"Οι ημέρες που μιλούσαν οι πρώην", θα μπορούσε να είναι ο τίτλος μιας
επιθεώρησης που ίσως ανέβαζε ένας περιοδεύων ανά την καθημαγμένη
επικράτεια θίασος, ο οποίος, βεβαίως, πιο πριν θα έπρεπε να έχει λύση το
μείζον, σκηνοθετικά, πρόβλημα της εύρεσης των καταλλήλων ερμηνευτών των
δύο τελευταίων διατελεσάντων πρωθυπουργών.
Τί μας διδάσκουν, όμως, οι δημόσιες τοποθετήσεις Καραμανλή και Παπανδρέου;
Καταρχήν, ο Κώστας Καραμανλής εμφανίστηκε στο προσκήνιο καθώς στο
εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας και της εναπομείνασας εκλογικής βάσης
υπήρχε σαφέστατα μία μόνιμη ανησυχία ως προς το κατά πόσον η σιωπή του
πρώην δεν αποτελεί έμμεση αποδοκιμασία ή μη στήριξη ή "πάγο",
τέλοσπάντων, έναντι του Αντώνη Σαμαρά. Οπότε οι δηλώσεις αλλά και η
επανεμφάνιση στην Θεσσαλονίκη, που τόσα συμβολίζει για τον ίδιο, είναι -
ας πούμε - από πλευράς timing, μία αναμενόμενη και στοχευμένη κίνηση.
Δεν θα περίμενε κανείς να μιλήσει ο Καραμανλής, βεβαίως, για τα όσα
έχουν προηγηθεί και σχετίζονται με την καταστροφή της χώρας! Ίσως κάποτε
να μιλήσει, ίσως να γράψει βιβλίο, ωστόσο μέχρι να το κάνει ας μου
επιτραπεί μία αξιολόγηση της στάσης του: καλά κάνει και δεν μιλάει! Από
όποιο κίνητρο και αν υπαγορεύεται η σιωπή για την ταμπακέρα, ορθά
πράττει ο πρώην πρωθυπουργός. Είτε για λόγους επικοινωνιακούς - "αν
άνοιγε το στόμα του..." - και της καλλιέργειας ενός μύθου, είτε για
λόγους ουσίας - "τι να πει βρε παιδιά, λέτε να μην γνωρίζει τις ευθύνες
του;" - η σιωπή στην περίπτωσή του είναι "κρείττων του λαλείν".
Το ακριβώς αντίθετο ισχύει στην περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου. Έχω,
καταρχήν, ξαναγράψει ότι έχω πειστεί πως ο άνθρωπος αυτά που λέει τα
πιστεύει - εκτός αν υφίστατι εφαρμοσμένη δυνατότητα ...εμφύτευσης
κάποιου μικροτσίπ στον ανθρώπινο εγκέφαλο, μέσω της οποίας δίνεται η
δυνατότητα αναπαραγωγής μίας "επωδού" κατ΄επανάληψη και απρόσκοπτα,
ανεξαρτήτως των εξωτερικών συνθηκών...
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι καλώς πράττει που επαναλαμβάνει όσα
επαναλαμβάνει ο Παπανδρέου! Διότι, σε τελική ανάλυση, έναντι του
ενδεχομένως και μετανιωμένου - ή της "βρεγμένης γάτας", αν θέλετε -
Καραμανλή, ο ίδιος εμφανίζεται στην καλύτερη περίπτωση ως εκτός παντοίου
τόπου και χρόνου και, στην χειρότερη, ως προκαλών την κοινή γνώμη και
τους καθημερινά δοκιμαζόμενους πολίτες. Από τον άνεργο έως τον
συνταξιούχο, από τους οποίους, πλέον, ζητά και συγγνώμη, θυμίζοντας το
λαϊκό απόφθεγμα, περί μετανοίας και φιλοτίμου...
Καλύτερα άλαλος Καραμανλής, παρά λαλίστατος Γιώργος, λοιπόν! Θα πείτε,
το "καλύτερα" σημαίνει ότι τέτοια μεγέθη, όπως οι Καραμανλήδες και οι
Παπανδρέου, τα νοιάζουν και τα "χειρότερα"... Αμ δε, βεβαίως! Αν το
καλοσκεφθείτε, τί έχουν να χάσουν; Το Καστρί θα είναι πάντα Καστρί και η
Ραφήνα πάντα Ραφήνα, προστατευμένοι θώκοι, ανεξαρτήτως του τί θα
γίνεται έξω από τα τείχη. Και αν ζόριζε πολύ το πράγμα, εύκολη είναι μία
πτήση με κάποιο ιδιωτικό αεροπλάνο για το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη ή το
Παρίσι...
Κάνω τη σύγκριση, όπως αντιλαμβάνεστε, με τα μέτρα ημών, των κοινών θνητών. Εκείνοι, είναι κάτι άλλο...
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