Γράφει ο Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος
gkessopoulos@gmail.com
Τα όσα συνέβησαν και εξακολουθούν να συμβαίνουν στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό από τη στιγμή που ο Γ. Παπανδρέου μίλησε δημόσια για δημοψήφισμα, ξεφεύγουν από λογικές πολιτικές ερμηνείες.
Η δημόσια συζήτηση γενικώς περιπλέχθηκε καθώς τέθηκαν στο τραπέζι πολλά θέματα ταυτόχρονα –ψήφος εμπιστοσύνης, μεταβατική κυβέρνηση, έγκριση δανειακής σύμβασης- την ώρα που κυβερνητικοί βουλευτές ανεξαρτητοποιήθηκαν, άλλοι δήλωναν τις προηγούμενες ώρες ότι δεν πρόκειται να στηρίξουν τον Παπανδρέου και μετά την κοινοβουλευτική ομάδα άρχισαν να τα μαζεύουν, η ΝΔ δήλωσε ότι θα ψηφίσει τη δανειακή σύμβαση ενώ μέχρι τώρα έκανε σφοδρή κριτική και προσπάθησε στη συνέχεια να αιτιολογήσει με θολά επιχειρήματα, ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται ότι έκανε… μπλόφα για το δημοψήφισμα, η Ευρώπη εμφανίζεται έξαλλη με Παπανδρέου και Ελλάδα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απλός θεατής…
Μέσα σε αυτό το κλίμα, δεν πρέπει να μας διαφεύγουν ορισμένα πράγματα τα οποία θεωρώ ότι θα έπρεπε να απασχολούν τη δημόσια συζήτηση.
Πρώτον: Οδεύουμε απόψε το βράδυ σε ψήφο εμπιστοσύνης υπέρ της κυβέρνησης Παπανδρέου, μιας κυβέρνησης της οποίας ο πρόεδρος δήλωσε ότι θα παραμερίσει υπέρ μιας μεταβατικής κυβέρνησης. Αν εννοεί αυτό που λέει, τότε τι τη θέλει την εμπιστοσύνη; Δεν θα έπρεπε ο πρόεδρος της Βουλής να πάρει θέση; Και τα κόμματα της αντιπολίτευσης πως συμμετέχουν σε μια τέτοια πολιτικά αντιφατική διαδικασία;
Δεύτερον: Ο μέσος πολίτης έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί κάτι που θα είναι μεγάλο πρόβλημα για τη ΝΔ, εάν δεν δώσει πειστικές απαντήσεις πριν τις εκλογές –εάν και όποτε γίνουν- και ιδίως εάν δεν προχωρήσει σε πράξεις εάν κι εφόσον αναλάβει τις τύχες της χώρας. Ότι δηλαδή δεν αρκεί η αλλαγή κυβέρνησης (είτε μεταβατική είτε ΝΔ), αλλά χρειάζεται αλλαγή πολιτικής. Ίσως όχι σε όλα, αλλά τουλάχιστον σε όσα μέτρα έχουν ληφθεί και είναι αντιαναπτυξιακά. Ξεκάθαρες κουβέντες δεν έχουμε ακούσει. Κι αυτό είναι πρόβλημα. Αν νομίζουν κάποιοι ότι με το Ζάππειο 2 καθάρισαν, επικοινωνιακά τουλάχιστον κάνουν λάθος. Ο κόσμος είναι πιεσμένος, έχει προβλήματα επιβίωσης και η επικοινωνία μαζί του δεν είναι το ίδιο εύκολη όπως παλαιότερα. Κι εδώ υπάρχει και κάτι άλλο. Ακόμη και παρά τις καλές προθέσεις του Αντ. Σαμαρά τίθεται το ερώτημα. Μπορεί η Ελλάδα να σηκώσει κεφάλι ή δεν θα της επιτραπεί; Είπε κάτι ο πρόεδρος της ΝΔ μιλώντας στην ΚΟ της ΝΔ τη περασμένη Τετάρτη, που πέρασε απαρατήρητο: «Κι αν επιτραπεί στην Ελλάδα να ανακάμψει, τότε όλα τα άλλα θα αρχίσουν να βρίσκουν το δρόμο τους». Τι εννοεί άραγε; Αυτό που σχεδόν όλοι πια υποθέτουμε; Ότι η αλλαγή μίγματος πολιτικής δεν αφορά το μέσο Έλληνα αλλά το τραπεζικό σύστημα και το ευρωπαϊκό κατεστημένο;
Τρίτον: Όλα τα κόμματα υπερθεματίζουν υπέρ της παραμονής μας στην ευρωζώνη, ουσιαστικά στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Αλλά για ποια Ευρώπη μιλούν; Η Ε.Ε. σήμερα δεν έχει καμία σχέση με την Ε.Ε. μέχρι πριν από μερικούς μήνες, οπότε συμπτύχθηκε ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης τα αποτελέσματα του οποίου έχουν ήδη να γίνονται ορατά (κουμάντο η Μέρκελ με ολίγον Σαρκοζί, συνταγματικές παραβιάσεις, «εισβολή» στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα). Δε μιλάμε πια για μια Ευρώπη των κρατών, αλλά για μια Ευρώπη της Γερμανίας με κομπάρσο –μέχρι πότε;- τη Γαλλία. Ευρωπαϊκή ενότητα δεν υπάρχει, είναι προφανές και είναι πρόβλημα. Όχι στην ευρωζώνη, αλλά στην Ευρώπη ως πολιτικό μέγεθος. Το λάθος της πολιτικής ένωσης που δεν συντελέστηκε ποτέ, καθώς ο καθένας προέτασσε το εθνικό του συμφέρον (ιδίως Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία) και όχι το συλλογικό ενωσιακό, τώρα πληρώνεται και οδηγεί την Ευρώπη σε δύσκολες και απρόβλεπτες καταστάσεις.
Προφανώς δεν είμαι από εκείνους που θα ήθελαν μια ξαφνικά πάμπτωχη και απομονωμένη διεθνώς Ελλάδα, όμως αυτά είναι ζητήματα που θα προκύψουν έντονα το επόμενο χρονικό διάστημα. Και φοβάμαι ότι οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε σκληρές μέρες με απρόβλεπτες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις.
http://www.thinkfree.gr/?p=