Του Στράτου Γ. Σιμόπουλου*
(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Μακεδονία της Κυριακής» στις 19-02-2012)
Ένα τμήμα των πολιτών δυσκολεύεται σήμερα να κατανοήσει την επιλογή της Νέας Δημοκρατίας να στηρίξει τη νέα δανειακή σύμβαση.
Ειδικά, όμως, στην πολιτική έρχονται στιγμές που το «πρέπει» είναι πιο ισχυρό από το «θέλω». Όσο λοιπόν δύσκολο ήταν το «όχι» στο πρώτο Μνημόνιο, άλλο τόσο δύσκολο ήταν και το «ναι» στο δεύτερο.
Στα 2,5 χρόνια που διανύσαμε από το φθινόπωρο του 2009 μέχρι σήμερα, χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Η λανθασμένη συνταγή που μας υπέδειξε η Τρόικα, με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης, οδήγησε την οικονομία σε παρατεταμένη ύφεση, υπονόμευσε την ανάπτυξη και δοκιμάζει τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας, χωρίς μάλιστα να έχει θετικά δημοσιονομικά αποτελέσματα.
Οι θέσεις της Ν.Δ. δικαιώθηκαν και ο πρόεδρός της Αντώνης Σαμαράς, ενώ θα μπορούσε να αρκεστεί στις δάφνες μιας εφήμερης πολιτικής δόξας, είπε «ναι» στη δανειακή σύμβαση, «έβαλε πλάτη» για να σταθεί η χώρα στα πόδια της και να καταστεί το χρέος βιώσιμο, απαλλαγμένο περίπου από 100 δισεκατομμύρια ευρώ, πιστεύοντας ότι σε λίγα χρόνια θα ορίζουμε πάλι μόνοι τις τύχες μας.
Παράλληλα «βάζει πλάτη» ώστε να ανακτηθεί στο εξωτερικό η εθνική μας αξιοπιστία, την οποία απωλέσαμε την τελευταία διετία εξαιτίας λάθος πολιτικών υπολογισμών και χειρισμών, χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι η Ευρώπη της αλληλεγγύης έχει μετεξελιχθεί πλέον σε Ευρώπη της τιμωρίας.
Με το ελληνικό δημόσιο χρέος στο 160% του ΑΕΠ είναι σαφές ότι απαιτείται αλλαγή του οικονομικού μοντέλου, μια αλλαγή που μπορεί να έρθει μόνο με υιοθέτηση αναπτυξιακών πολιτικών τις οποίες καλείται να εφαρμόσει, μετά τις επικείμενες εκλογές, μια κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με νωπή λαϊκή εντολή.
* O Στράτος Σιμόπουλος είναι ηλεκτρολόγος μηχανικός και μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