«Στην νέα γενιά Ποντίων προσφύγων από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, δεν πρέπει να δούμε τους φτωχούς μας συγγενείς, αλλά τα δυναμικά τμήματα που θα πρωτοπορήσουν στην οικοδόμηση ενός παραγωγικού μοντέλου που έχει ανάγκη η χώρα, όπως έγινε με τους πρόσφυγες του ‘22» τόνισε ο Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτής Λαρίσης, κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος μιλώντας στη βουλή στη συζήτηση Επερώτησης για τα προβλήματα των Παλιννοστούντων Ποντίων.
Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος υπογράμμισε μεταξύ άλλων τα εξής:
«Η οδύσσεια του ποντιακού ελληνισμού είναι γνωστή. Διώξεις, εκτελέσεις, τάγματα εργασίας –τα περιβόητα αμελε ταμπουρού- πορείες θανάτου. Μια γενοκτονία με 353.000 θύματα.
Ξεριζωμένοι οι επιζώντες Πόντιοι από τις πατρογονικές τους εστίες, τους φάρους του ελληνικού πολιτισμού, της Τραπεζούντας, της Σαμψούντας, της Αργυρούπολης, αναζήτησαν καταφύγιο άλλοι στην Ελλάδα και άλλοι στη ορθόδοξη Ρωσία.
Και εκεί, πριν προλάβουν να στεγνώσουν τα δάκρυα για τις χαμένες πατρίδες του Πόντου, ήλθαν αντιμέτωποι με νέες διώξεις. Οι σταλινικές εμμονές εναντίον των μειονοτήτων ήταν ιδιαίτερα σκληρές για τους Έλληνες Ποντίους. Και πάλι ξεριζωμός, και πάλι εξορία. Αυτή τη φορά στα γκούλαγκ της Σιβηρίας και στις στέπες της Κεντρικής Ασίας. Στόχος η εξόντωση. Και για όσους επιβίωναν η λησμονιά της εθνικής τους καταγωγής.
Οι σταλινικές διώξεις
Αυτός, όμως, ο φιλόπονος και καρτερικός λαός, άντεξε. Κράτησε ακλόνητη την ελληνική του συνείδησή, άσβεστη τη φλόγα της επιστροφής του στα πάτρια, ζωντανά τα ήθη και τα έθιμά του. Και όταν ήλθε η στιγμή της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης, και επετράπη η ελευθερία της μετακίνησης, δεκάδες χιλιάδες συμπατριωτών μας Ποντίων παλινόστησαν στην Ελλάδα. Στην πλειονότητά τους φτωχοί άνθρωποι, αλλά με σημαντικές ικανότητες, γνώσεις και προσόντα. Έφθασαν με την λαχτάρα να ζήσουν και να δημιουργήσουν στη πατρίδα.
Ποια ήταν όμως, η στάση της ελληνικής Πολιτείας απέναντι σε αυτούς τους τραντέλληνες; Τους τριάντα φορές Έλληνες;
Δυστυχώς, η ενσωμάτωση των παλιννοστούντων στην ελληνική κοινωνία δεν ήταν ανέφελη. Καταφέραμε ακόμη και αυτό. Να νοιώθουν οι παλιννοστούντες Πόντιοι ξένοι στην Ελλάδα. “Στα ξένα ήμουν Έλληνας και στην Ελλάδα ξένος”, όπως τραγούδησε ο Στέλιος Καζαντζίδης.
Η ανυπαρξία σχεδίου και οράματος, αποκαλύφθηκε από την κρατική αδυναμία να συντάξει και να εκτελέσει οργανωμένα την εγκατάσταση των παλιννοστούντων σε ευαίσθητες περιοχές της ελληνικής επικράτειας. Να τονώσουν με νέο αίμα, οικονομικά παρηκμασμένες και δημογραφικά γερασμένες περιοχές.
Και αναρωτιέμαι κύριοι συνάδελφοι, πώς είναι δυνατόν, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, μια καθημαγμένη Ελλάδα, με πενιχρά μέσα, να καταφέρει σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα να ενσωματώσει 1.500.000 πρόσφυγες, και η σύγχρονη Ελλάδα της ΕΕ να αδυνατεί να πράξει τα δέοντα απέναντι σε μερικές δεκάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας που ήλθαν τη δεκαετία του ‘90 και του 2000.
Φοβούμαι, ότι τα αίτια αυτής της ανικανότητας οφείλονται σε έλλειμμα οράματος. Λειτουργήσαμε με όρους διαχείρισης. Χωρίς εθνική στρατηγική, χωρίς ιστορική συνείδηση για τις αποφάσεις μας. Γι’ αυτό και οι Πόντιοι δεν αντιμετωπίστηκαν με τους όρους μιας πατρίδας που σέβεται τα παιδιά της και ενδιαφέρεται για την ευημερία και την προκοπή τους.
