Από τη προηγούμενη χρονιά η παρουσία των μαθητών εγινε αισθητή με τη συμβολική τους πράξη να στρέψουν το κεφάλι τους αριστερά, περνώντας μπροστά από τους επισήμους, δείχνοντας έτσι ότι συμμετέχουν στα κοινά με μια πράξη πολιτικού περιεχομένου. Αντίθετα, οι μούντζες είναι το άμεσο παράδειγμα αδυναμίας να ξεχωρίσουμε τη πολιτική απουσία από τη πολιτική πράξη και συγχρόνως είναι έκφραση μιας πάσχουσας παιδείας. Οχι σχολικής η επαγγελματικής εκπαίδευσης αλλά παιδείας στην οποία συμμετέχουν οι στρουθοκάμηλοι γονείς.
Η συμμετοχή στα κοινά δεν γίνεται ούτε με αερολογίες στο Facebook ούτε με υβριστικές πράξεις και υβριστικούς λόγους στις παρελάσεις. Η αληθινή δημοκρατία απαιτεί πραγματική συμμετοχή των πολιτών. Η πρώτη πολιτική πράξη του μαθητή δεν είναι να συμμετέχει σε κάποιο σύλλογο προσκολλημένο σε κάποιο κόμμα, λες και η εκπαίδευση του κάθε μαθητή θα εξαρτηθεί από τη κομματική του ιδιότητα, αλλά να πάρει το πρώτο του δίπλωμα και να εξαργυρώσει έτσι τις δαπάνες της πολιτείας για χάρη του. Όταν αποδείξει ότι είναι ικανός, τουλάχιστον, για ένα απολυτήριο τότε δικαιούται να συμμετέχει στα κοινά μέ συνειδητό λόγο, πρόταση και πράξεις. Αυτό είναι παλικαριά.
Στη πραγματικότητα, οι υβριστικές χειρονομίες και το υβριστικό λεξιλόγιο που εκτοξεύονται στους εκπροσώπους των κρατικών, περιφερειακών και δημοτικών θεσμών γίνονται μπούμερανγκ. Παλικαριά είναι, γνωρίζοντας τις δύσκολες οικονομικές καταστάσεις των γονέων τους να λιγοστέψουν τη τηλεθέαση, το Facebook η τα ηλεκτρονικά παιγνίδια και το καφενείο.
Δεν θα συμφωνήσω, με την υπουργική υπόδειξη για καταστολή. Θα πρέπει σε αυτή τη χώρα να μάθουμε επι τέλους ότι πριν από τη καταστολή υπάρχει η ανάγκη προβληματισμού και συζήτησης για τη διέξοδο από τη κρίση, αλλά και για να αντικρύσουμε κατάματα μια τραγική πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας : την έλλειψη της συλλογικότητας και της κοινής συνείδησης. Οι εντολές για καταστολή είναι η έκφραση της απόλυτης αποτυχίας όλων των άλλων μέσων που διαθέτει μια ευνομούμενη δημοκρατική χώρα, εφόσον πράγματι είναι.
Εχουμε την ευτυχία, χωρις να αγνοώ τις υπέρμετρες δυσκολίες που αλόγιστες πολιτικές έβαλαν στη πλάτη των οικογενειών, να ζούμε σε μια δημοκρατία που παρέχει πολλές ευκολίες για όσους θέλουν να σπουδάσουν. Αυτό δεν είναι καθόλου δεδομένο σε άλλες χώρες της Ευρωπαικής Ενωσης, όπου το κόστος είναι πολύ μεγαλύτερο. Σήμερα, όμως, φτάσαμε στο σημείο οι αγαπητοί μας Κύπριοι να κάνουν έρανο για τους άπορους μαθητές της Ελλάδας και να έχουμε κουπόνια σε σχολεία για υποσιτισμένους μαθητές.
Εάν επιστρέψαμε στα κουπόνια της Φρειδερίκης για τις άπορες κορασίδες, δηλαδή από τη κοινωνική ασφάλιση στη κοινωνική πρόνοια, αυτό οφείλεται στο πολιτικό προσωπικό της χώρας. Όσο διαρκεί αυτη η τραγωδία η στροφή της κεφαλής σε αντίθετη κατεύθυνση από την εξέδρα των επισήμων παραμένει μία συμβολική κίνηση, κινούμενη στην αρχή της αναλογικότητας και της πολιτικής συμμετοχής , που εκφράζει την οργή των μαθητών και των γονέων τους. Στο κάτω-κάτω όλοι αυτοι που ανεβαίνουν στην εξέδρα είναι, συνήθως, οι περιτρεχάμενοι της εκάστοτε εξουσίας.
Θα ήταν καλύτερα , εφόσον μας αρέσουν οι παρελάσεις , όταν δεν συμμετέχει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας , να είναι δέκτης του χαιρετισμού η σημαία πλαισιωμενη από ένα απλό στρατιώτη, ένα αεροπόρο και ένα νάυτη. Είναι το μόνο σύμβολο που δεν προκαλεί πολώσεις και συγκρούσεις. Ευτυχώς, κάτι είναι και αυτό.
Gerassimos Zorbas, Νομικός. Βρυξέλλες, 23.2.2012