Τον τίτλο αυτό θα πρέπει να σκεφτεί ο Π. Καμμένος για το υπό ίδρυση κόμμα του, παρότι τα αρχικά του παραπέμπουν στο αδελφό ΚΚ Κορέας. Και αυτό γιατί οι συνδέσεις του με το ΚΚ είναι πολλές. Πρώτον είναι βαθιά προσωποπαγές, παρότι αυτή τη στιγμή ο κ. Καμμένος εκφράζει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κόσμου και πιθανόν και εμένα. Έχει μια εξαιρετικά ιδεατή αντίληψη για το πώς θα έπρεπε να είναι η κοινωνία, οι μισθοί, οι συντάξεις, η διάρθρωση της παραγωγής κλπ αλλά στερέιται...
ουσιαστικής πρότασης για την επίτευξή τους. Εκφέρει έναν γνήσιο στιβαρό πατριωτικό λόγο, κατά των εξαρτήσεων και των ξένων επιβουλών και τονώνει σε μία εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία μιλά για την ανάγκη της συλλογικής δράσεις και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Κατά πόσο όμως η ελπίδα που προσφέρει είναι ρεαλιστική;
Έναν αιώνα πίσω πήγαμε καβάλα στ’ άλογο μέχρι το Εσκί Σεχίρ και χάσαμε τελικά με ανεπανόρθωτες συνέπειες για τον Ελληνισμό και τη Σμύρνη. Σε δύσκολες περιόδους φτώχειας και εκμαυλισμού των ηθών είναι απίθανα εύκολο να εκφράζεις το κοινό αίσθημα και να σιγοντάρεις τη λαϊκή οργή και βραχυπρόθεσμα να αποκομίζεις πολιτικά οφέλη. Το πραγματικά δύσκολο, και πολιτικά αναγκαίο για μία κοινωνία για ένα έθνος είναι να πάρεις αυτό το λαϊκό παλμό να τον τιθασεύσεις και να τον μετουσιώσεις σε δημιουργό δύναμη. Κι αυτό δεν γίνεται με καταγγελτικό λόγο έναντι όλων, όσο καλά δομημένος κι αν είναι, αλλά με μία ήρεμη διαπίστωση της πραγματικότητας και συνακολούθως την εξαγωγή εφικτών προτάσεων με μετρήσιμο αποτέλεσμα. Ένας εφικτός στόχος με σαφώς προσδιορισμένα μέσα και ένα αυστηρό χρονικό πλαίσιο είναι τα υλικά συνθέσεως ενός βιώσιμου Οράματος για μία κοινωνία που καλείται να παλεύσει για την επιβίωση της.
http://taxalia.blogspot.com/2012/01/blog-post_5396.html