Χθες το βράδυ, κοιμήθηκα εκνευρισμένος στην πληροφορία που ήθελε τον Παντελή Καψή, πρώην διευθυντή του Βήματος, μιας κατεξοχήν ΠΑΣΟΚικής εφημερίδας, ενδεδυμένης με τον μανδύα της "σοβαρότητος" πλην όμως, με σαφές πνεύμα και σαφή γραφή, ως τον νέο κυβερνητικό εκπρόσωπο. Σε μια κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, Κώστα Σιμήτη ή Γιώργου Παπανδρέου, η επιλογή του δεν θα μου έκανε καμιά έκπληξη. Σε μια κυβέρνηση όμως τριών κομμάτων, συνεργασίας ή Εθνικής σωτηρίας, όπως θέλετε πείτε την, πόσο σοβαρή είναι μια τέτοια επιλογή;
Αρκετά σοβαρή, θα έλεγα, σε όσους ξέρουν την αποστολή και της ίδιας της κυβέρνησης, και το ποιον του πρωθυπουργού της. Διότι μόνο οι αιθεροβάμονες, οι κατεξοχήν κομματικοί και οι κολλημένοι, δεν μπορούν να δουν το πραγματικό πρόσωπο αυτής της κυβέρνησης.
Τα ερωτηματικά προκύπτουν αβίαστα:
-Σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, ο διορισμένος πρωθυπουργός αυτής, κάνει ό,τι θέλει, ή τουλάχιστον, αν δεν ρωτά, ενημερώνει τα συνεργαζόμενα μέλη;
-Ο κ. Παπαδήμος ενημέρωσε τον κ. Σαμαρά, για παράδειγμα, για την επιλογή του Παντελή Καψή; Κι αν τον ενημέρωσε κι ο κ. Σαμαράς δέχθηκε, τότε γιατί δέχθηκε;
-Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είναι το πρόσωπο της κυβέρνησης προς τα έξω. Είναι αυτός που, πρώτο απ'όλους, βρίζει ο πολίτης όταν τον βλέπει. Και οι προηγούμενοι κυβερνητικοί εκπρόσωποι ήταν το ίδιο γλοιώδη πρόσωπα με τον καινούργιο κυβερνητικό εκπρόσωπο. Για θυμηθείτε: Μόσιαλος, Πεταλωτής, Αντώναρος. Είναι λοιπόν ποτέ δυνατόν, σε μια κυβέρνηση που υποτίθεται ότι είναι συνεργασίας, που θέλει και καλά να σώσει την Ελλάδα, να μπαίνει κυβερνητικός εκπρόσωπος, ένας ανθύπατος του "σιμητισμού", ένας Ηρακλής του Παπανδρεϊκού Στέμματος, ΠΑΣΟΚικότερος του ΠΑΣΟΚ;
Κάποιοι στη Νέα Δημοκρατία, βάζουν τα χεράκια τους και βγάζουν τα ματάκια του μου φαίνεται. Το κακό είναι ότι, δεν μαθαίνουν ποτέ, από τα λάθη του παρελθόντος. Τι εννοώ; Θα παραθέσω ένα απόσπασμα από δημοσίευση στο ίντερνετ που αλίευσα. Μια καλή, "σαμαρική" φίλη, είπε ότι το έγραψαν σε blog της Ντόρας, αλλά το θέμα είναι ότι είναι πραγματικότητα, κι όχι ποιος το έγραψε. Αντιγράφω λοιπόν:
"ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ: “Ξέρετε ποιος είμαι. Λέω όχι, και εννοώ, όχι! Έχω λόγο και τον τιμώ. Κάποτε αρνήθηκα να υποχωρήσω και έμεινα 11 χρόνια σπίτι μου. Ύστερα γύρισα. Δεν γύρισα για να υποχωρήσω. Γύρισα για να παλέψω… Και το λάθος δεν το συνυπογράφω…”
Σε φιλική προς τον Αντώνη Σαμαρά ιστοσελίδα, και προκειμένου να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα, αναγράφονται –μεταξύ άλλων- τα εξής:
«Δύο είναι τα μεγάλα και τραγικά διλήμματα του Αντώνη Σαμαρά εδώ που φτάσαμε. Πρώτον: Συμμετέχει στο επιβληθέν από τον ξένο παράγοντα εγχείρημα και συνυπογράφει με αποτέλεσμα να φανεί ανακόλουθος στις προηγούμενες θέσεις του και να προκαλέσει την οργή του κόσμου που τον στήριξε.
Δεύτερον: Να βγει ο ίδιος από το κάδρο και να πει δεν δέχομαι εκβιαστικά τελεσίγραφα. Στην Ελλάδα υπάρχει Λαός και Σύνταγμα. Στην περίπτωση αυτή θα κατηγορηθεί για την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας.
Ο Σαμαράς το έκανε ήδη μια φορά με το Σκοπιανό. Με αποτέλεσμα να μείνει στο περιθώριο για δώδεκα χρόνια. Και κανείς να μην του το αναγνωρίσει…».
