Το "Ανήκομεν εις την Δύσιν" δεν αμφισβητήθηκε πρόσφατα ως δόγμα. Οι πρώτες φωνές για την αναθεώρηση του απαρχαιωμένου γεωπολιτικού δόγματος που διέπει την εξωτερική μας πολιτική, ακούστηκαν μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού. Όμως, χαρακτηρίστηκαν "ακραίες" και "οπορτουνιστικές" με τη συνδρομή του συστημικού Τύπου και λοιδορήθηκαν. Ο διάλογος συνεχίστηκε, χωρίς να μπορέσουν οι υπέρμαχοι της απεμπλοκής από το άρμα των συμφερόντων που διέπουν την πολιτική της Δύσης, να επηρεάσουν την εξωτερική πολιτική της χώρας μας. Χάθηκαν έτσι πολλές και σημαντικές ευκαιρίες, λόγω των χρόνιων ιδεολογικοπολιτικών αγκυλώσεων των ανθρώπων που πήραν κατά καιρούς το πηδάλιο της χώρας στα χέρια τους.
Σήμερα, προτάσσει παραπάνω από επιτακτική η ανάγκη, αναθεώρησης του στρατηγικού δόγματος της χώρας, η οποία διοικείται από ανδρείκελα των κερδοσκόπων του χρηματοπιστωτικού συστήματος, άτομα-θιασώτες της ολοκληρωτικής υφής παγκόσμιας διακυβέρνησης, που επιχειρούν με βάναυσο τρόπο τον θρησκευτικό και εθνικό αποχρωματισμό της κοινωνίας μας. Όμως, με τα προσχήματα να μην τηρούνται πλέον, η πρόσδεσή μας στο άρμα των μηχανισμών που "ελέγχουν" το πολιτικό σκηνικό στη Δύση, είναι απόλυτη, κάτι που σημαίνει ότι οποιαδήποτε αλλαγή πλεύσης στην εξωτερική μας πολιτική, θα πρέπει να έχει "επαναστατικά" χαρακτηριστικά. Απλά, λάβετε υπόψη σας ότι ο νυν ΥΠΕΞ της Ελλάδας, είναι ένας εκ των συντακτών του εθνοκτόνου Σχεδίου Ανάν και ότι προ μερικών εβδομάδων εξέδωσε ανακοίνωση, επιχαίροντας για τη...σύλληψη (!) του Σέρβου στρατηγού Ράτκο Μλάντιτς! Πολιτικά διαπιστευτήρια στην Ουάσινγκτον, αλλά και μια τρομακτική για τους πατριώτες οπτική των εθνικών μας πραγμάτων, γνωστή και ως "εθνομηδενισμός".
Οι Πληγές
Η ιστορική ανασκόπηση του τι ακολούθησε στην Ελλάδα, μετά τη λήξη του συμμοριτοπόλεμου, είναι μάλλον άχρηστη στην παρούσα φάση, καθώς τα γεγονότα είναι γνωστά. Αρκεί να πούμε ότι το πέρασμα της χώρας μας στο δυτικό στρατόπεδο και η σταδιακή αλλά δυστυχώς ολοκληρωτική μας ενσωμάτωση σε αυτό που σήμερα αποκαλείται "ευρωατλαντικές δομές", καθυπόταξε την πολιτική μας στις επιταγές της Ουάσινγκτον, του ΝΑΤΟ και αργότερα της ΕΟΚ και μετέπειτα Ε.Ε. Σκόπιμο όμως θα ήταν να υπογραμμιστεί εδώ το ότι η αστική ελίτ της χώρας μας, έφτασε στο αίσχιστο σημείο στη διάρκεια της δεκαετίας του '50, να κρατήσει αποαστάσεις και σε κάποιες περιπτώσεις να υπονομεύσει ανοικτά τον ηρωικό απελευθερωτικό και αντιαποικιακό αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο, υποκύπτοντας στην "ανάγκη" να μην διαταραχθούν οι στρατηγικοί σχεδιασμοί των "συμμάχων" μας της Δύσης (καθώς αυτή τρόμαζε με την προοπτική της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα). Και ιδού το αποτέλεσμα...
