπλάσιο της χρηματιστηριακής αξίας του ομίλου DYH και στην πράξη σήμαινε την καταστοφή του.
Απο το πλήγμα κατα του ομίλου DYH κερδισμένος θα βγεί ο ανταγωνιστής του, η Çalık Holding, της οποίας CEO είναι ο Berat Albayrak, γαμπρός του πρωθυπουργού Ερντογάν. Εκτός αυτού ο εβραικός όμιλος Axel Springer AG της Γερμανίας, που κατέχει ήδη το 25 τοις εκατό του τομέα τηλεόρασης του DYH, δήλωσε, ότι προτίθεται να διευρύνει την συμμεροχή του ακόμη περισσότερο. Σύμφωνα δε με πληροφορίες του πρακτορείου Reuters ο όμιλος DYH ανέθεσε στην εβραική Goldman Sachs την πώληση της ναυαρχίδας του, της "Hürriyet". Δεδομένου, ότι και τα χρήματα για την ενδυνάμωση της Çalık Holding προήλθαν απο εβραικές τράπεζες, θα πρέπει να υποθέσουμε, ότι σε λίγο το σύνολο των ΜΜΕ της Τουρκίας θα ελέγχεται απο τον Ηγεμόνα και τα τσιράκια του.
Ergenekon και Tuncay Güney
Ένα απο τα βασικά εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για την αποδόμηση του στρατιωτικού καθεστώτος ήταν και η γνωστή τακτική των μυστικών επιχειρήσεων που γίνονται υπο την λεγόμενη ψεύτικη σημαία (False flag), δηλαδή επιχειρήσεων, που αποσκοπούν στην δυσφήμηση του εχθρού, του πολιτικού, κόμματος κ.ο.κ., στον οποίο αποδίδονται ανακοινώσεις, δράσεις ή τρομοκρατικά χτυπήματα, που στην πραγματικότητα έγιναν απο καποιον άλλο, συνήθως αυτόν που ξεκίνηση μια τέτοια επιχείρηση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα αναφερθώ μόνο στην μαντήλα, που αφού θεματοποιήθηκε απο τα Μαζικά Μέσα του Fethullah Gülen και τις συζητήσεις που επακολούθησαν στην κοινωνία, έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις, με τις φοιτήτριες να επιμένουν να φορούν μαντήλα στα Πανεπιστήμια παρα την απαγόρευσή της, για την οποία οι Ισλαμιστές έκαναν υπεύθυνους τους Στρατιωτικούς. Τον Φεβρουάριο του 2008 το τουρκικό Κοινοβούλιο, ύστερα απο πρόταση του AKP, ανήρε την απαγόρευση, όμως το ρήγμα μεταξύ των Ισλαμιστών του Ερντογάν και των Στρατιωτικών, που επέμεναν στις αρχές του κεμαλικου Λαικισμού, τον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας/θρησκείας, είχε αρχίσει να διευρύνεται.
Το Ergenekon είναι η φανταστική κοιλάδα στην Κεντρική Ασία, που θεωρείται σαν ο τόπος καταγωγής των Τούρκων, από όπου ο μυθολογικός γκριζος λυκος οδήγησε τις τουρκικές φυλές στα ορη Altai της Κεντρικης Ασιας (εξ ού και οι «Γκριζοι Λυκοι» - «Bozkurtlar» - σύμβολο της εθνικιστικής ομάδας του κόμματος„Milliyetçi Hareket Partisi“ – MHP) (4).
Εδω βέβαια το όνομα Ergenekon αναφέρεται στην ομώνυμη συνωμοτική-παραστρατιωτική οργάνωση, η κατηγορήθηκε σαν υπεύθυνη για μια σειρά απο τρομοκρατικές πράξεις, που κατα τον τουρκικό και δυτικοευρωπαικό τύπο αποδώθηκαν στους τούρκους Στρατιωτικούς. Είναι όμως έτσι τα πράγματα, ή μήπως είναι κι’ αυτό ένα ακόμη λιθάρι στην συστηματική αποδόμηση των Στρατιωτικών;
Η υπόθεση ξεκίνησε το 2001, όταν κατα την έρευνα που έγινε στο σπίτι του Tuncay Güney, που τότε ήταν δημοσιογράφος και πράκτορας της ΜΙΤ, βρέθηκαν έξι σάκκοι με υλικά, που περιείχαν ονόματα μελών ενός συνωμοτικού δικτύου με το όνομα «Ergenekon».