Η κυβέρνηση πρέπει να προωθήσει την απλοποίηση των διαδικασιών για την απόδοση της ιθαγένειας στους παλιννοστούντες, που τόσο γενναιόδωρα αποδίδει σε υπηκόους τρίτων χωρών.
Επιπλέον, πρέπει να υπάρξει η δυνατότητα αναδιάρθρωσης των χρεών από στεγαστικά δάνεια, που πράγματι δόθηκαν με ευνοϊκούς όρους. Όμως, σήμερα η οικονομική κρίση έχει πλήξει και αυτούς με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους».
Ξεριζωμένοι οι επιζώντες Πόντιοι από τις πατρογονικές τους εστίες, τους φάρους του ελληνικού πολιτισμού, της Τραπεζούντας, της Σαμψούντας, της Αργυρούπολης, αναζήτησαν καταφύγιο άλλοι στην Ελλάδα και άλλοι στη ορθόδοξη Ρωσία.
Και εκεί, πριν προλάβουν να στεγνώσουν τα δάκρυα για τις χαμένες πατρίδες του Πόντου, ήλθαν αντιμέτωποι με νέες διώξεις. Οι σταλινικές εμμονές εναντίον των μειονοτήτων ήταν ιδιαίτερα σκληρές για τους Έλληνες Ποντίους. Και πάλι ξεριζωμός, και πάλι εξορία. Αυτή τη φορά στα γκούλαγκ της Σιβηρίας και στις στέπες της Κεντρικής Ασίας. Στόχος η εξόντωση. Και για όσους επιβίωναν η λησμονιά της εθνικής τους καταγωγής.
Οι σταλινικές διώξεις
Αυτός, όμως, ο φιλόπονος και καρτερικός λαός, άντεξε. Κράτησε ακλόνητη την ελληνική του συνείδησή, άσβεστη τη φλόγα της επιστροφής του στα πάτρια, ζωντανά τα ήθη και τα έθιμά του. Και όταν ήλθε η στιγμή της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης, και επετράπη η ελευθερία της μετακίνησης, δεκάδες χιλιάδες συμπατριωτών μας Ποντίων παλινόστησαν στην Ελλάδα. Στην πλειονότητά τους φτωχοί άνθρωποι, αλλά με σημαντικές ικανότητες, γνώσεις και προσόντα. Έφθασαν με την λαχτάρα να ζήσουν και να δημιουργήσουν στη πατρίδα.
Ποια ήταν όμως, η στάση της ελληνικής Πολιτείας απέναντι σε αυτούς τους τραντέλληνες; Τους τριάντα φορές Έλληνες;
Δυστυχώς, η ενσωμάτωση των παλιννοστούντων στην ελληνική κοινωνία δεν ήταν ανέφελη. Καταφέραμε ακόμη και αυτό. Να νοιώθουν οι παλιννοστούντες Πόντιοι ξένοι στην Ελλάδα. “Στα ξένα ήμουν Έλληνας και στην Ελλάδα ξένος”, όπως τραγούδησε ο Στέλιος Καζαντζίδης.
Η ανυπαρξία σχεδίου και οράματος, αποκαλύφθηκε από την κρατική αδυναμία να συντάξει και να εκτελέσει οργανωμένα την εγκατάσταση των παλιννοστούντων σε ευαίσθητες περιοχές της ελληνικής επικράτειας. Να τονώσουν με νέο αίμα, οικονομικά παρηκμασμένες και δημογραφικά γερασμένες περιοχές.
Και αναρωτιέμαι κύριοι συνάδελφοι, πώς είναι δυνατόν, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, μια καθημαγμένη Ελλάδα, με πενιχρά μέσα, να καταφέρει σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα να ενσωματώσει 1.500.000 πρόσφυγες, και η σύγχρονη Ελλάδα της ΕΕ να αδυνατεί να πράξει τα δέοντα απέναντι σε μερικές δεκάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας που ήλθαν τη δεκαετία του ‘90 και του 2000.
Φοβούμαι, ότι τα αίτια αυτής της ανικανότητας οφείλονται σε έλλειμμα οράματος. Λειτουργήσαμε με όρους διαχείρισης. Χωρίς εθνική στρατηγική, χωρίς ιστορική συνείδηση για τις αποφάσεις μας. Γι’ αυτό και οι Πόντιοι δεν αντιμετωπίστηκαν με τους όρους μιας πατρίδας που σέβεται τα παιδιά της και ενδιαφέρεται για την ευημερία και την προκοπή τους.
Η κυβέρνηση πρέπει να προωθήσει την απλοποίηση των διαδικασιών για την απόδοση της ιθαγένειας στους παλιννοστούντες, που τόσο γενναιόδωρα αποδίδει σε υπηκόους τρίτων χωρών.
Επιπλέον, πρέπει να υπάρξει η δυνατότητα αναδιάρθρωσης των χρεών από στεγαστικά δάνεια, που πράγματι δόθηκαν με ευνοϊκούς όρους. Όμως, σήμερα η οικονομική κρίση έχει πλήξει και αυτούς με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους».