Ο Πρόεδρος της Κύπρου, Δ. Χριστόφιας, στο διάγγελμά του δεν επέδειξε το θάρρος που όλοι περίμεναν και οδήγησε οριστικά ο ίδιος τον εαυτό του στο αδιέξοδο
ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Από το διάγγελμα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δημήτρη Χριστόφια, απουσίαζε μία μικρή λέξη, η οποία χαρακτηρίζει τους γενναίους ανθρώπους όταν διαπράττουν λάθη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το λάθος προκάλεσε την απώλεια ανθρώπινων ζωών και τεράστιες υλικές ζημιές, που ίσως δοκιμάσουν την εύθραυστη οικονομία της Κύπρου.
Παρακολουθώντας το προεδρικό διάγγελμα, έλπιζα πως θα άκουγα τη λέξη συγνώμη. Ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν βρήκε το θάρρος και το κουράγιο να την εκστομίσει. Κρίμα...
Γνωρίζω τον σημερινό Πρόεδρο της Κύπρου εδώ και πολλά χρόνια. Είχαμε αναπτύξει μία γνήσια φιλία, η οποία στην πορεία των χρόνων δοκιμάστηκε αρκετές φορές, αλλά δεν έσπασε... Μετά την εκλογή του στον προεδρικό θώκο του νησιού, ομολογώ πως διαπίστωσα μία αλλαγή η οποία δεν μου άρεσε. Παρ' όλα αυτά δεν σταμάτησα να τον στηρίζω, διότι πίστευα πως εννοούσε τα λόγια που μου έλεγε, ότι δηλαδή επεδίωκε μία πραγματικά δίκαιη λύση για το πρόβλημα της Κύπρου.
Απομακρυνθήκαμε μετά την αποκάλυψη ότι πρόσφερε στην Αγκυρα, χωρίς να λάβει κανένα αντάλλαγμα, την εκ περιτροπής προεδρία και την παραμονή Τούρκων εποίκων, που εστάλησαν στο νησί για να αλλάξουν τον δημογραφικό χαρακτήρα της Κύπρου. Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε στη Νέα Υόρκη, τον Νοέμβριο του 2010, ένιωσα να είναι "εχθρικός", να είναι άλλος άνθρωπος, να μην είναι ο Δημήτρης Χριστόφιας που γνώριζα...
Την Πέμπτη, παρακολουθώντας το διάγγελμά του από την τηλεόραση του Mega Κύπρου, επιβεβαίωσα τους φόβους μου. Είδα ένα άνθρωπο σκληρό, θυμωμένο, χωρίς αισθήματα. Ο Χριστόφιας που εγώ γνώρισα ήταν γεμάτος αγάπη για τους ανθρώπους, πλημμύριζε από αγαθά αισθήματα. Ο Χριστόφιας του διαγγέλματος ήταν ένας τρομαγμένος άνθρωπος, προφανώς επειδή γνωρίζει πως το πολιτικό του τέλος είναι κοντά.
Μία συγνώμη ήταν αρκετή για τους γονείς, τους συγγενείς, τους φίλους των θυμάτων και τον Κυπριακό Ελληνισμό. Δεν είχε το θάρρος να πει αυτή τη λέξη που όλοι περιμέναμε. Εχασε την εμπιστοσύνη μας. Οδήγησε ο ίδιος τον εαυτό του στο αδιέξοδο. Και δεν έχει πια την αναγκαία υποστήριξη για να διαπραγματευθεί το μέλλον της Κύπρου...
Γνωρίζω τον σημερινό Πρόεδρο της Κύπρου εδώ και πολλά χρόνια. Είχαμε αναπτύξει μία γνήσια φιλία, η οποία στην πορεία των χρόνων δοκιμάστηκε αρκετές φορές, αλλά δεν έσπασε... Μετά την εκλογή του στον προεδρικό θώκο του νησιού, ομολογώ πως διαπίστωσα μία αλλαγή η οποία δεν μου άρεσε. Παρ' όλα αυτά δεν σταμάτησα να τον στηρίζω, διότι πίστευα πως εννοούσε τα λόγια που μου έλεγε, ότι δηλαδή επεδίωκε μία πραγματικά δίκαιη λύση για το πρόβλημα της Κύπρου.
Απομακρυνθήκαμε μετά την αποκάλυψη ότι πρόσφερε στην Αγκυρα, χωρίς να λάβει κανένα αντάλλαγμα, την εκ περιτροπής προεδρία και την παραμονή Τούρκων εποίκων, που εστάλησαν στο νησί για να αλλάξουν τον δημογραφικό χαρακτήρα της Κύπρου. Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε στη Νέα Υόρκη, τον Νοέμβριο του 2010, ένιωσα να είναι "εχθρικός", να είναι άλλος άνθρωπος, να μην είναι ο Δημήτρης Χριστόφιας που γνώριζα...
Την Πέμπτη, παρακολουθώντας το διάγγελμά του από την τηλεόραση του Mega Κύπρου, επιβεβαίωσα τους φόβους μου. Είδα ένα άνθρωπο σκληρό, θυμωμένο, χωρίς αισθήματα. Ο Χριστόφιας που εγώ γνώρισα ήταν γεμάτος αγάπη για τους ανθρώπους, πλημμύριζε από αγαθά αισθήματα. Ο Χριστόφιας του διαγγέλματος ήταν ένας τρομαγμένος άνθρωπος, προφανώς επειδή γνωρίζει πως το πολιτικό του τέλος είναι κοντά.
Μία συγνώμη ήταν αρκετή για τους γονείς, τους συγγενείς, τους φίλους των θυμάτων και τον Κυπριακό Ελληνισμό. Δεν είχε το θάρρος να πει αυτή τη λέξη που όλοι περιμέναμε. Εχασε την εμπιστοσύνη μας. Οδήγησε ο ίδιος τον εαυτό του στο αδιέξοδο. Και δεν έχει πια την αναγκαία υποστήριξη για να διαπραγματευθεί το μέλλον της Κύπρου...