Επακολουθούν συλλήψεις 160 ανωτέρων και ανωτάτων Στρατιωτικών, μεταξύ τον οποίων και ο Στρατηγός Şener Eruygur, για τους οποίους ο Γενικός Εισαγγελέας ζητάει την ποινή των ισοβίων δεσμών. Το κοινωνικό και πολιτικό χάσμα μεταξύ εκέινων, που νομίζουν, ότι οι Στρατιωτικοί είναι υπεύθυνοι για τις δολοφονικές επιθέσεις και εμποδίζουν την Δημοκρατία και τις ελευθερίες της στην Τουρκία και των άλλων που θεωρούν την όλη υπόθεση Ergenekon σαν μια ραδιουργία της Δύσεως εις βάρος των Στρατιωτικών και υπερ του Ερντογάν, δεν ήταν πλέον δυνατόν να κλείσει. Όταν το 2008 ξεσκεπάζονται η ταυτότητα και οι δράσεις του Tuncay Güney, οι από πίσω του φροντίζουν αμέσως να τον φυγαδεύσουν εκτός Τουρκίας (5).
Anlaşın! (Συνεννοηθείτε»!
Ας παραμείνουμε στο θέμα Ergenekon. Την σύλληψη του Şener Eruygur ακολουθεί η απαγγελία του Γενικού Εισαγγελέα του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Τουρκίας, Abdurrahman Yalçinkaya, που ζητάει να απαγορευθει το AKP και οι πολιτικες δραστηριοτητες του αρχηγου του Recep Tayyip Erdoğan, διότι συνιστά για την Τουρκία έναν κίνδυνο, θέλοντας να εισαγάγει μια θεοκρατία κατα το ιρανικό μοντέλο. Τον Ιούλιο του 2008 όμως, το Συνταγματικό Δικαστήριο, ύστερα απο ισχυρές πιέσεις που δέχεται απο το εσω- και εξωτερικό, αποφασίζει να μην ενδώσει στο αίτημα του Γενικου Εισαγγελέα και η δίκη τελειώνει με την «νουθεσία» του Προέδρου Hasim Kilic: „Anlaşın“, «συνεννοηθειτε», «βρειτε τα!», που στην αντιπαράθεση μεταξύ Ισλαμιστών και Λαικιστών για τον ρόλο του Ισλαμ στην πολιτική και κοινωνική ζωή της Τουρκίας σήμαινε μια ήττα των Στρατιωτικών. Η κατασταση στην Τουρκια δεν θα ήταν πλέον η ίδια μετα την αποφαση αυτή (6).
Η πρώτη συνέπεια της δικαστικης απόφασης ηταν το «προσωρινό», οπως ονομάσθηκε, παγωμα των σχεδιων μιας συνεργασίας μεταξύ Τουρκίας και Ιραν στον ενεργειακό τομεα. Μια μονο μερα μετα την επίσκεψη του ιρανου προεδρου Αχμαντινετζάντ στην Κωνσταντινούπολη στις 14.08.2008, που, κατα το προγραμμα, θάπρεπε να πεσουν οι υπογραφές για τις συμφωνιες, κυκλοφόρησε στον διεθνη τυπο η ειδηση, οτι «η ενεργειακη συμφωνια μεταξυ Ιραν και Τουρκιας αναβαλλεται».
