Της Ζέζας Ζήκου
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Η καθυστερημένη αλήθεια για το Μνημόνιο –έστω και με μισόλογα– είναι σκληρή: Η χώρα και οι κυβερνώντες έχουν μετατραπεί σε εκτελεστές των μέτρων που έχουν προσδιοριστεί από μη εκλεγμένους από τον ελληνικό λαό ξένους τεχνοκράτες και γραφειοκράτες του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Και οι «ρωγμές» στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο συνεχίζουν να διευρύνονται επικίνδυνα. Τώρα, και αυτοί που το υπέγραψαν και αυτοί που το ψήφισαν στη Βουλή (και όσοι υποστήριξαν το έγκλημα) το έχουν «μετανιώσει», αλλά δεν το ομολογούν.
Το δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» άνοιξε τον δρόμο... Οι «βάρβαροι» του ΔΝΤ δεν ήταν απλώς «μια κάποια λύσις», παρουσιάστηκε ως η μοναδική. Πώς, λοιπόν, να περιμένει κάποιος ότι η αντιμετώπιση της οικονομικής κατάρρευσης θα έλθει από αυτούς τους δήθεν «ρεαλιστές» πολιτικούς; Αφού, λοιπόν, επί τριάντα χρόνια το πολιτικό σύστημα δεν μπόρεσε να αναλάβει το πολιτικό κόστος του ρεαλισμού, ας πληρώσει τώρα και το ίδιο.
Και επειδή η ελληνική πτώχευση δεν συνέφερε στους εταίρους μας, η υποτίμηση λόγω ευρώ ήταν αδύνατη, η φτώχεια της εσωτερικής υποτίμησης ήταν η μόνη αποτελεσματική θεραπεία για να «πουλήσουν» στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου το διαβόητο Μνημόνιο. Ομως, η εσωτερική πτώχευση «αποσταθεροποίησε» την Ελλάδα. Βεβαίως, πρέπει να επισημανθεί πως το ΔΝΤ παραμένει ο μοναδικός θεσμός ο οποίος ενδείκνυται ως έσχατη λύση σε παρεμφερείς χρεοκοπίες, καθώς τα χρήματα που έχει δεν τα δεσμεύει και αποτελούν χρησιμοποιήσιμες πηγές χρηματοδότησης. «Ο δρόμος προς το ΔΝΤ είναι η καλύτερη οδός για την εξασφάλιση προσβάσεων ad hoc», το είπε τότε ευθέως η Μέρκελ.
Πάντως, αυτό που μάθαμε είναι και πως ο Βενιζέλος είναι «υπόλογος» και αυτός στο έγκλημα του Μνημονίου. Προχθές, στην εκπομπή «Νέοι Φάκελοι» του ΣΚΑΪ, ο πρώην υπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπακωνσταντίνου δήλωσε στον Αλέξη Παπαχελά ότι ο κ. Βενιζέλος μαζί με τον κ. Παμπούκη είδαν «το συνολικό κείμενο του Μνημονίου» και έκαναν μάλιστα και παρεμβάσεις στο κείμενο με «σχόλια». Κατόπιν τούτου, ο εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, Γιάννης Μιχελάκης, έκανε αμέσως την εξής δήλωση, αναφερόμενος στη δήλωση Παπακωνσταντίνου: «Ενώ σχεδόν όλοι οι υπουργοί της κυβέρνησης Παπανδρέου, ακόμη και η τότε υπουργός Οικονομίας, γνώριζαν μόνο το τμήμα του Μνημονίου που αφορούσε στις αρμοδιότητές τους, ο κ. Βενιζέλος μετείχε στη σύνταξή του, όχι μόνον ως κυβερνητικό στέλεχος, αλλά και ως νομικός. Είναι, γι’ αυτό, διπλά συνένοχος στις μοιραίες αποφάσεις που –όπως συνομολογούν οι πάντες, αλλά και οι κορυφαίοι “σύντροφοί” του– οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή». Αυτά...
Απλώς, να θυμίσουμε πως το ΔΝΤ που φτιάχτηκε με γνώμονα την ηγεμονία των ΗΠΑ, ιδρύθηκε πάνω στα ερείπια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου με στόχο να διαμορφώσει ένα σύστημα οικονομικής σταθερότητας στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη και την Ιαπωνία. Αναζητώντας τη νέα παγκόσμια οικονομική τάξη που ταιριάζει, φυσικά, στον αμερικανικό καπιταλισμό, το πανίσχυρο American Enterprise Institute είχε προετοιμάσει το έδαφος με το ερώτημα: «Μπορεί το ΔΝΤ, πραγματικά, να σώσει τον κόσμο;». Ναι... μόνο όταν ενισχυθεί και «αναβαπτισθεί« σε παγκόσμιο επίπεδο η ισχύς του. Και αυτό το πέτυχε ο Μπαράκ Ομπάμα στην ιστορική σύνοδο του G20 της 2ας Απριλίου του 2009 στο Λονδίνο. Η παγκόσμια οικονομία γνώρισε τη μεγαλύτερη κρίση από το Κραχ της δεκαετίας του 1930. Μια κρίση που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, όταν έσκασαν τα διαβόητα subprime στεγαστικά δάνεια υψηλού ρίσκου της αγοράς κατοικίας και τα «τοξικά» ομόλογα, προκαλώντας παγκόσμια πιστωτική ασφυξία, που διέλυσε το τραπεζικό σύστημα.
Τότε, βέβαια, το ΔΝΤ είχε προβλέψει ότι η κατάσταση είναι δεινή στην Ιαπωνία, τη Βρετανία, την Ιρλανδία, τη Ρωσία, την Τουρκία(!), την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, τις χώρες της Βαλτικής... Αντίθετα, οι προβλέψεις του τότε ήταν επιεικείς για τις ΗΠΑ, απ’ όπου ξεκίνησε η εφιαλτική κρίση. Και, όμως, η Ελλάδα δεν ήταν στο κάδρο των χωρών που αποτελούσαν συστημικό κίνδυνο, αλλά η κυβέρνηση Παπανδρέου «πέτυχε» να τη βάλει σε περίοπτη θέση στη λίστα των επικίνδυνων για χρεοκοπία οικονομιών. Φυσικά, οι χώρες με τις πληγείσες οικονομίες «υποθηκεύουν» την οικονομική ανεξαρτησία τους, αποδεχόμενες την επιβολή σκληρών όρων. Ηδη η ελληνική οικονομία έχει ραγίσει σε χίλια κομμάτια, με δραματικές ανισορροπίες. Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις για αντιμετωπιστεί η σαθρή «εικόνα βιτρίνας» που καταγράφεται δυσμενώς από την ίδια την πραγματικότητα της καθημερινότητας.