Οφείλουμε μια απάντηση στα όσο ανακριβή υποστηρίζονται παραπάνω, βασιζόμενα στο γεγονός ότι ο κόσμος έχει κοντή μνήμη: Στο περιθώριο, λοιπόν, βρέθηκε για 11 χρόνια (εννοεί από το 1993 έως το 2004, που διορίστηκε ευρωβουλευτής από την ΝΔ) ο Α. Σαμαράς, εξαιτίας της αρνητικής του στάσης στο ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας από τον Μητσοτάκη. Ψέματα! Ιδού η αλήθεια:
Αποτελέσματα βουλευτικών εκλογών 10ης Οκτωβρίου 1993:
Πολιτική Άνοιξη (ΠΟ.ΛΑΝ.): 336.460 ψήφοι, ποσοστό 4,9% και 10 έδρες.
Αποτελέσματα ευρωεκλογών 12ης Ιουνίου 1994:
Πολιτική Άνοιξη: 564.778 ψήφοι, ποσοστό 8,65% και 2 έδρες.
Αποτελέσματα βουλευτικών εκλογών 22ας Σεπτεμβρίου 1996:
Πολιτική Άνοιξη: 199.463 ψήφοι, ποσοστό 2,94% και καμία έδρα.
Αποτελέσματα ευρωεκλογών Ιουνίου 1999:
Πολιτική Άνοιξη: 146.512 ψήφοι, ποσοστό 2,28% και καμία έδρα.
Τι παρατηρούμε; Ότι αμέσως μετά την ανατροπή του Μητσοτάκη και υπό συνθήκες πολύ δύσκολες (αντισυγκεντρώσεις οπαδών της ΝΔ, προπηλακισμοί, βίδες κ.τ.λ.), ο Σαμαράς ανταμείφθηκε μ’ ένα ποσοστό κοντά στο 5%. Την επόμενη χρονιά, στις ευρωεκλογές, το κόμμα του σχεδόν διπλασίασε τα ποσοστά του! Που βλέπουν, λοιπόν, οι συντάκτες του παραπάνω άρθρου ότι πέρασε στο «περιθώριο»; Περιθώριο είναι να παίρνει ποσοστό 8,65%;
Όμως, στις βουλευτικές εκλογές του 1996, βλέπουμε κάθετη πτώση. Τι μεσολάβησε όμως μεταξύ των ευρωεκλογών του 1994 και των βουλευτικών εκλογών του 1996; Το 1995, κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής του τον βαριά άρρωστο Ανδρέα Παπανδρέου. Όλες οι δημοσκοπήσεις προέβλεπαν ότι αν διεξάγονταν πρόωρες εκλογές, με αφορμή την μη συμφωνία των δύο μεγάλων κομμάτων για την εκλογή προέδρου δημοκρατίας, θα επικρατούσε η ΝΔ του Έβερτ, με μεγάλη διαφορά. Κι ενώ όλα ήταν έτοιμα για να γίνουν πρόωρες εκλογές, έρχεται ως από μηχανής θεός ο Σαμαράς και προτείνει για πρόεδρο τον Στεφανόπουλο. Στις 8 Μαρτίου του 1995, ο Στεφανόπουλος γίνεται πρόεδρος με τις ψήφους της ΠΟ.ΛΑΝ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ο παπανδρεϊσμός επιβιώνει ανέλπιστα, ανανεώνεται τον επόμενο χρόνο με τον Σημίτη, και εν συνεχεία κάθεται στην εξουσία για οκτώ χρόνια (1996-2004).
Συμπέρασμα: Ο Σαμαράς περιθωριοποιήθηκε από τότε που έγινε δεκανίκι και σωτήρας του ΠΑΣΟΚ. Το αν θα ξαναπεριθωριοποιηθεί και τώρα, που ξανάγινε δεκανίκι, εξαπτέρυγο και σωτήρας του παπανδρεϊσμού, μένει να το δούμε τους επόμενους μήνες…"
Τα παραπάνω, μπορεί να τα έγραψε λοιπόν ένα blog της Ντόρας, αλλά μήπως δεν ισχύουν; Ο Αντώνης Σαμαράς, δεν έμεινε εκτός πολιτικού σκηνικού, για τη στάση του στο Μακεδονικό. Ίσα ίσα, η στάση του τότε, όπως φαίνεται εκλογικά εκτιμήθηκε. Η πτώση του και το περιθώριο, ήρθαν μετά την στήριξη εκλογής Στεφανόπουλου. Και να υπενθυμίσω, ότι η ΠΟΛΑΝ είχε ήδη υπερψηφίσει το πρώτο Νομοσχέδιο που έφερε το ΠΑΣΟΚ προς ψήφιση, όταν ξανάγινε κυβέρνηση το 1993, το Νομοσχέδιο για τη λεγόμενη βασιλική περιουσία. Ένα Νομοσχέδιο κατά τη ψήφιση του οποίου η Νέας Δημοκρατία αποχώρησε. Κι αυτό λοιπόν, δεν μπορεί να μη στοίχισε τότε, όταν η ΠΟΛΑΝ ήταν ένα κόμμα κατά βάση Δεξιό. Μην κοροϊδευόμαστε...