του Μπάμπη Κούτρα
Η κατάθεση στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής του ανθρώπου που διαχειρίζεται το δημόσιο χρέος τα δύο τελευταία χρόνια φωτίζει με τον πιο έγκυρο και επίσημο τρόπο το πώς φτάσαμε στη μεγάλη οικονομική και κοινωνική κρίση που γονάτισε την Ελλάδα και εξέθεσε σε κινδύνους ολόκληρη την ευρωζώνη. Ο κ. Πέτρος Χριστοδούλου διορίστηκε στην κρίσιμη θέση του προέδρου του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) από τον πρώην υπουργό Οικονομικών κ. Γιώργο Παπακωνσταντίνου, άρα κανένας δεν μπορεί να θεωρεί ότι κινείται από ταπεινά αντιπολιτευτικά ελατήρια και η μαρτυρία του χαρακτηρίζεται ιδιαιτέρως αξιόπιστη.
Εκπληκτοι οι βουλευτές της επιτροπής τον άκουσαν να λέει ότι «ενώ οι αγορές άκουγαν ότι το χαρτί πάει καλά, τα spreads έπεφταν κ.λπ., ξαφνικά έλεγαν: “Καλά, αφού αυτοί σήκωσαν λεφτά και πάνε πάρα πολύ καλά, γιατί συνεχίζουν και μας απειλούν ότι θα πάνε στο ΔΝΤ; Μήπως υπάρχει κάτι που δεν βλέπουμε;”. Και ξαφνικά φρίκαραν. Αρχίζουν και λένε μήπως γίνεται κάτι... Αλλιώς τους περιμένουμε να συμπεριφέρονται και αλλιώς συμπεριφέρονται. Κι εγώ αρκέστηκα να πω "μη μου χαλάτε την αγορά"»!
Σε μια παράγραφο ο τεχνοκράτης κ. Χριστοδούλου περιγράφει αυτό που οι πολιτικός του προϊστάμενος κ. Παπακωνσταντίνου ονόμαζε «πιστόλι», με το οποίο υποτίθεται ότι θα τρομοκρατούσε τις αγορές και θα τις ανάγκαζε να μας δανείσουν με χαμηλότερο επιτόκιο. Ηταν Μάρτιος του 2010 όταν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών έδιναν «μάχες» στις Βρυξέλλες για να δημιουργηθεί ο περίφημος μηχανισμός στήριξης από την Ε.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ (η διαβόητη πλέον τρόικα), ο οποίος θα λειτουργούσε ως μοχλός πίεσης. Δυστυχώς ούτε ο ένας ούτε ο άλλος μπόρεσαν να προβλέψουν ότι αυτό το «πιστόλι» ήταν επικίνδυνο και θα μπορούσε να στραφεί εναντίον μας, όπως και έγινε τελικά. Η ταχύτητα με την οποία φτάσαμε από τη δημιουργία του μηχανισμού, στις 25 Μαρτίου 2010, μέχρι το μνημόνιο, στις 23 Απριλίου του ίδιου χρόνου, αποδεικνύει ότι ο κ. Παπακωνσταντίνου, που εκ της θέσεώς του είχε το βάρος και την ευθύνη χάραξης της οικονομικής πολιτικής, ακολούθησε μια εντελώς λανθασμένη στρατηγική, με τα γνωστά αποτελέσματα. Το περασμένο φθινόπωρο η Ιταλία βρέθηκε ακριβώς στην ίδια θέση, αλλά ο Μάριο Μόντι έδειξε ποια ήταν η ενδεδειγμένη λύση για τη δραστική αντιμετώπιση της κρίσης δανεισμού: άμεσα και αποτελεσματικά μέτρα περιορισμού του ελλείμματος ώστε να πειστούν οι αγορές.
Το ερώτημα που μας αφορά είναι αν οι χειρισμοί της ελληνικής κυβέρνησης, την άνοιξη του 2010, ήταν μια συνειδητή επιλογή ή ένα ρεσιτάλ πολιτικής αφέλειας από έναν θεωρητικά καταρτισμένο αλλά άπειρο οικονομολόγο. Η απάντηση έχει σημασία γιατί θα μπορέσουμε να ορίσουμε αν οι ευθύνες είναι πολιτικές ή αν έχουν και ποινικές διαστάσεις. Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα της Εξεταστικής, η οποία πιθανόν να επαναληφθεί στην επόμενη Βουλή, ο κ. Παπανδρέου τιμωρήθηκε πολιτικά με την απομάκρυνσή του από την πρωθυπουργία και σήμερα από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Αντιθέτως, ο κ. Παπακωνσταντίνου όχι μόνο «μετατέθηκε» στο ΥΠΕΚΑ για να επουλώσει τις πληγές του, αλλά εξακολουθεί να προστατεύεται και να κουνάει προκλητικά το δάχτυλό του, αν και έχει το κύριο μέρος της ευθύνης για την κατάσταση στην οποία οδηγήθηκε η χώρα.
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