Στις τελευταίες δηλώσεις τους, μετά τη συνάντηση στο Βερολίνο, η Αγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί επανέλαβαν ότι θέλουν να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη, αλλά ταυτόχρονα τόνισαν ότι θα πρέπει να ικανοποιήσει όλους τους όρους που αποβλέπουν στις μεταρρυθμίσεις και τον εκσυγχρονισμό, στη μείωση των δαπανών, στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και ό,τι άλλο απαιτείται για να αρχίσει να παίρνει σχήμα το μόρφωμα στο οποίο ζούμε και ευφημιστικά ονομάζουμε κράτος.
Τα ίδια προφανώς λένε στις τηλεφωνικές επικοινωνίες τους με τον Λ. Παπαδήμο και ευτυχώς σε ανάλογο μήκος κύματος είναι οι δηλώσεις του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, του Ολι Ρεν και άλλων αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Αντικειμενικά αποτελεί καλή «είδηση» ότι οι δηλώσεις εκείνων που παίρνουν τις αποφάσεις είναι σε άλλο κλίμα από διάφορους δημοσιογράφους, δημοσιολόγους, οικονομολόγους, αναλυτές, εκπροσώπους και στελέχη οίκων αξιολόγησης, που προβλέπουν την άτακτη χρεοκοπία και την έξοδο της χώρας μας από την Ευρωζώνη. Σημαίνει ότι τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων μάς θέλουν ακόμη εταίρο τους, όχι βέβαια γιατί μας λατρεύουν, αλλά για κάποιους άλλους λόγους. Αρκεί να το θέλουμε και εμείς και να εναρμονισθούμε, με πόνο είναι η αλήθεια, με τους στοιχειώδεις κανόνες λειτουργίας συντεταγμένης πολιτείας που βρίσκεται στην Ευρώπη.
Στη χώρα της διάχυτης καχυποψίας και της άκρατης συνωμοσιολογίας, υπάρχουν πολλοί οπαδοί διαφόρων θεωριών. Αλλοι υποστηρίζουν ότι οι ξένοι «μας οδηγούν στην έξοδο» γιατί θέλουν να λεηλατήσουν την Ελλάδα και αρκετοί πιστεύουν ότι επιβάλλουν την εσωτερική υποτίμηση για να πάρουν «τζάμπα» όλα τα «ασημικά» μας. Τουλάχιστον από την επιμονή των εταίρων-δανειστών και των Βρυξελλών, δεν προκύπτει κάτι τέτοιο, τουλάχιστον προς το παρόν. Τούς έχουμε δώσει πάμπολλες ευκαιρίες για να μας «πετάξουν έξω», μας βδελύσσονται για τη συμπεριφορά μας ως χώρα και ως κοινωνία, δέχονται μεγάλες πιέσεις από τη δική τους κοινή γνώμη, από τα δικά τους μίντια και από πολλά κόμματα της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης, αλλά ακόμη αντιστέκονται και δεν το κάνουν.
Δύο είναι οι πιθανοί λόγοι για τους οποίους επιμένουν ακόμη να ασχολούνται μαζί μας και διακινδυνεύουν τα δισεκατομμύριά τους. Ο ένας είναι φυσικά ο φόβος του «ντόμινο», καθώς δεν μπορούν να μετρήσουν τις επιπτώσεις στο ευρωπαϊκό, ίσως και στο παγκόσμιο οικονομικό οικοδόμημα από μία κατάρρευση και έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Ο δεύτερος είναι ίσως γεωπολιτικός. Από την Ελλάδα αρχίζει η Ευρώπη, η Τουρκία διακατέχεται από μεγαλοϊδεατισμό και προσπαθεί να προωθήσει την επιρροή της με κάθε τρόπο στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ακόμη παραπέρα, το Ισραήλ αναζητεί συμμάχους για να αντεπεξέλθει, υπάρχει πάντα θέμα ελέγχου των πετρελαίων στη Μέση Ανατολή, το αέριο που ανακαλύφθηκε στην ΑΟΖ της Κύπρου δημιουργεί νέα δεδομένα και φαίνεται ότι υπάρχουν και ενεργειακά αποθέματα νότια της Κρήτης.
Αν ισχύουν αυτά, ερμηνεύουν ενδεχομένως την υπομονή των Ευρωπαίων (και των Αμερικάνων) με την «περίπτωσή» μας. Αποκλείεται όμως να δώσουν τα 89 δισεκατομμύρια ευρώ τώρα και τα 130 συνολικά, δίχως εγγυήσεις και δεσμεύσεις για την πορεία που θα ακολουθήσει η Ελλάδα στην οικονομική πολιτική της.
Άγγελος Στάγκος
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