Το εθνικό υποτάχθηκε λοιπόν στο διεθνές (όχι μόνο στην περίπτωση του Κυπριακού), το οποίο βέβαια, στους καιρούς μας έγινε "διεθνιστικό". Ο μπολσεβικισμός, τα τελευταία 20 χρόνια έβαλε κοστούμι και προσπάθησε να καταλάβει τους πάντες, μέσω των χρηματαγορών. Και όποιος δεν υπακούει, "πατάσσεται" από πανίσχυρους εξωθεσμικούς μηχανισμούς. Εμπρησμοί δασικών εκτάσεων, πρόκληση ταραχών σε συνεργασία με χρηματοδοτούμενες ΜΚΟ και αριστερίστικες οργανώσεις, "πορτοκαλί" επαναστάσεις και υποκινούμενες αιματηρές εξεγέρσεις, αεροπλάνα που πέφτουν με αποτέλεσμα το θάνατο Ευρωπαίων πολιτικών που αντιστέκονται, υποκλοπές επικοινωνιών, είναι μεταξύ άλλων μερικές από τις εφαρμοζόμενες μεθόδους. Το "σύστημα" δεν έχει ούτε αναστολές ούτε όρια, δεν σέβεται την ανθρώπινη ζωή, ενώ ο ισοπεδωτικός μηδενισμός είναι το βασικό χαρακτηριστικό του. Κυρίες και κύριοι, η Δύση!
Μια ενδιαφέρουσα Στάση αλλά και "Στάση"
Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, υπέστη στις εκλογές του 2009 βαριά ήττα. Η επιλογή της να αναδιατάξει τις γεωπολιτικές προτεραιότητες της χώρας και να αξιοποιήσει τη στρατηγική της θέση, με στροφή προς τη Ρωσία και σε μικρότερο βαθμό προς την Κίνα (στροφή η οποία σε τελική ανάλυση δεν αναστάτωνε τις αμυντικές υποδομές του ΝΑΤΟ), προκάλεσε πανικό στην Ουάσινγκτον και ενεργοποίησε πρακτορίστικους μηχανισμούς κατά της χώρας μας.
Η Ελλάδα, απειλούσε τους σχεδιασμούς του διεθνούς ενεργειακού λόμπι και επιχειρούσε να αναδιατάξει τον χάρτη, προς όφελός της και αυτό, παρά την παρουσία της Ντόρας Μπακογιάννη στο ΥΠΕΞ! Η Μόσχα πατούσε ξανά πόδι με τη βοήθεια της Ελλάδας στα Βαλκάνια, λίγα χρόνια μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων, απειλώντας μάλιστα τα συμφέροντα των Τεξανών πετρελαιάδων! Και όχι μόνο αυτό: τα πλοία του ρωσικού στόλου ξαναφάνηκαν στο Αιγαίο, ενώ οι επαφές της Αθήνας με το Πεκίνο έφεραν αποτέλεσμα και οι Κινέζοι "άνοιξαν" την αγορά της Ευρώπης, αποκτώντας βάση στον Πειραιά! Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, λέγοντας ΟΧΙ στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, είχε βγάλει τους Αμερικανούς από τα ρούχα τους. Φυσικά, η Ουάσινγκτον αλλά και το Λονδίνο, δεν είχαν ξεχάσει το "σιγοντάρισμα" από τον Έλληνα πρωθυπουργό στον αείμνηστο Τάσσο Παπάδόπουλο και το ΟΧΙ, στη διάρκεια του δημοψηφίσματος στην Κύπρο για το εθνοκτόνο Σχέδιο Ανάν.
Είχε προηγηθεί μια απόπειρα επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ για την αναβάθμιση των ελληνορωσικών σχέσεων και την άσκηση πίεσης στη Δύση, μέσω της αγοράς ρωσικών οπλικών συστημάτων, τα οποία τρόπον τινά παροπλίστηκαν μετά την παραλαβή τους. Οι S-300, είναι το καλύτερο παράδειγμα. Η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη και οι άνθρωποί της πάντως, με ΥΠΕΞ των Γιώργο Παπανδρέου, δεν έκρυψαν ποτέ τις "προτιμήσεις" τους για την αστερόεσσα, αλλά και την αποστροφή τους σε ο,τιδήποτε είχε ρωσική προέλευση. Ακόμα και στις εκλογικές περιφέρειες των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, τα επιμελητήρια έλαβαν σε κάποιες περιπτώσεις "σαφείς" εντολές να "κόψουν" τα παρεδώσε με Ρώσους επιχειρηματίες, ακόμα κι αν αυτό ζημίωνε τις τοπικές οικονομίες.
Η Πατρίδα ζημιώθηκε πολύ σε δυο χρόνια μέσα...
