Ήδη αυτή η διαπίστωση δικαιώνει την «βάση», όπως την εκφράζει κυρίως το διαδίκτυο. Κανείς από τους σημερινούς επικριτές δεν στήριξε το Σαμαρά προσδοκώντας οφέλη και ανταλλάγματα. Αρκούσε η ικανοποίηση ότι οι θέσεις που εκφράζονται είχαν ως μόνο σκοπό την προστασία του γενικότερου συμφέροντος. Ούτε τράπεζες από πίσω, ούτε κατασκευαστικές ούτε αναθέσεις ούτε μελλοντικά πόστα. Ισχύει το ίδιο για τους καινούριους «φίλους» της Ηγεσίας;
Θα μπορούσε να αντιταχθεί ότι ο ΓΑΠ «διέρρηξε την σχέση εμπιστοσύνης με την ΕΕ» (ισχύει), εξόργισε την ηγεσία της ΕΕ (ισχύει), «ξύπνησε» τα κρατικοδίαιτα μεν νεοφιλελεύθερα δε «αντανακλαστικά» της ΝΔ (ισχύει), τέθηκαν εκβιασμοί (πιθανό να ισχύει). Το «Δεν είμαι Παπανδρέου» ισχύει; Αν ισχύει, καλό είναι να επιβεβαιωθεί ρητά για να φανεί ότι ο Α.Σ. «ξέρει πού πατάει, ξέρει πού πηγαίνει», ώστε «να του έχουμε εμπιστοσύνη». Είναι δε επιτακτικό να ακουστεί ότι «Δεν είμαι Παπανδρέου» νοουμένου ότι πλέον μιλάμε για έναν «τελειωμένο» (Λιτζέρης), «εκτός τόπου και χρόνου» (Β. Παπανδρέου) και «τρελό και καταθλιπτικό» (φέρεται να είπαν οι Ν. Σαρκοζί-Μ. Ομπάμα) πρώην πρωθυπουργό. Αυτή η φράση θα καταδείξει ότι ο Α.Σ.:
- Δεν είναι τελειωμένος
- Δεν είναι εκτός τόπου και χρόνου
- Δεν είναι τρελός
- Ξέρει πού πατάει
- Ξέρει πού πηγαίνει
Εάν ο Αντώνης Σαμαράς πει ότι δεν είναι ΓΑΠ τότε αυτή η κυβέρνηση θα έχει εμφανώς υπηρεσιακά χαρακτηριστικά, καθώς διαφορετικά η ΝΔ θα ασκούσε πολιτική με ένα κόμμα, του οποίου ηγείται ένας τελειωμένος, εκτός τόπου και χρόνου, τρελός, καταθλιπτικός και πρώην.
Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα βοηθά και να αντιληφθούμε, εάν η παρασχεθείσα συναίνεση είναι ένδειξη υποταγής ή ρεαλιστική στάθμιση και ελιγμός. Ακόμα και εάν υπέκυψε ο Αντώνης Σαμαράς σε εκβιασμούς, αυτή τη στιγμή ίσως δεν μπορούσε να κάνει και διαφορετικά. Τα ΟΧΙ δεν θέλουν μόνο Μεταξάδες θέλουν και μια σειρά προϋποθέσεων, οι οποίες σίγουρα δεν πληρούνται στο πρόσωπο των κκ Αντώναρου, Σπηλιωτόπουλου, Χατζηδάκη, Μητσοτάκη, Βαρβιτσιώτη κοκ. Μην ξεχνάμε επίσης ότι και ο Μεταξάς απείχε από τις επιχειρήσεις την περίοδο 20-22, γιατί τα τότε δεδομένα κάθε άλλο παρά εγγυόνταν την βιωσιμότητα του εγχειρήματος. Μην ξεχνάμε ότι ο Μεταξάς επίσης «κατάπιε» τον τορπιλισμό της «Έλλης» και ότι λίγο πριν τη λήξη του Α’ ΠΠ προέβλεπε νίκη της… Γερμανίας.. Προτού επιχειρήσουμε να είμαστε δίκαιοι ας επιχειρήσουμε να είμαστε ακριβείς, όσο η φόρτιση των στιγμών το επιτρέπει.