Ένα χρόνο αργότερα, στις 28.10.2009, τελείωσε μια επίσκεψη του πρωθυπουργού Ερντογάν στο Ιραν, κατα την οποία συμφωνήθηκε πάλι μια στενή συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών, μια κοινή βιομηχανική περιοχή και μια κοινή αεροπορική εταιρία. Θα πραγματοποιηθούν αυτές οι συμφωνίες ή μήπως είναι δολώματα που ρίχνει ο Ερντογάν στον Αχμαντινεντζάτ για να διαβρώσει το καθεστώς των Μουλάδων στο Ιράν;
Θα κλείσω με μία εκτίμηση για την σημασία των εκλογών στην Τουρκία για την ίδια την Τουρκία, την Ελλάδα, για την ευρύτερη περιοχή και τέλος για την παγκοσμιοποίηση που προωθεί με αυξανόμενη ταχύτατα ο Ηγεμόνας.
Μετα τις εκλογές είναι όπως πρίν τις εκλογές - μόνο πολύ χειρότερα
Θα ξεκινήσω με τις επιτπώσεις που θα έχει η επανεκλογή του Ερντογαν στην Τουρκία, αυτού του ευφυούς ισλαμο-λαϊκιστή και διεφθαρμένου μέχρι το μεδούλι πολιτικού – καληώρα σαν τον δικός μας Geoffrey Παπανδρέου.
Και οι δύο τους, με την ισχύ των Μαζικών Μέσων, στην Τουρκία αυτών που "αγόρασε" ο γαμπρός του Ερντογάν με δάνεια δισεκατομμυρίων δολαρίων, στην Ελλάδα με τους διαπλεκόμενους Οίκους του Ηγεμόνα, μπορούν να εξουδετερώνουν κάθε πολιτικό τους αντίπαλο. Σε άρθρο μου για το Δημοψήφισμα που έγινε στην Τουρκία για την αναθεώρηση του Συντάγματος στις 12.09.2010 και με τον τίτλο «Δημοψήφισμα στην Τουρκία: Ο Ερντογκάν μιλάει για «νίκη της Δημοκρατίας», έγραφα, ότι με την υπερψήφιση της αναθεώρησης του Συντάγματος (58% των ψηφοφόρων είπαν Evet-Ναί, 42% Hayır-Όχι) βγαίνουν οριστικά απ' τη μέση οι δύο θεματοφύλακες του τουρκικού κράτους, η Δικαιοσύνη και ο Στρατός και ότι ο Ερντογάν είναι θα είναι πλέον ο μόνος, που θα κυβερνά την Τουρκία (7).
Και δυό λόγια για την τουρκική οικονομία. Όποιος επισκευθεί την νότια Τουρκία, θα τρίβει τα μάτια του, διερωτώμενος μήπως βλέπει μια Fata Morgana. Τεράστια νεόκτιστα οικοδομικά συγκροτήματα με δεκαόροφες πολυκατοικίες να σκεπάζουν τον ορίζοντα, πάρκα, ξενοδοχεία, αναδασώσεις, δεν είναι δυνατόν, λές, Τουρκία είναι αυτή ή το φουτουριστικό Ντουμπάι; Και απο μελλοντικά σχέδια αλλο τίποτε: Τρένα ταχυτήτων, τούννελ κάτω απο τον Βόσπορο, ουρανοξύστες (στις σεισμογενείς πόλεις), πράμματα και θάματα.
Βλέποντας όμως πιο προσεχτικά, θα δείς τις ταμπέλλες satılık (πωλείται) και kiralık (ενοικιάζεται) στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών, πώς να τα αγοράσει ο Τούρκος με τα 500 ευρω που παίρνει το μήνα; Τελικά: Με τίνος χρήματα έγιναν – και θα γίνουν – ολα τα μεγαλεπήβολα σχέδια του Ερντογάν; Ψάχνεις και βρίσκεις, ότι επενδυτές είναι τα αιμοβόρα καρτάλια των γνωστών μας τοκογλύφων. Στην δανειακή παγίδα των οποίων έχει πέσει και η Τουρκία (8), που σημαίνει, ότι όπως και η Ελλάδα, μπορεί να εκβιάζεται παντοιοτρόπως και, αν δεν είναι καλό παιδί, να οδηγηθεί ανά πάσαν στιγμή στην χρεωκοπία.