Η απόπειρα του Κώστα Καραμανλή να απεμπλέξει τη χώρα μας από τον εναγκαλισμό της με το δυτικό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, έβαλε την Ελλάδα στο στόχαστρο "μηχανισμών". Στις εκλογές του 2009, ο Κώστας Καραμανλής, χωρίς να καταγγείλει κανέναν και αποδεχόμενος το μοιραίο, όπως αυτό διαμορφώθηκε από την παροιμιώδη ανικανότητα αλλά και δειλία των περισσότερων υπουργών του (αν δείτε τα ονόματα του πρώτου υπουργικού συμβουλίου του 2004, θα φρίξετε!), οι οποίοι προέτασσαν πάντα τα νεοφιλελεύθερα αντανακλαστικά τους, αποσύρθηκε στη Ραφήνα. Χρεώνεται ότι δεν άσκησε ποτέ έλεγχο στα πεπραγμένα των υπουργών του, αφήνοντάς τους στην ουσία ασύδοτους (όπως άφησε και τον μη προερχόμενο από την Δεξιά Θοδωρή Ρουσόπουλο) ή υπό την εποπτεία του Γιάννη Αγγέλου. Ακόμα και σήμερα όμως, συνεχίζει να σιωπά, αρνούμενος να ρίξει φως στα όσα συνέβησαν.
Όσον αφορά όμως τα όσα απίθανα είπε προεκλογικά για τους ελληνορωσικούς αγωγούς στην Αλεξανδρούπολη ο Γ. Παπανδρέου, καταστρέφοντας στην ουσία ένα σημαντικό οικονομικό project, που θα καθιστούσε τη χώρα μας πρωτεργάτη στη διεθνή ενεργειακή αγορά και θα έφερνε πολύτιμο συνάλλαγμα στη χώρα, δημιουργώντας εκατοντάδες θέσεις εργασίας, αυτά αναιρούν τη σαθρή επιχειρηματολογία όσων τον στήριξαν οπορτουνιστικά στην κάλπη. Ήξεραν, αλλά δελεάστηκαν από τη ρήση "λεφτά υπάρχουν", προτάσσοντας το χρήμα έναντι του εθνικού συμφέροντος. Το είχαν κάνει άλλωστε πολλοί Έλληνες ψηφοφόροι και μετά τα Ίμια αλλά και μετά τη δωσιλογική παράδοση του Οτσαλάν στους Τούρκους δημίους του. Τα εθνικά αντανακλαστικά πολλών έχουν "χαλαρώσει", ενώ η οικονομία (και για την ακρίβεια η φιλαργυρία, για να μην κρυβόμαστε πίσω απ' το δάκτυλό μας), έχει προταχθεί ως η μέγιστη προτεραιότητα. Το ψευτοδίλημμα "βούτυρο ή κανόνια" που ακούστηκε στη διάρκεια του '90, είναι χαρακτηριστικό της αρρωστημένης λογικής που επικράτησε.
Η επίσκεψη του Γιώργου Παπανδρέου στη Ρωσία το Φεβρουάριο του 2010 και η συνάντησή του με τον Ντιμίτρι Μεντβέντεφ και τον Βλαντιμίρ Πούτιν, δημιούργησε ακόμα περισσότερες επιπλοκές στις σχέσεις της Αθήνας με τη Μόσχα. Οι Ρώσοι, περίμεναν ελληνική έκκληση για βοήθεια και είχαν κάνει, σύμφωνα με Ρώσους διπλωμάτες τους λογαριασμούς τους, έχοντας μάλιστα ετοιμάσει να ζητήσουν ανταλλάγμα συγκεκριμένα πράγματα. Φευ! Αιφνιδιάστηκαν, από έναν πρωθυπουργό, ο οποίος ζήτησε τις...συμβουλές τους (!) για την αντιμετώπιση της κρίσης, για να εισπράξει την ειρωνική προτροπή του Ρώσου Προέδρου για προσφυγή της Αθήνας στο ΔΝΤ! Πλέον, οι Ρώσοι διπλωμάτες αποκαλούν τον Γ. Παπανδρέου Έλληνα Τιμοσένκο...
Ανήκουμε στη Δύση;
Το ερώτημα από μόνο του, είναι μάλλον άτοπο. Η Ελλάδα αποτελεί την κοιτίδα του πολιτισμού της Δύσης. Όμως: η Ελλάδα σε ποια "Δύση" ανήκει;
Σε μια πρόσφατη επίσκεψή μου στις Βρυξέλλες και στο Ευρωκοινοβούλιο και μιλώντας με ευρωβουλευτές, εις εκ των οποίων μάλιστα στο Προεδρείο του Σώματος, η παραδοχή ότι ΟΛΟΙ ενεργούν βάσει του εθνικού τους συμφέροντος, ήταν σχεδόν αυτόματη. Οι μόνοι πάντως που φαίνεται να απέχουν αυτού του πλαισίου, αν και λόγω της γεωπολιτικής θέσης της χώρας μας θα έπρεπε να είναι δογματικοί στην πρόταξη των εθνικών μας συμφερόντων και στη σθεναρή υπεράσπισή τους, είναι οι Έλληνες κυβερνητικοί αξιωματούχοι ή για να είμαστε ακριβείς, όσοι κατά καιρούς διοίκησαν αλλά και όσοι διοικούν σήμερα τη χώρα. Κι όμως. Θέματα που αναδεικνύονται ως γεωπολιτικές "ασυμβατότητες" των συμφερόντων μας με εκείνα της ευρύτερης Δύσης, καθηλώνουν την εξωτερική πολιτική μας και ακολουθούν απαράδεκτες υποχωρήσεις, που καθιστούν την Ελλάδα ουραγό των δυτικών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου. Αλήθεια, ποιος πιστεύει ότι έχει ωφεληθεί η χώρα μας από τον ενδοτισμό της; Η απαξιωμένη "ελίτ" της!
