Οταν συναντώνται οι μαθητευόμενοι αλλά μονίμως αποτυχόντες και μετεξεταστέοι μάγοι της παγκόσμιας οικονομίας με τους ανεπίδεκτους μαθήσεως και ελαφράς συνειδήσεως πολιτικούς τότε αυτό που προκύπτει ονομάζεται σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα ή ακόμη πιο περιγραφικά και συγκεκριμένα «η Ελλάδα ολοένα και πιο βαθιά στη δίνη της κρίσης χωρίς ορατές ελπίδες ανάκαμψης».
Παρακολουθούμε εδώ και μέρες τώρα το σφυροκόπημα της τρόικας και των αποστολέων της με προσταγές για αλλαγές, ανατροπές, μέτρα, δεσμεύσεις που αν δεν υπήρχε σαφής αναφορά ότι αποτελούν αναπόσπαστο μέρος μια «συμφωνίας στήριξης» θα μπορούσαμε χωρίς δυσκολία να θεωρήσουμε ότι πρόκειται για όρους τιμωρίας που τίθενται στους ηττημένους μετά από μια μακρόχρονη και καταστροφική πολεμική σύρραξη.
Και παράλληλα με τα μελλούμενα, καταιγιστικός είναι και ο απολογισμός των όσων έπρεπε αλλά δεν έχουν γίνει. Αναρωτιέται κανείς τι περισσότερο θα έπρεπε να έχουν κάνει όσοι έχουν χάσει τη δουλειά τους, έβαλαν «λουκέτο» στην επιχείρησή τους, είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται δραστικά, έχουν υποστεί μια ανηλεή και χωρίς τέλος φορολογική αφαίμαξη, αντιμετωπίζουν το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό τους μέλλον με απόγνωση.
Είναι προφανές ότι, αυτοί που δεν κατάφεραν να κάνουν το πρόγραμμα ανασυγκρότησης της Ελλάδας να λειτουργήσει δεν ήταν οι πολίτες αυτής της χώρας αλλά οι εισαγόμενοι τεχνοκράτες εμπνευστές του σχεδίου και οι εγχώριοι πολιτικοί αποδέκτες του που ανέλαβαν να το υλοποιήσουν.
Το αποτέλεσμα αυτής της βασανιστικής πορείας των δύο ετών που οδηγεί σε ολοένα και πιο δύσβατα μονοπάτια διαβίωσης την πλειονότητα των κατοίκων της χώρας, ποιο είναι;
Το εκμυστηρεύτηκε πριν από λίγες ημέρες σε κατ'ιδίαν συζήτηση ανώτατος υπηρεσιακός παράγοντας βασικού υπουργείου: «Αναζητούμε νέα μέτρα αλλά δεν βρίσκουμε κάτι ικανό να δώσει πραγματική και όχι θεωρητική απόδοση». Προφανής ομολογία αποτυχίας η οποία όμως ούτε ως αυτοκριτική βρίσκει το δρόμο της προς την επιφάνεια ούτε -το σημαντικότερο- ως πρακτική τεχνική αποτελεί οδηγό αλλαγής μεθοδολογίας στην αντιμετώπιση του προβλήματος.
Εν τω μεταξύ οι ετερόφωτοι αστέρες της τρόικας πάνω από το κρεβάτι μιας ημιθανούς οικονομίας αποφασίζουν να τη βάλουν να τρέξει μαραθώνιο για να ρίξει το περισσευούμενο λίπος και οι οικείοι του θύματος συγκατανεύουν γιατί έχουν αρχίσει εδώ και καιρό να ασχολούνται, όχι με τη θεραπεία αλλά, με τη διαθήκη.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - nfran@naftemporiki.gr