«H «συμφωνία» με τη Φινλανδία είναι απογοητευτική και ανησυχητική. Είναι απογοητευτική, γιατί όταν ζητούνται εγγυήσεις για να δοθεί δάνειο σε χώρα μέλος που έχει ανάγκη και προσπαθεί να ξεπεράσει την κρίση της, αυτό σημαίνει ότι η έννοια της κοινοτικής αλληλεγγύης υποβαθμίζεται ακόμα περισσότερο. Είναι ανησυχητική, διότι δημιουργείται προηγούμενο, ώστε να ζητήσουν κι άλλες χώρες αντίστοιχες εγγυήσεις.Να σημειωθεί, ότι οι εγγυήσεις αυτές μειώνουν τα πραγματικά διαθέσιμα κεφάλαια που θα δοθούν στην Ελλάδα, ώστε να αντιμετωπίσει το χρέος της, ενώ αυξάνουν το συνολικό χρέος της χώρας. Μας ζητούν να δανειστούμε επί πλέον, για να τους δώσουμε «εγγυήσεις» ώστε να μας… δανείσουν!
Είναι ακόμα πιο ανησυχητική, γιατί ενθαρρύνονται και ιδιώτες ομολογιούχοι του ελληνικού χρέους να ζητήσουν κι αυτοί αντίστοιχες εγγυήσεις! Το ό,τι περιλήφθηκε η έννοια «εγγυήσεις» στην ανακοίνωση της Φινλανδικής κυβέρνησης μπορεί να έχει δυσμενείς νομικές και πραγματικές επιπτώσεις πάνω σε μεγάλο μέρος του ιδιωτικού δανεισμού της χώρας.
Μπορεί να μην είναι «εμπράγματες εγγυήσεις» - δηλαδή να μην αφορούν γη και ακίνητα - αλλά παραμένουν «εγγυήσεις» και απειλούν να δημιουργήσουν προηγούμενο για άλλους, προκαλώντας νέες πιθανές κερδοσκοπικές επιθέσεις κατά των ελληνικών ομολόγων.
Τελικά αποδεικνύεται ότι η απόφαση της 21ης Ιουλίου οδηγεί σε όλο και πιο ασφυκτικές δεσμεύσεις για την Ελλάδα, ενώ απομακρύνεται η πραγματική διέξοδος από την κρίση της Ευρώπης.
Και η ελληνική κυβέρνηση προσφέρει το θλιβερό θέαμα να… πανηγυρίζει (!) που απορρίφθηκαν όσα κι εκείνη επιδίωκε (όπως το ευρωομόλογο), ενώ προχώρησαν όσα κι εκείνη ήθελε να αποφύγει (όπως οι «εγγυήσεις» του νέου δανεισμού).
Η κυβέρνηση υπονοεί ουσιαστικά ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα. Αυτό δεν αλλάζει, όμως, την πραγματικότητα: ότι πάνε, συνεχώς, από το κακό στο χειρότερο…
Η κυβέρνηση δεν μπορεί, δυστυχώς, να βάλει τέλος στον κατήφορο. Ή, ακόμα χειρότερα, δεν καταλαβαίνει τον κατήφορο στον οποίο έχει οδηγήσει τα πράγματα…».
Ν. Μηταράκης
Είναι ακόμα πιο ανησυχητική, γιατί ενθαρρύνονται και ιδιώτες ομολογιούχοι του ελληνικού χρέους να ζητήσουν κι αυτοί αντίστοιχες εγγυήσεις! Το ό,τι περιλήφθηκε η έννοια «εγγυήσεις» στην ανακοίνωση της Φινλανδικής κυβέρνησης μπορεί να έχει δυσμενείς νομικές και πραγματικές επιπτώσεις πάνω σε μεγάλο μέρος του ιδιωτικού δανεισμού της χώρας.
Μπορεί να μην είναι «εμπράγματες εγγυήσεις» - δηλαδή να μην αφορούν γη και ακίνητα - αλλά παραμένουν «εγγυήσεις» και απειλούν να δημιουργήσουν προηγούμενο για άλλους, προκαλώντας νέες πιθανές κερδοσκοπικές επιθέσεις κατά των ελληνικών ομολόγων.
Τελικά αποδεικνύεται ότι η απόφαση της 21ης Ιουλίου οδηγεί σε όλο και πιο ασφυκτικές δεσμεύσεις για την Ελλάδα, ενώ απομακρύνεται η πραγματική διέξοδος από την κρίση της Ευρώπης.
Και η ελληνική κυβέρνηση προσφέρει το θλιβερό θέαμα να… πανηγυρίζει (!) που απορρίφθηκαν όσα κι εκείνη επιδίωκε (όπως το ευρωομόλογο), ενώ προχώρησαν όσα κι εκείνη ήθελε να αποφύγει (όπως οι «εγγυήσεις» του νέου δανεισμού).
Η κυβέρνηση υπονοεί ουσιαστικά ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα. Αυτό δεν αλλάζει, όμως, την πραγματικότητα: ότι πάνε, συνεχώς, από το κακό στο χειρότερο…
Η κυβέρνηση δεν μπορεί, δυστυχώς, να βάλει τέλος στον κατήφορο. Ή, ακόμα χειρότερα, δεν καταλαβαίνει τον κατήφορο στον οποίο έχει οδηγήσει τα πράγματα…».
Ν. Μηταράκης