Στην Ελλάδα, δυστυχώς οι περισσότεροι, έχουμε «κοντή μνήμη». Ξεχνάμε εύκολα. Βλέπω τη μανία, η οποία ενίοτε φτάνει και στα όρια της πολιτικής απρέπειας, με την οποία επιτίθενται στο κ. Σαμαρά. Είναι ο αρχηγός του κόμματος που προηγείται στις δημοσκοπήσεις, με μεγάλη μάλιστα διαφορά από το δεύτερο, και περίπου του αρνούνται το δικαίωμα να φιλοδοξεί να αναλάβει την πρωθυπουργία της χώρας.
Θυμάμαι τον κ. Παπανδρέου από τον Μάρτη του 2008 (που υπέβαλε πρόταση μομφής εναντίον του κ. Καραμανλή) να ζητά πρόωρες εκλογές και να τις εκβιάζει με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Τότε, ουδείς εξ αυτών, που σήμερα επικρίνουν τον κ. Σαμαρά, έθετε υπό αίρεση το δικαίωμα του κ. Παπανδρέου στην Πρωθυπουργία!
Όταν στις αρχές του 2009, ο κ. Καραμανλής ζήτησε τη στήριξη του κ. Παπανδρέου για τη λήψη οικονομικών μέτρων, ο τελευταίος αρνήθηκε με το αιτιολογικό οτι το ΠΑΣΟΚ είχε δική του πρόταση εξουσίας. Τότε για το ΠΑΣΟΚ η συνεργασία ήταν ….κακό πράγμα. Και νόθευση της δημοκρατίας! Σήμερα, είναι …θεάρεστο και εθνικό έργο και υποχρέωση της ΝΔ να συμπράξει! Έτσι συμβαίνει πάντα με το ΠΑΣΟΚ! Όταν είναι πολιτικά ηττημένο και αδυνατεί να παίξει με τον εκλογικό νόμο …αναζητά σωσίβιο στις συνεργασίες.
Ποιοί, με ποιούς θα συνεργαστούν και με ποιό πρόγραμμα;
Επειδή, λοιπόν, στις 6 Μαΐου εκλέγουμε κυβέρνηση, πρέπει να μας πούν τα άλλα κόμματα με ποιούς ακριβώς θα συνεργαστούν για να κυβερνήσουν τη χώρα. Δεν αρκεί να λέει ο κ. Βενιζέλος ότι επιδιώκει μια «προοδευτική συμμαχία». Πρέπει να μας εξηγήσει ποιοί χωράνε στη συμμαχία αυτή και αν εκείνοι στους οποίους απευθύνεται, ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν.
Ένα κόμμα, που κατάφερε να διαλύσει τη χώρα μέσα σε δυο μόλις χρόνια, επιζητά εναγωνίως δεκανίκια για να διασωθεί. Και προκαλούν ασύστολα. Η κα Διαμαντοπούλου,που δεν κατάφερε να στείλει εγκαίρως βιβλία στα σχολεία, υπόσχεται τη δημιουργία 150 χιλιάδων θέσεων εργασίας! Ο κ. Βενιζέλος …δεσμεύεται οτι δεν θ’ αυξήσει τους φόρους! Ποιός, ο κ. Βενιζέλος! Ποια δέσμευσή του τήρησε ως Υπουργός Οικονομικών;
Ο κ. Κουβέλης, με τη μισή του κοινοβουλευτική ομάδα να προέρχεται από το «ΠΑΣΟΚ του Γιώργου» και τα άλλα στελέχη του από το πάλαι ποτέ «εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του Σημίτη», μάχεται να μας πείσει, αραδιάζοντας απίστευτες γενικότητες, ότι είναι ανοικτός σε συνεργασίες, αλλά με όρους που θα θέσει ο ίδιος! Ποιοί είναι οι δυνητικοί εταίροι του και οι όροι του;
Ο κ. Καμμένος, επι τέλους αποκαλύφθηκε! Ενώ κάνει καριέρα αρχηγού με κεντρικό σύνθημα την κατάργηση του Μνημονίου, στο πρόγραμμα του θέτει 6 προϋποθέσεις η πλήρωση των οποίων θα πάρει κάποια τέρμινα! Και είναι αμφίβολο, αν τα καταφέρει ποτέ να τις εκπληρώσει όλες! Και στο μεσοδιάστημα; Θα ζούμε με το επαχθές Μνημόνιο;
Τέλος, ο κ. Τσίπρας ομιλεί για αριστερή πρόταση εξουσίας, όταν δεν μπορεί να συνεννοηθεί, ούτε για απλά πράγματα, με τα άλλα κόμματα της Αριστεράς! Ωραία η αριστερή διακυβέρνηση, αλλά ποιοί θα είναι οι συνεταίροι του;
Το αυτό ισχύει για τον κ. Καμμένο, τον κ. Καρατζαφερη και για την κα Μπακογιάννη.
Είναι υποκριτικό να μιλάνε για συνεργασίες, χωρίς να μας ξεκαθαρίζουν από τώρα με ποιά κόμματα μπορούν να συνεργαστούν και ποιό πρόγραμμα ακριβώς θα εφαρμόσουν! Γιατί διαφορετικά ζητάνε απο το εκλογικό σώμα λευκή επιταγή για να τη χειριστούν κατά το δοκούν! Γιατί μπορεί να ψηφίσεις Καμμένο και αίφνης να σου προκύψει η κα Ρεπούση που είναι υποψήφια με τον κ. Κουβέλη, υπουργός Παιδείας!
