του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου* Είναι πραγματικά αξιοσημείωτη η μετάλλαξη που συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ. Όπως το φίδι που αλλάζει το δέρμα του, αντικαθιστώντας το φθαρμένο με νέο γυαλιστερό και ευέλικτο, το οποίο όμως περιβάλλει την ίδια, πάντα, σάρκα, που τρέφεται σκοτώνοντας τα θηράματα της με το ίδιο, ακριβώς, δηλητήριο. Αξιοσημείωτη μετάλλαξη αλλά όχι κι εντυπωσιακή. Γιατί… αυτό το έργο, το έχουμε ξαναδεί.
Η συνήθεια αυτή δεν είναι μήτε καινούργια μήτε πρωτότυπη για το ΠΑΣΟΚ. Την έχει επεξεργασθεί από την εποχή της πρώτης μετα-Ανδρεϊκής εποχής. Κάθε φορά που το Κίνημα βρισκόταν σε κυβερνητική κρίση, ενεργοποιείτο αυτόματα η παραδοσιακή συνταγή επιβίωσης του. Η συνταγή είναι απλή και συνάμα σατανική:
- Η κρίση από «εθνική» μετατρέπεται σε «εσωκομματική».
- Το Κίνημα ποτέ δεν θα συγκρουστεί με την αντιπολίτευση πρόωρα.
- Το Κίνημα ποτέ δεν θα ρισκάρει να παραδώσει την εξουσία.
Η λαϊκή κατακραυγή πρέπει να και μεταφέρεται σε άλλο γήπεδο. Σίγουρα θα υπάρξει θυσία, και το κοινό θα γευθεί «αίμα». Μόνο που το «αίμα» θα είναι συντροφικό. Όχι από μίσος ή εχθρότητα, αλλά από την επιβολή του ενστίκτου της επιβίωσης. Το Κίνημα λειτουργούσε πάντα ομαδικά, σαν "αγέλη". Και η επιβίωση της "αγέλης" ενίοτε προϋποθέτει την θυσία ενός συντρόφου για το καλό των υπολοίπων. Έτσι, το Κίνημα παραμένει γαντζωμένο στην εξουσία απομυζώντας τους γλυκούς καρπούς της, την ίδια στιγμή που οι σύντροφοι του καλούνται να συγκρουστούν στην εσωκομματική αρένα. Ο εκάστοτε, νέος μηχανισμός εξουσίας που θα επιβληθεί, θα συνεχίσει να εγγυάται στο κρατικοδίαιτο κοινό του την πρόσβαση στον πολύτιμο, για την επιβίωση κάθε εξωπαρασιτικού οργανισμού, ξενιστή. Θα συνεχίσει, πολύ απλά, να εγγυάται την παραμονή του στην εξουσία.
Το σενάριο αυτό ξαναζούμε στις μέρες μας. Πριν μερικούς μήνες, τον Ιούνιο για την ακρίβεια, ο σκληρός κομματικός πυρήνας επανέφερε στην τάξη τον, άμαθο στα Πασοκικά τερτίπια της διατήρησης της εξουσίας, Γιωργάκη, που αφελώς παρέδωσε, για 2 ώρες, την εξουσία στον παλιό του συγκάτοικο. Το Κίνημα κινητοποιήθηκε, οι μηχανισμοί έδρασαν ακαριαία, το «λάθος» ανακλήθηκε και ως νέα Ιφιγένεια ο «αφελής» οδηγήθηκε στον, υπερ κόμματος και εστιών βωμό, θυσία στον υπέρτατο σκοπό ύπαρξης του Κινήματος. Αυτόν της διατήρησης στην εξουσία. Στο θύμα απενεμήθη ο τίτλος του «εν ενεργεία επιτίμου» πρωθυπουργού με ανοιχτό εισιτήριο απεριορίστων ταξιδιών στο εξωτερικό, ενώ «πρωθυπουργεύων» ανακηρύχτηκε ο νέος τσάρος της οικονομίας. Ο σκοπός επιτεύχθηκε. Τα κλειδιά της εξουσίας παρέμειναν στα χέρια του Κινήματος.
Μόνο που οι εποχές είναι δύσκολες. Και η παραμονή στην εξουσία προϋποθέτει... υπακοή στα κελεύσματα της - απρόσκλητης είναι αλήθεια - τρόικας, οδηγώντας τους πολίτες σε έναν πραγματικό Γολγοθά. Είναι αλήθεια πως το Κίνημα έκανε τα πάντα για να κωλυσιεργήσει τις επίπονες μεταρρυθμίσεις που ζητούσε η απεχθής διεθνής επιτροπεία, όχι λόγω συμπόνιας προς τους πολίτες, αλλά για να διατηρήσει με νύχια και με δόντια τα προνόμια του κομματικού του στρατού, πού λυμαίνεται τα ασφαλή καταφύγια των ΔΕΚΟ και του Δημοσίου. Έδωσε σκληρή μάχη για να παραπλανήσει τους κουτόφραγκους, αλλά πλέον τα αποθέματα ψεύδους έχουν εξαντληθεί και οι ευκολόπιστοι υπάλληλοι εξ εσπερίας δείχνουν να έχουν εκπαιδευτεί και να μην παρασύρονται στις οφθαλμαπάτες, που περίτεχνα προκαλεί η τέχνη της πράσινης παραπλάνησης.
