Η ηλεκτρονική μορφή της Αμερικάνικης εφημερίδας γράφει τα πράγματα με το όνομα τους και βγάζει προς τα έξω τα... ρεζιλίκια μας. "Χρέος, το νέο ολυμπιακό άθλημα" αναφέρεται στον τίτλο του κειμένου, στον πρόλογο του οποίου τίθεται το σοβαρό ερώτημα: "Τι θα γίνει αν η χώρα που θέσπισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν έχει τους πόρους για να αναδείξει αθλητές Ολυμπιακού επιπέδου";
Η αφορμή για την ανάλυση ήταν φυσικά η πρόσφατη επιτυχία της Εθνικής Γυναικών (ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα), η οποία επιτεύχθηκε παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι ελληνίδες αθλήτριες και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας.
"Οι προπονητές περνούν μήνες χωρίς να πληρωθούν, τα αθλητικά κέντρα κλείνουν το ένα μετά το άλλο κι ο αθλητικός ψυχολόγος που συνεργάζεται με τους αθλητές εργάζεται δωρεάν το τελευταίο διάστημα" αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Κι οι συγκρίσεις αναπόφευκτες. "Η Ελλάδα που έχει πάρει μέρος σε όλους τους αγώνες από το 1896 κι ύστερα, είχε καταφέρει να στείλει αθλητές ακόμη και κατά τη διάρκεια της "Μεγάλης Ύφεσης" το 1932, τη χρονιά που χρεωκόπησε" υπογραμμίζει ο Κεν Μαγκούαιρ, που υπογράφει το κείμενο.
"Η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς με κάνει περήφανο. Σκέφτομαι, όμως, καθημερινά την κατάσταση που επικρατεί. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς" δηλώνει ο Κώστας Φιλιππίδης, ο οποίος έχει να λάβει αρκετούς μήνες τα χρήματα που προβλέπονται (σ.σ 1.400 δολάρια) από την ομοσπονδία. Και μάλιστα αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι αναγκάζεται να μείνει -χωρίς να πληρώνει- σε ένα διαμέρισμα που του παραχώρησε ο πατέρας του.
"Σκέφτομαι δυο φορές πριν ξοδέψω έστω κι ένα ευρώ" δηλώνει η Άλκιστις Αβραμίδου, η οποία δεν μπορεί να ζητήσει καν οικονομική βοήθεια από τους γονείς της, μιας κι η σύνταξη του πατέρα της μειώθηκε στο μισό.
Στο άρθρο αραδιάζονται και ορισμένα νούμερα, όπως το γεγονός ότι ο ΣΕΓΑΣ πήρε μόλις τα 3/4 του προϋπολογισμού για το 2011 (9.6 εκ. δολάρια) κι ότι χρειάστηκε η δόση του Δεκεμβρίου (1.6 εκ. δολάρια) για να πληρωθούν οι 23 κορυφαίοι αθλητές. Το νούμερο είναι αισθητά μικρότερο από αυτό της προηγούμενης διετίας, όταν δηλαδή στο "μισθολόγιο" βρισκόντουσαν 60 πρωταθλητές.
Στο κείμενο των "Times" οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, ερμηνεύονται ως η εποχή της ασυδοσίας, ενώ παράλληλα αναλύεται η τακτική της Πολιτείας που χάριζε εκτός από πριμ και θέσεις στο Δημόσιο στους διακριθέντες αθλητές, οι οποίες εξελισσόντουσαν σε "no-show jobs", δηλαδή σε δουλειές που δεν απαιτούσαν παρουσία. Ο νέος νόμος άλλαξε το καθεστώς, γράφτηκε συγκεκριμένα.
"Αυτό είναι το παράδοξο. Σου δίνεται η δουλειά για να προπονηθείς στο άθλημα σου, αλλά στη συνέχεια δεν μπορείς να το κάνεις" τόνισε η Σοφία Μπεκατώρου, χρυσή Ολυμπιονίκης το 2004 και χάλκινη Ολυμπιονίκης το 2008.
Η ανάλυση περιέχει αρκετά οικονομικά δεδομένα: για το 4ετές πλάνο των 40 εκ. δολαρίων, για την οικονομική ενίσχυση του ΟΠΑΠ (6.5 εκ. δολάρια) που κατά 34% ανήκει στο κράτος, τα δωρεάν εισιτήρια της Ολυμπιακής και την προσπάθεια των Ομοσπονδιών να βρουν μόνοι τους χορηγούς, όπως κάνει η Γυμναστική.
Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Βασίλη Τσολακίδη, που στα 32 του θα πάρει μέρος στο δίζυγο. Αν και εισπράτει κάποια λιγοστά χρήματα από το κράτος, ο ίδιος μπορεί να κάνει κανονική προετοιμασία χάρις στην "Traffic Oil" με την οποία υπάρχει οικογενειακή σχέση.
"Οι αθλητές τα τελευταία δύο χρόνια είναι πολύ πιο αγχωμένοι. Ανησυχούν για το πως θα βρουν χρήματα για να ζήσουν" αναλύει με νόημα η Μαρία Ψυχουντάκη, η ψυχολόγος του Πανεπιστημίου Αθηνών, που δουλεύει με αθλητές για περισσότερα από 22 χρόνια.
Και τα νούμερα συνεχίζονται: η ελληνική αποστολή (μια από τις μεγαλύτερες) στο Πεκίνο αριθμούσε 150 άτομα και επέστρεψε με 4 μετάλλια και για πρώτη φορά μετά τη Σεούλ (1988) χωρίς ένα χρυσό. Τέσσερα χρόνια μετά 50 αθλητές έχουν ήδη προκριθεί στο Λονδίνο, αν και μόνο 10 αθλητές εισπράτουν 1.000 δολάρια σε μηνιαία βάση για να προετοιμαστούν, ενώ κάθε Ομοσπονδία λαμβάνει 100.000 ευρώ το 2012.
"Αυτός ο τρόπος δεν πετυχαίνει. Πρέπει να βρούμε έναν άλλον" αναφέρει στον επίλογο του κειμένου η Σοφία Μπεκατώρου, η εκπρόσωπος των αθλητών στην Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή.
sport24.gr