Ειλικρινής πρόταση ευθύνης
Καθώς παρακολουθούσα τη χθεσινή παρουσίαση του κ. Σαμαρά στο Ζάππειο, αναρωτήθηκα ποιό άλλο κόμμα από τη μεταπολίτευση και μετά, κατέθεσε μια τόσο υπεύθυνη και τεκμηριωμένη πρόταση διακυβέρνησης; Διάβασα και τις αντιδράσεις των άλλων κομμάτων. Αμφιβάλλω, αν μπήκαν στον κόπο να ρίξουν, έστω και μια επιφανειακή ματιά στο σχέδιο Σαμαρά.
Εκείνο που αντιλαμβάνομαι είναι ότι ο κ. Σαμαράς είναι ο μόνος πολιτικός αρχηγός που διατυπώνει μια συγκεκριμένη πρόταση εξουσίας και αναλαμβάνει την ευθύνη να ζητήσει την έγκριση του ελληνικού λαού για να την εφαρμόσει.
Οι άλλοι, κρύβονται πίσω από γενικόλογες προτάσεις συνεργασίας! Προφανώς και θέλουν να επιμερίσουν την ευθύνη και το βάρος που αυτή συνεπάγεται.
Αν αυτό δεν συνιστά ομολογία πολιτικής αδυναμίας, τότε τι είναι πολιτική αδυναμία;
Αν αυτό δεν αποτελεί μια προσπάθεια εμπαιγμού του εκλογικού σώματος, τότε τί είναι;
Αν αυτό δεν είναι άσκηση στη πολιτική ματαιοδοξία, τότε τι είναι;
Οι επόμενες 15 ημέρες
Μου έλεγε χθές στο Ζάππειο ένας παλαίμαχος πολιτικός: «Τα ΜΜΕ και οι δημοσκοπήσεις έκαναν τη δουλειά τους. Έστησαν ένα σκηνικό συγκυβέρνησης, δημιούργησαν ένα κλίμα ηττοπάθειας και ευελπιστούν να δικαιωθούν από το αποτέλεσμα. Φταίμε και εμείς οι νεοδημοκράτες που έχουμε…. συνηθίσει στις ήττες! Ακόμα και τώρα, φοβόμαστε ότι το ΠΑΣΟΚ θα κάνει τίποτα μαγικά στην τελευταία εβδομάδα και θα κερδίσει τις εκλογές! Η ΝΔ έρχεται πρώτο κόμμα μετά από μια συντριβή το 2009, και εμείς πάμε λές και είμαστε χαμένοι! Δυο βδομάδες πρίν τις εκλογές είναι πολύ μεγάλος χρόνος για την πολιτική! Αρκεί να το πάρουμε απόφαση να δώσουμε τη μάχη με όλες μας τις δυνάμεις. Και όλα μπορούν να γίνουν! Λίγος ενθουσιασμός και περισσότερη πίστη χρειάζεται»
Θυμήθηκα την δήλωση που είχε κάνει ο κ. Σαμαράς το 2010 στη ΔΕΘ. «Το δύσκολο θα είναι πείσω τους νεοδημοκράτες», είχε πεί. Το έχω μνημονεύσει αρκετές φορές και κάθε φορά συνειδητοποιώ πόσο δίκιο είχε! Είναι αλήθεια ότι τις τελευταίες ημέρες άκουσα αρκετούς ψηφοφόρους της ΝΔ να λένε ό,τι θα ψηφίσουν τον «Καμμένο, τον Μάνο, τη Χρυσή Αυγή ακόμα και τον Τσίπρα»!
Σ’ ένα πράγμα θα συμφωνήσω με τον κ. Καρατζαφέρη ό,τι οι πολίτες δεν πρέπει να ψηφίσουν υπό το κράτος θυμού, αλλά με τη λογική τους.
Για αυτό και οι ψηφοφόροι της ΝΔ δεν πρέπει να επαναλάβουν το λάθος του 2009.
Η αποχή δεν τιμωρεί τη ΝΔ, αλλά επιβραβεύει τον αντίπαλο.
Η ψήφος στον κ. Καμμένο δεν αποτελεί λύση, αλλά είναι σανίδα σωτηρίας για το ΠΑΣΟΚ .
Τέλος, στις εκλογές δεν διαμαρτυρόμαστε απλώς, αλλά εκλέγουμε και κυβέρνηση.
Έβλεπα χθές το βράδυ, σε παράλληλη σύνδεση, την ομιλία του κ. Σαμαρά στο Μαρούσι και εκείνη του κ. Βενιζέλου στα Γιάννενα. Ορατή ήταν η διαφορά.
Από τη μιά έβλεπες ένα Αρχηγό να μιλάει για το σχέδιο του για την Ελλάδα σ΄ ένα ζωντανό ακροατήριο και από την άλλη έναν κουρασμένο πολιτικό να προσπαθεί να διεγείρει ένα απογοητευμένο κοινό, κατηγορώντας τους αντιπάλους του!
Η διαφορά του χτές, από το αύριο.