Καθημερινά διαβάζουμε δυσάρεστες ειδήσεις για την οικονομία της πατρίδας. Βλέπουμε την αγορά να καταρρέει, να γεμίζουν λουκέτα οι πολυσύχναστοι δρόμοι, να κλείνουν επιχειρήσεις. Ακούμε τους συμπολίτες μας να εξοργίζονται για τους ολοένα και αυξανόμενους φόρους, να διαμαρτύρονται για τα απάνθρωπα οικονομικά μέτρα, να βγάζουν κραυγή αγωνίας γιατί έχασαν τη δουλειά τους ή γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στις τράπεζες και κινδυνεύουν να χάσουν τις περιουσίες τους που συχνά απέκτησαν με ιδρώτα και αίμα.
Ποιοι φταίνε γιαυτό;
Καταρχήν να παραδεχθούμε ότι μέχρι σήμερα η πολιτική νοοτροπία και οι αντιλήψεις του συστήματος για τα πράγματα ήταν περιορισμένες, στείρες και αναποτελεσματικές. Αποτελούσαν ένα είδος συναλλαγής: τι θα σου δώσω, τι θα μου δώσεις! Αυτό προκάλεσε θρομβώσεις, ανισορροπίες, στρεβλώσεις, συμβιβασμούς και οι συμβιβασμοί, αφού κανείς από τους πολιτικούς ταγούς μας, δεν είχε το σθένος να κάνει τη ρήξη που χρειαζόταν, μας οδήγησαν εδώ που μας οδήγησαν: ένα βήμα πριν από τον γκρεμό!
Ο λαός μας λέει ότι «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι».
Είναι αλήθεια.
Οι πολιτικές ηγεσίες, οι «βολευτές» όπως τους λέει ο λαός έδωσαν δυστυχώς το κακό παράδειγμα. Δεν φτάνει να είσαι «επώνυμος», να έχει ρίζες σε «πολιτικά τζάκια» ή να διαθέτεις άφθονο χρήμα. ‘Όταν το πολιτικό προσωπικό, χαρακτηρίζεται από έλλειψη ταλέντου, γνώσης και εμπειρίας, όταν η πολιτική σκηνή γίνεται «θέατρο της αρπαχτής» τα αποτελέσματα είναι γνωστά και τα έχουμε δει πολλές φορές: υπέρογκες σπατάλες, ρουσφέτια, ρεμούλες, μίζες και σκάνδαλα…
Η ιστορία θυμίζει την γνωστή κοινωνιολογική θεωρία, που κάνει λόγο για δύο διαφορετικούς τύπους πολιτικών: τις «αλεπούδες» και τα «λιοντάρια».
Σε περιόδους σταθερότητας και παχέων αγελάδων οι ΑΛΕΠΟΥΔΕΣ καταφέρνουν και επιβάλλονται γιατί ο λαός, οι πολίτες, όλοι μας, αρέσκονται στις καλές ειδήσεις, στις υποσχέσεις, στα μεγάλα ΛΟΓΙΑ…
Όταν όμως τα λόγια παραμένουν ΛΟΓΙΑ, χωρίς ουσία, όταν ΟΙ καλές ειδήσεις γίνονται ΚΑΚΕΣ, όταν οι υποσχέσεις δεν εκπληρώνονται, όταν απαξιώνονται η πολιτική και οι πολιτικοί, όταν έρχονται περίοδοι κρίσης και των ισχνών αγελάδων, τότε είναι η ΩΡΑ ΤΩΝ ΛΙΟΝΤΑΡΙΩΝ. Γιατί τα λιοντάρια έχουν ψυχή, ξέρουν να αγωνίζονται και να κερδίζουν τις μάχες, αντί να ισορροπούν.
Στην πραγματικότητα οι βουλευτές θα πρέπει να πάψουν να είναι «βολευτές» και να γίνουν Οραματιστές. Η πολιτική δεν είναι παιχνίδι. Αυτοί που αποφασίζουν να ασχοληθούν με τα πολιτικά, όπως έλεγε ο αείμνηστος εθνάρχης, Κωνσταντίνος Καραμανλής «πρέπει να ασκούν την καλογερική», να δίνουν το παράδειγμα, να κατασκευάσουν μια νέα κοινωνική φιλοσοφία, να χτίσουν νέα πολιτική νοοτροπία προς όφελος των πολλών και όχι των λίγων, προς όφελος του ΕΜΕΙΣ και όχι του ΕΓΩ.
Αυτή η πολιτική νοοτροπία, αυτή η κοινωνική φιλοσοφία δεν έχει σχέση με οικονομικά συστήματα, δεν έχει σχέση με τον καπιταλισμό, τον σοσιαλισμό ή τον κομμουνισμό: έχει σχέση με την τήρηση των νόμων, τη δικαιοσύνη για όλους, το σεβασμό προς την κοινωνία, την αξιοπιστία του κράτους και την αξιοπρέπεια του πολίτη.