Τουρκία και Ελλάδα τωρα. Διαβάζω στην "Καθημερινή, την φυλλάδα που το παίζει σοβαρή, το άρθρο ενός Ιωαννη Ν. Γρηγοριαδη, που υπογράφει σαν επίκουρος καθηγητής κάποου Πανεπιστημίου και συνεργάτης του ΕΛΙΑΜΕΠ. Γράφει: Η «μεγάλη» νίκη του Ερντογάν είναι ένα εκλογικό φαινόμενο και ένας προσωπικός του θρίαμβος, που «παγιώνει την ηγεμονική παρουσία του ιδίου και του κόμματός του στην τουρκική πολιτική σκηνή». Και «η ανάπτυξη της τουρκικής οικονομίας αποτελεί τον βασικό πυλώνα αυτής της επιτυχίας». Και ο κ. Ερντογάν (α! να μην ξεχάσουμε να τον πούμε και κύριο, είμαστε ντε σοβαροί επιστήμονες) δήλωσε, ότι θα «προετοιμάσει την προεδρική του υποψηφιότητα με τις πλέον ευνοϊκές συνθήκες...θα χρειασθεί να επιδιώξει ευρύτερη πολιτική συναίνεση, προκειμένου να προωθήσει τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις. Κατά τούτο η κρίση του τουρκικού λαού μπορεί να θεωρηθεί σοφή» (9).
Αυτά. Τώρα τα μάθαμε όλα. Ναί αυτή, αγαπητοί μου, είναι η πληροφόρηση του Έλληνα και ακριβώς λόγω αυτής της (μή) πληροφόρησης κυκλοφορούν στα έντυπα και στα ψηφιακά μέσα οι κάθε είδους φαντασιώσεις για μια Τουρκία που έχει προοδεύσει. Και φόβοι, ότι μας απειλεί στο Αιγαίο και την Θράκη, κάνει στο Ισραήλ τον καμπάνταη, διαπραγματευεται με την Συρία και το Ιράν, έχει αποκτήσει επιρροή στην Κεντρική Ασία και καλές εμπορικές σχέσεις με τους σείχηδες του πετρελαίου και άλλα παρόμοια.
Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Η Τουρκία του Ερντογάν, που για πολύ καιρό θα την έχει σφιγμένη στην ντανάλια του, χρειάζεται την Ελλάδα, την Ελλάδα του Geoffrey όμως. Γιατί και οι δυό τους είναι γρανάζια της πολιτικής του Ηγεμόνα, ιδιαίτερα στην Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική, εξ ού και τα σούρτα-φέρτα του εθνικού μας Καραγκιόζη στην Τουρκία, οι ζειμπεκιές κ.λπ. κ.λπ. Και για να περιοριστώ στον ρόλο της Τουρκίας στην επίκαιρη αποσταθεροποίηση της Συρίας, να αναφέρω, ότι ενώ διαβάζουμε στις εφημερίδες για τις στενές σχέσεις μεταξύ των δύο αυτών χωρών, για σχέδια οικονομικής συνεργασίας και άλλα ωραία και καλά, στην πραγματικότητα οι τελευταίες ταραχές στην συριακή πόλη Jisr al-Shughour, στα σύνορα με την Τουρκία, δεν έγιναν απο επαναστατημένους Σύρους, αλλά απο μισθοφόρους τρομοκράτες της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας», που μπήκαν στην Συρία, βαρύτατα οπλισμένοι, απο την Τουρκία.
Αυτή είναι η Τουρκία και αυτός είναι ο Ερντογάν. Που σήμερα παίζει ένα βρώμικο παιχνίδι με τα αντίσκηνα που εστησε απέναντι απο την Συρία και τους φουκαράδες Σύρους που ξεσηκώνουν απ' τα σπίτια τους οι πράκτορές του, προετοιμάζοντας την εισβολή των δυνάμεων του Ηγεμόνα και τον εκδημοκρατισμό της Συρίας. Που θα είναι ο ίδιος, όπως και στο Ιράκ.