Πρέπει να είμαστε και συνεπείς. Οι καλές συμφωνίες κάνουν τους καλούς φίλους λένε. Και είναι γεγονός ότι η συμφωνία της 26.10.2011 χρήζει εξειδίκευσης, άρα διαπραγμάτευσης. Θα αντιταχθεί: «Μας το ξεκόβει ο Όλι Ρεν», «δεν έχουμε πλέον διαπραγματευτική δυνατότητα», «εδώ που φτάσαν τα πράγματα» κοκ. Η απάντηση, όπως λένε και οι Αμερικανοί: «Είσαι ο,τι διαπραγματεύεσαι». Είναι στη φύση της πολιτικής η διαπραγμάτευση. Αλλά περισσότερα για αυτό μια άλλη φορά.
Το παρόν κείμενο αναγνωρίζει ότι ο Αντώνης Σαμαράς προέβη σε αλλαγή στάσης 180 μοιρών, η οποία προκαλεί αντιδράσεις στη βάση της ΝΔ. Θα ήθελε αντί απάντησης, να αναφέρει ότι ο Andrew Wheatcroft στο βιβλίο του «Οι Οθωμανοί» αναφέρεται στον λυσσώδη, αλλά τελικά επιτυχή αγώνα των υπερασπιστών του Βελιγραδίου κατά των Τούρκων, οι οποίοι τους απώθησαν σπίτι-σπίτι, πόρτα-πόρτα, ενώ αυτοί είχαν ήδη εισβάλει στο Βελιγράδι. Και καταλήγει ο συγγραφέας: «Εάν δεν είχε ακουστεί το η Πόλις εάλω, ίσως να ήταν διαφορετική και η κατάληξη της πολιορκίας της Κων/πόλεως.».
Συμπέρασμα: Η εντολή της 29.11.2009 έχει ακόμα λόγο ύπαρξης. Οι στόχοι, έστω ενδεχόμενα, είναι εφικτοί. Η εντολή μπορεί να έχει αμαυρωθεί, μπορεί να έχει υπονομευθεί, δεν είναι όμως άνευ αντικειμένου (βλ. 2021). Ως εντολείς έχουμε υποχρέωση να πιέσουμε προς την κατεύθυνση της πραγματοποίησής της, ιδίως όταν ο ΓΑΠ έχει καταθέσει τη δική του, ενώ εμείς «ακόμα τρέχουμε». Όχι «εάλω η Πόλις», αλλά «και του χρόνου στην Πόλη».
Παρατήρηση: Ο συντάκτης αναγνωρίζει ότι το κείμενο διακρίνεται από οξεία σχήματα λόγου. Από την άλλη ας υπενθυμιστεί ότι στην αρχαία Αθήνα, όποιος δεν έπαιρνε μέρος σε μια θεμελιακή αντιπαράθεση εδιώκετο από όποια πλευρά επικρατούσε, ενώ και κατά τον Δάντη για τους «ουδέτερους» σε κρίσιμες ώρες καίνε τα πιο «καυτά καζάνια της κολάσεως». Το τελικό ζητούμενο δεν είναι η υπεράσπιση του Σαμαρά, αλλά των ιδεών που αυτός πρεσβεύει. Ταυτόχρονα, το κείμενο επιχειρεί να επισημάνει ότι μεγάλοι της ελληνικής ιστορίας κάναν λάθη, κυβισθήσεις και δέχτηκαν προσβολές και ότι δυστυχώς μας κυνηγά, ίσως υποσυνείδητα, το σύνδρομο «Η Πόλις εάλω».
Bodinus1576
Αναγνώστης