Τα σκληρά μέτρα αγγίζουν πλέον τις παρυφές του πράσινου κράτους. Προνόμια δεκαετιών δείχνουν να απειλούνται. Οι κρατικοδίαιτοι μισθοφόροι νοιώθουν πως το πάρτι πλησιάζει στο τέλος του και ανησυχούν. Ή έμπειρη ηγεσία του Κινήματος αφουγκράζεται τις στριγκλιές των καλοζωισμένων «χοιρινών» της φάρμας που αντιλαμβάνονται πως προορίζονται να οδηγηθούν επί σφαγήν. Η ατμόσφαιρα αρχίζει και πάλι να μυρίζει «αίμα». Ο λαός που ξεχύνεται με την πρώτη ευκαιρία αγανακτισμένος σε δρόμους και πλατείες σε λίγο δεν θα συγκρατείται από τα «λυκόσκυλα» της εξουσίας. Ακόμη και οι τόσο περίτεχνα στημένες ομάδες πεμπτοφαλαγγιτών, αυτές των προβοκατόρων αντι-εξουσιαστών, δεν θα μπορούν σε λίγο να διαλύσουν το ρεύμα των αγανακτισμένων.
Η «κρεατομηχανή» της κρίσης αλέθει πλέον σε φρενήρεις ρυθμούς. Και αν ο προηγούμενος τσάρος βάστηξε 2 χρόνια, ο καινούργιος δείχνει πως θα αντέξει πολύ λιγότερο. Και, σύντομα, θα αναγκαστεί να φορέσει κι αυτός τον λευκό παρθενικό χιτώνα της Ιφιγένειας για να οδηγηθεί προς το ιερό θυσιαστήριο, για το καλό του Κινήματος, για την επιβίωση της «αγέλης». Η νέα θυσία ήδη προετοιμάζεται. Όχι δεν θα οδηγηθούμε σε εκλογές, τουλάχιστον συνειδητά και χωρίς να συμβεί κάποιο απρόοπτο. Οι προσκλήσεις για το νέο πανηγύρι ήδη τυπώνονται. Αν δεν σας έστειλαν και την δική σας, διαβάστε την στο κείμενο-μανιφέστο των «τριών» που κυκλοφόρησε αυτό το Σαββατοκύριακο.
Το πλήθος θα μαζευτεί ξανά στο πράσινο Κολοσσιαίο και θα ουρλιάζει σε έντονο παροξυσμό την ώρα που τα λιοντάρια θα ξεσκίζουν το θύμα τους. Ο θρόνος του Καίσαρα θα παραμείνει για λίγο κενός και το Κίνημα θα εκλέξει τη νέα ηγεσία, υπό τους αλαλαγμούς του όχλου. Μια ηγεσία, που θα εγγυηθεί την διατήρηση των πατρικίων στα οφίκια της εξουσίας, ενώ οι πληβείοι θα αποχωρούν ικανοποιημένοι έχοντας προσωρινά κορέσει τα πρωτόγονα ένστικτα τους με το χολιγουντιανό θέαμα, που θα τους έχουν περίτεχνα σερβιρίσει. Μέχρι την ώρα που θα συνειδητοποιήσουν, αν το συνειδητοποιήσουν, πως είναι αυτοί οι ίδιοι που αποτελούν τον ξενιστή του παρασίτου… Και πως έχουν πλέον μετατραπεί σε ένα αποστεωμένο κουφάρι, που τόσα χρόνια έτρεφε το παράσιτο του κρατισμού.
Είναι σίγουρο πως το παράσιτο θα πάψει να ζει όταν οι ξενιστές θα έχουν εξοντωθεί, μόνο που τότε θα είναι πολύ αργά και για τους δύο. Μέχρι όμως εκείνη την ώρα θα υπάρξουν μερικές ακόμη εντυπωσιακές παραστάσεις στην αρένα των ανθρωποθυσιών του πράσινου Κολοσσιαίου.
Βιαστείτε, το θέαμα αρχίζει - ξανά - σε λίγο!
-------
*Αμήχανος ξενιστής, υποψήφιο θύμα.
http://ganast.blogspot.com/2011/10/blog-post_16.html