Και μια τελευταία λέξη, για όσους δεν το πήραν ακόμη χαμπάρι. Η Δημοκρατίες που ονειρευόμαστε, αρχαίου ή νέου τύπου, είναι καλή, στην θεωρία. Σήμερα όμως επικρατεί πόλεμος, με όπλα και με παρδαλές επαναστάσεις, όπως αυτή στην Ελλάδα, που γίνονται μόνο για το κέρδος. Αυτά για όσους νομίζουν, ότι με ένα «νεο» ΠΑΣΟΚ, με μια επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου ή με άλλες καλοπροαίρετες συνταγές οικονομικού νοικοκυρεύματος, η Ελλάδα θα βγεί απ' την κρίση. Κάτι τέτοιο, δυστυχώς, δεν προβλέπεται στο πρόγραμμα του Ηγεμόνα, αυτός χρειάζεται βαστάζους και νεροκουβαλητάδες σαν τον Geoffrey και τον Ερντογάν. Τον πρώτο σαν Δούρειο Ίππο για την κατάλυση της Ευρωζώνης, τον δεύτερο επίσης σαν Δούρειο Ίππο για τον "εκδημοκρατισμό" των "αυταρχικών" καθεστώτων της Βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Με τέτοιους λοιπόν δεν αλλάζει τίποτε, ο Ηγεμόνας θα σε λάβει σοβαρα υπ' όψιν μόνο, αν σε δεί να χρησιμοποιείς τα μέσα που χρησιμοποιεί και αυτός ο ίδιος.
Υποσημειώσεις
1. Ο όρος Ηγεμόνας χρησιμοποιείται εδώ σαν συνώνυμο της ιεραρχικά δομημένης δυναστείας των Rothschilds, η οποία περιλαμβάνει όλα τα παρακλάδια, τους βαστάζους και τους νεροκουβαλητάδες της απο τον διεθνή χώρο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, των Μέσων Μαζικής Επιρροής και των πολιτικάντηδων, που βρίσκονται σε απόλυτη σχέση εξάρτησης απ’ αυτόν
2. Βλέπε και Gunnar Köhne, Die Akte "Ergenekon", die türkische Demokratie auf dem Prüfstand,
3. Περισσότερα στην http://en.wikipedia.org/wiki/Tuncay_G%C3%BCney
4. Οι «Γκριζοι Λυκοι» («Bozkurtlar») οφειλουν την ανοδο τους στο κομμα „Milliyetçi Hareket Partisi“ – MHP. Ο γκριζος λυκος ειναι ενα μυθολογικο ζωο, που συμφωνα με τον θρυλο των Göktürkler οδηγησε τις διαφορες τουρκικες φυλες απο το Ergenekon στα ορη Altai της κεντρικης Ασιας. Ο θρυλος για το Ergenekon για την διαλυση και επανιδρυση της αυτοκρατοριας των Göktürkler θεωρειται ακομη και σημερα σαν η γεννεση των τουρκικων φυλων και κρατων ιδιαιτερα στην κεντρικη Ασια. Βλέπε και http://de.wikipedia.org/wiki/Ergenekon
5. Για τον εβραίο Τuncay Güney δεν υπάρχει καταχώρηση στην γερμανική Wikipedia αλλά μόνο στην ανγγλική (http://en.wikipedia.org/wiki/Tuncay_G%C3%BCney). Σχεδόν όλες οι καταχωρήσεις σε γερμανική γλώσσα γι' αυτά τα δύο βασικά πρόσωπα που χρησιμοποιήθηκαν για την ανατροπή των Στρατιωτικών, τον Fethullah Gülen και τον Τuncay Güney, είναι στο Google σβυσμένες
6. Βλέπε και Εμμανουήλ Σαρίδης, „Anlaşın“, 24.08.08
7. Βλέπε και Εμμανουήλ Σαρίδης, Δημοψήφισμα στην Τουρκία: Ο Ερντογκάν μιλάει για «νίκη της Δημοκρατίας», 13.09.10
8. Βλέπε και Βασίλης Βιλιάρδος, Η λεηλασία της Τουρκίας,
9. Ιωαννης Ν. Γρηγοριαδης, Τι σημαίνει η μεγάλη νίκη Ερντογάν, Καθημερινή 16.06.2011
10. Βλέπε και Michel Chossudovsky, The Destabilization of Syria and the Broader Middle East War, 17.06.2011
http://berlin-athen.eu