Ταξικός λαϊκισμός
Tου Μπαμπη Παπαδημητριου
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Η πραγματική δύναμη του λαϊκισμού είναι ότι δεν αναγνωρίζει κανένα όριο στις δραστηριότητές του. Το βλέπουμε τις ημέρες αυτές. Το μέτωπο της δραχμής, με το οποίο συντάχθηκε το αρχικό κύμα λαϊκίστικης κριτικής του Πρώτου Μνημονίου, εξετέθη και ηττήθηκε στην κοινωνία. Αρχικώς υποχρεώθηκε σε δημόσια διόρθωση το καιροσκοπικό μερίδιο στελεχών της Νέας Δημοκρατίας που έφτασαν σε σημείο να εκθέσουν την ηγεσία της παράταξης ως προς την ειλικρίνεια της ευρωπαϊκής επιλογής της.
Στη συνέχεια κατέρρευσε εκείνη η εξιστόρηση για τις αιτίες που μας οδήγησαν στο Μνημόνιο και στηριζόταν στη μεταφυσική ανάγνωση των γεγονότων, σύμφωνα με την οποία οι δυνάμεις του διεθνούς χρήματος έχουν στήσει συνωμοσία υποδούλωσης του ελληνικού έθνους με τη βοήθεια μελών της οικογένειας Παπανδρέου, του Σόρος και άλλων παρομοίων. Σε αυτήν την κατεύθυνση εκμεταλλεύτηκαν τις διαταραγμένες σκέψεις ενός μέλους του συμβουλίου της Στατιστικής Αρχής και παρακίνησαν τον τραχύ οικονομικό εισαγγελέα να μετατρέψει τη Δικαιοσύνη από κριτή σε εκτελεστή.
Ενας άλλος καιροσκοπισμός, όπως τον εξέφραζε ο τέως πρωθυπουργός, κατέρρευσε, όταν επιχείρησε να βάλει σε εκβιαστική αντιπαράθεση τη θέληση του ελληνικού με αυτήν των άλλων μεγάλων ευρωπαϊκών λαών. Με τον εκβιασμό του δημοψηφίσματος, η λαϊκίστικη κατηγορία περί ελλιπούς αλληλεγγύης εκ μέρους των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, οδήγησε σε περαιτέρω απομόνωση του ελληνικού κράτους.
Τις τελευταίες εβδομάδες κατέρρευσε και ο λαϊκισμός μερίδας της κομμουνιστικής Αριστεράς, που ζητούσε διαγραφή του χρέους με ταυτόχρονη έξοδο από το ευρώ, «εφόσον χρειαστεί»! Εχει προηγηθεί η απόρριψη των νομικών επιχειρημάτων για την εθνική προδοσία όσων υπέγραψαν τη δανειακή σύμβαση του 2010, παρόλο που η κρίση του Συμβουλίου της Επικρατείας αποτελεί «μυστικό» για τα μέσα ενημέρωσης και τον ηλεκτρονικό κόσμο των εθνικιστικών μπλογκ.
Επιμένει ακόμη ο λαϊκισμός των συνδικαλιστών της εργοδοσίας, οι οποίοι επιδιώκουν, διά μέσου του κοινωνικού «διαλόγου», να διαφυλάξουν τα παχυλά περιθώρια κέρδους των επιχειρήσεών τους. Δεν μπορούν να κρύψουν, σχεδόν, πόσο ψεύτικα είναι τα δάκρυα που χύνουν διά μέσου «ερευνών» για τις δεκάδες χιλιάδες καταστήματα που κατεβάζουν ρολά. Γνωρίζουν άριστα ότι στη συντριπτική πλειοψηφία τους, τα καταστήματα που κλείνουν αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν να υποκλέπτουν φόρους. Ξέρουν ότι στήθηκαν για να εκμεταλλευτούν την πιστωτική υπερκατανάλωση με φτηνές εισαγωγές χαμηλής ποιότητας, τάση που κυριάρχησε τα προηγούμενα χρόνια. Προφανώς ξέρουν πως πολλοί συνάδελφοί τους, αντί να επενδύσουν στον εκσυγχρονισμό και την απαραίτητη αναδιοργάνωση της επιχείρησης, μετέφεραν συστηματικά τα κέρδη της προς ακίνητα και υπερβολική κατανάλωση.
Τα ίδια λένε και οι εκπρόσωποι της εργατικής γραφειοκρατίας. Επιδεικτικά αγνοούν ότι η πίεση στο εργατικό εισόδημα και η αδυναμία των ασφαλιστικών Ταμείων να πληρώσουν συντάξεις, οφείλεται στην έλλειψη ευελιξίας στην αγορά εργασίας. Ανεργοι και άεργοι αυξάνουν την πίεση για αδήλωτη εργασία. Συνταξιούχοι, δημόσιοι υπάλληλοι και μετανάστες εργάζονται εκτός οιασδήποτε σύμβασης. Για όλους αυτούς, κατώτατη αμοιβή, 13ο και14ο επίδομα, τριετίες ωρίμανσης και άλλες προβλέψεις των συμβάσεων δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα. Ο λαϊκισμός, στην πλευρά αυτή, προστατεύει τους έχοντες (εργασία) κόντρα στους μη έχοντες.
Είναι προφανές ότι οι περισσότεροι από τους πολιτικούς, δικαστικούς, συνδικαλιστές, αρθρογράφους και άλλους παράγοντες, που μηρυκάζουν τις επιτυχίες του λαϊκισμού και τραβούν τα πράγματα στα άκρα, πολύ καλά αντιλαμβάνονται πως το δυσκολότερο σε μια τόσο μεγάλη προσαρμογή είναι να μοιραστείς το βάρος της με τον διπλανό σου. Ο λαϊκισμός, που έχει κατακλύσει την πολιτική ζωή και τόσο τρομάζει τα κομματικά επιτελεία, δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά ένας επικίνδυνος ταξικός εγωισμός.