Tης ΤΑΣΟΥΛΑΣ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ
Οσο το έχουμε δεν το εκτιμάμε, το νερό. Η Ελλάδα, σε πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου Τουέντε της Ολλανδίας, εμφανίζεται να έχει από τα υψηλότερα μεγέθη κατανάλωσης νερού ανά άτομο – 2.390 κ.μ. ετησίως. Οι Αμερικανοί καταναλώνουν 2.842 κ.μ. ετησίως, οι Κινέζοι και οι Ινδοί 1.071 και 1.089 κ.μ. αντιστοίχως. Ολος ο πλανήτης, 9.089 δισ. κ.μ. Για την Ελλάδα τα 2.390 κ.μ. μεταφράζονται σε 6.500 λίτρα νερού την ημέρα, συμπεριλαμβανομένου του νερού που χρησιμοποιείται για το φαγητό ή περιέχεται σε άλλα προϊόντα, με μέσο παγκόσμιο όριο τα 4.000 λίτρα νερού ημερησίως.
Το ξοδεύουμε λοιπόν, αστόχαστα. Το αφήνουμε να ρέει σε χωράφια, περιβόλια, ρείθρα, κανάλια, νιπτήρες, πισίνες, πεζοδρόμια (μαζί με το σαπουνισμένο αυτοκίνητο ξεπλένεται πληθωρικά και όλη η γειτονιά). Δεν νοιαζόμαστε για το αύριο. Εχουμε ακόμη. Τον Εύηνο. Ομως, ο Εύηνος δεν είναι ούτε Υλίκη ούτε Μόρνος... Είναι ρεζέρβα.
Δεν είπαμε ακόμη το νερό νεράκι. Και μπορούμε να σπαταλάμε τα εκατομμύρια κυβικά. Πρέπει να στερέψουν βρύσες, να μην πέφτει σταγόνα, να στεγνώσει η γη, το στόμα, η ψυχή, για να γίνει για μας αξιοπρόσεκτο, πολύτιμο... Σήμερα 1,2 δισ. άνθρωποι διψούν. Το 2025 αυτοί θα είναι 3 δισ. Θα ξεραθούν καλλιέργειες, θα ξεσπάσουν επιδημίες, θα κλείσουν βιομηχανίες, η ζωή θα υποβαθμιστεί.
Το νερό είναι πιο σημαντικό από την ενέργεια. Το πετρέλαιο θα υποκατασταθεί από τον αέρα, τον ήλιο, τη θερμότητα απ’ τα σπλάχνα της Γης. Το νερό με τι θα αντικατασταθεί; Κανείς δεν είναι έτοιμος για μια τέτοια κρίση.
Η γεωργία ρουφάει παγκοσμίως το 92% του διαθέσιμου νερού για να παράγει πλήθος αγαθά, που φέρνουν πλούτο. Οι βιομηχανίες ρουφούν παγκοσμίως το 23% του διαθέσιμου νερού για να παράγουν προϊόντα, που φέρνουν πλούτο. Το υπόλοιπο το χρησιμοποιεί ο άνθρωπος για να πιει και ν’ απορρυπανθεί. Τι θα συμβεί αν λείψει; Οι κυβερνήσεις ορισμένων ανεπτυγμένων κρατών ανησυχούν και κοιτάζουν πώς θα βάλουν σε εφαρμογή τα προσχεδιασμένα μέτρα.
Εμείς δεν ξέρουμε τι έχουμε, τι εκμεταλλευόμαστε, τι χάνουμε. Δεν εφαρμόζουμε τον νόμο για την προστασία και τη διαχείρισή του. Το ξοδεύουμε και το ρυπαίνουμε αστόχαστα.
Tι προκαλεί αυτήν την απάθεια; Πέρα από την εδραιωμένη στη συνείδηση των πολιτών απουσία ελέγχου, μήπως το χάσμα που έχει δημιουργήσει ο σύγχρονος πολιτισμός ανάμεσα στο νερό ως πολύτιμο πόρο και εκείνο που τρέχει από τις βρύσες μας; Tο νερό, από ουσία που ακτινοβολεί την αγνότητα, όπως ήταν σε όλους τους ιστορικούς χρόνους, έγινε υγρό προς τεχνοκρατική διαχείριση, χάνοντας την ικανότητα να καθρεφτίζει το νερό των ονείρων.
Αν μας λείψει ή αμφιβάλλουμε για την ποιότητά του, αγοράζουμε εμφιαλωμένο. Tο περιεχόμενο του μπουκαλιού, πια ξένο με την ίδια του την υπόσταση (την ακατάπαυστη ιδιότητά του να κυκλοφορεί, να ρέει), έχει μεταβληθεί σε ένα βιομηχανικό αγαθό, ακραίως πεζό και τεχνητό, που μεταλλάσσει τον πατροπαράδοτο ρόλο του φυσικού πόρου: δεν είναι πια ζωτική ουσία, αλλά ένα κατακερματισμένο αναλώσιμο προϊόν.
kathimerini.gr