Να τελειώνει το Παραμύθι
Η λογική ότι η Ε.Ε. προστατεύει τα σύνορά μας, καταρρίφθηκε στα Ίμια. Το ΝΑΤΟ, δεν προστάτεψε τα ελληνικά συμφέροντα στην Κύπρο το 1974, ούτε τις οικογένειες των Ελλήνων αξιωματικών στη Σμύρνη, το 1955, στη διάρκεια των Σεπτεμβριανών. Γίνανε τότε πολλά, που αποτελούν όνειδος για το ΝΑΤΟ. Αντίθετα η Συμμαχία υπήρξε πάντοτε "καλός αγωγός" των τουρκικών συμφερόντων, αλλά και στη σημερινή εποχή των ασύμμετρων απειλών, "καλός αγωγός" των συμφερόντων των πετρελαιάδων, προστατεύοντας τους υπάρχοντες ή πιθανούς διεθνείς δρόμους των αγωγών υδρογονανθράκων. Το ΝΑΤΟ, εξελίχθηκε σε διεθνή χωροφύλακα, μετέχοντας μάλιστα στη γεωπολιτική μηχανική της Ουάσινγκτον και των συν αυτής (βλέπετε Λιβύη).
Όσο για τη γραφειοκρατική Ε.Ε., στην εποχή των μνημονίων αυτή έχει καταστεί δυνάστης των ευρωπαϊκών εθνών, υποδουλώνοντάς τα στο διεθνές κερδοσκοπικό χρηματοπιστωτικό κατεστημένο και στήνοντας μηχανισμούς και "ηγεσίες" άνευ δημοκρατικής νομιμοποίησης, για να υποβοηθούν άνομα σχέδια. Αλήθεια, ποιος ψήφισε τον αμερικανόφιλο Μανουέλ Μπαρόζο (ποιος ξεχνά την υπονομευτική συνάντηση των Αζορών;) ή τον ανεκδιήγητο Βαν Ρομπούι; Ειδικά ο δεύτερος, από πού "ξεφύτρωσε"; Από πού κι ως που οι κύριοι αυτοί κάνουν "συστάσεις" στα κόμματα των χωρών που πλήττονται από την οικονομική ύφεση-προϊόν των παιχνιδιών των κερδοσκόπων στην αμερικανική κτηματαγορά, για το πως θα τοποθετηθούν στα ζητήματα που αφορούν στις κοινωνίες τους; Μπορεί να "δάνεισαν" (τοκογλυφικά φυσικά), αλλά ας αναλογιστούν πόσο αίμα "δάνεισε" διαχρονικά η Ελλάδα στο βωμό της Ελευθερίας...
Ποια Δύση;
Άρα, για ποια "Δύση"¨μιλάμε; Αν μιλάμε για την Europa Nostra, τη δική μας Ευρώπη, τη συνομοσπονδία των Εθνών, την Ένωση των περήφανων χριστιανικών ευρωπαϊκών λαών, όπου η προστασία της εθνικής ιδιοπροσωπίας και των παραδόσεων, πηγαίνουν χέρι-χέρι με φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις που ανάγουν την κοινωνική Δικαιοσύνη σε προτεραιότητα, τότε αναφωνούμε ανεπιφύλακτα ΝΑΙ. Αν από την άλλη μιλάμε για την Ομοσπονδία των γραφειοκρατών, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, τον οργανισμό που έχει λανσάρει ως βασικές αρχές του την ελεύθερη διακίνηση του κεφαλαίου, τη φιλελευθεροποίηση των κοινωνικών σχέσεων και τη μετατροπή της Γηραιάς Ηπείρου σε ζώνη φτηνών εργατικών χεριών, με την ενθάρρυνση της λαθρομετανάστευσης και την παρεπόμενη καταστροφή της ευρωπαϊκής μεσαίας τάξης, τότε αναφωνούμε ΟΧΙ.
πηγή: Δεξιός
πηγή: Δεξιός