Ποιοι μπορούν να εμπνεύσουν και να εμπνευστούν μια τέτοια προοπτική; Ποιες είναι οι ψυχικές και οι πολιτικές ικανότητες που πρέπει να διαθέτουν;
Σε μια εποχή που έχει πάψει να ισχύει ή στην χειρότερη περίπτωση έχει αντιστραφεί το σύστημα Αξιών, έχει αποδειχθεί ότι δεν αρκεί πλέον κάποιος υποψήφιος να είναι απλώς… αστραφτερό προϊόν στο «σταρ σύστεμ» της πολιτικής.
Εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία και θα κριθεί πλέον από τους πολίτες είναι η ποιότητα των ανθρώπων, το περιεχόμενο και όχι η εικόνα τους: Χρειάζεται να είναι Οραματιστής, δηλαδή να υπηρετεί τον πολιτικό ρεαλισμό, αλλά να είναι παράλληλα και επαναστάτης, ανατροπέας της «κακής πολιτικής».
Θα πρέπει να διαθέτει ΓΝΩΣΗ. Να είναι πολιτικό ΟΝ με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, αλλά και Τεχνοκράτης, να έχει δηλαδή τη θεωρητική κατάρτιση που είναι απαραίτητη για να αξιολογεί, σχεδιάζει, προτείνει λύσεις και για τα πιο δύσκολα και «άλυτα» φαινομενικά προβλήματα, κρίσεις και καταστάσεις.
Θα πρέπει να διαθέτει ΕΜΠΕΙΡΙΑ. Να είναι κοινωνικό ΟΝ με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, αλλά και Ρεαλιστής, να αντιλαμβάνεται δηλαδή και να έχει αντιμετωπίσει με επιτυχία το χάσμα που υπάρχει συχνά ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη. Να γνωρίζει και να παραδέχεται τις στρεβλώσεις, τη γραφειοκρατία και τις εμπλοκές που μπορεί να δημιουργεί εσκεμμένα ή από ατέλεια το σύστημα.
Να είναι ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ. Να αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις και τα πράγματα, χωρίς στεγανά, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς παρωπίδες. Να βλέπει τις λύσεις «έξω από το κουτί». Λύσεις που στις περισσότερες περιπτώσεις, αν κανείς ακολουθήσει αυτή τη συνταγή είναι σκανδαλωδώς απλές!
Αν ένας πολιτικός διαθέτει ΓΝΩΣΗ και ΕΜΠΕΙΡΙΑ, κι αν αντιλαμβάνεται τις λύσεις «έξω από το κουτί», αν είναι δηλαδή και ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ, τότε σίγουρα θα έχει και ΟΡΑΜΑ. Θα είναι Οραματιστής, γεφυροποιός, αρχιτέκτονας και δημιουργός.
Αποτελεί πλέον κοινή παραδοχή ότι πρέπει να τα αλλάξουμε ΟΛΑ! Να ξαναφτιάξουμε την κοινωνία, την πατρίδα μας από την ΑΡΧΗ!
Για να γίνει αυτό πρέπει να βρεθούν, να αναδειχθούν μέσα από την κοινωνία, το λαό, τα κόμματα, εκείνες οι δυνάμεις, εκείνοι οι ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ, που θα μας πάνε μπροστά…
Αυτός είναι ο μονόδρομος και όχι το μνημόνιο όχι το μεσοπρόθεσμο σήμερα και το μακροπρόθεσμο αύριο…
Μια ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ που πρέπει να γίνει εντός των κομμάτων -αν οι πολιτικές ηγεσίες δεν το αποδεχθούν είναι δικό τους πρόβλημα- αλλά και εκτός των κομμάτων.
Ένα πολιτικό ΤΣΟΥΝΑΜΙ, που θα προκαλέσουν επαναστάτες της καθημερινότητας μας που και ΓΝΩΣΗ διαθέτουν και ΕΜΠΕΙΡΙΑ,
ΑΝΘΡΩΠΟΙ που θα εμπνέονται η θα μπορούν να εμπνευστούν από ένα ΟΡΑΜΑ, άνθρωποι που δεν θα είναι ΔΗΘΕΝ ΚΑΙ ΔΕΝ θα φοβούνται τη σύγκρουση…
Αυτό πρέπει να δούμε σαν προοπτική, αυτή είναι η Λύση στο δικό μας πρόβλημα, αυτή είναι η μοναδική προοπτική για την ανάσταση της πατρίδας μας…
http://www.pkokkoris.gr/ovoleytes-oramatistes/