Γράφει ο Στέφανος ΑναγνώστουΕίναι κοινή διαπίστωση ότι οι επαναληπτικές εκλογές της 17ης Ιουνίου είναι οι πλέον κρίσιμες στην μεταπολεμική περίοδο της χώρας μας. Και γίνονται ακόμη κρισιμότερες γιατί ο ελληνικός λαός με την ψήφο του, επί της ουσίας πρέπει να αποφασίσει όχι μόνο ποιο κόμμα θα τον κυβερνήσει την επομένη των εκλογών, αλλά και να εκλέξει μια κυβέρνηση που θα του διασφαλίσει την παραμονή του στην Ευρώπη και στο ευρώ!
Δυστυχώς εκεί έχουν οδηγηθεί τα πράγματα από τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις που προκλήθηκαν κατά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, όταν ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, εγκατέλειψε το κόμμα του, αφήνοντάς το να καταρρεύσει, σπεύδοντας χωρίς ντροπή αλλά και χωρίς σκέψη να τεθεί στην… υπηρεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μιας έκφανσης δηλαδή της αριστεράς η οποία διακρίνεται από πανσπερμία αλληλοσυγκρουόμενων ιδεολογικών και εθνικών απόψεων και η οποία, με απίστευτη αλαζονεία και περισσή αφέλεια και αφροσύνη δεν διστάζει να παίζει το ευρώ του ελληνικού λαού στην… ρουλέτα της δήθεν «αντιμνημονιακής» της πολιτικής!
Γιατί αυτό σημαίνει το τραγελαφικό επιχείρημα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, ότι, αν κερδίσει τις εκλογές της 17ης Ιουνίου και γίνει κυβέρνηση, θα καταργήσει με νόμο, δηλαδή μονομερώς, τους εφαρμοστικούς νόμους του Μνημονίου, αλλά θα κρατήσει σε ισχύ την δανειακή σύμβαση και θα έχει ως νόμισμα το ευρώ!
Οι… μαγικές αυτές απόψεις πέραν από το ότι είναι ανεφάρμοστες, ταυτόχρονα είναι και επικίνδυνες γιατί οδηγούν κατ’ ευθείαν στην έξοδο της χώρας από το ευρώ σε χρόνο μηδέν!
Και τούτο γιατί η δανειακή σύμβαση, με την οποία εξασφαλίζεται χαμηλότοκη χρηματοδότηση στη Χώρα μας από τα άλλα κράτη της ευρωζώνης και όχι από τις τράπεζες, προκειμένου να πληρώνονται τα ελληνικά ομόλογα που λήγουν και όχι μόνο, αποτελεί το αναπόσπαστο σκέλος του Β μνημονίου, το οποίο στο πρώτο σκέλος περιγράφει τους όρους και τις προϋποθέσεις, βάσει των οποίων, οι εταίροι μας χορηγούν τα χρήματά τους και βάσει του οποίου οι τράπεζες, ελληνικές και ξένες, αποφάσισαν να δεχθούν το γνωστό «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, χάνοντας χρήματα, ώστε κάποια στιγμή η χώρα μας, να μπορέσει, παραμένοντας στη ζώνη του ευρώ, να είναι σε θέση να δανείζεται από την διεθνή αγορά.
Και η οποία, όπως βλέπουμε με την περίπτωση της Ισπανίας, αλλά το είδαμε και στην περίπτωσή μας την Άνοιξη του 2010, απαιτεί επιτόκια από 6% και πάνω αντί του χαμηλού επιτοκίου 2-3% που τα άλλα κράτη-μέλη της ευρωζώνης δανείζουν τώρα τη χώρα μας…
Κατά συνέπεια, με δεδομένες τις προειδοποιήσεις εκείνων που μας δανείζουν αυτή την ώρα σε περίπτωση κατάργησης του Μνημονίου, ότι θα σταματούσαν την ροή των συμφωνηθέντων χαμηλότοκων δανείων προς τη χώρα μας, από πού θα εύρισκε μια Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τα απαραίτητα δις ευρώ για να πληρωθούν στη λήξη τους τα ελληνικά ομόλογα που έχουν στα χέρια τους οι παντός είδους δανειστές μας; Από τις διεθνείς τράπεζες με επιτόκιο πολύ πιο πάνω από εκείνο της Ισπανίας;
Ή θα υποχρεωνόταν να κηρύξει στάση πληρωμών, με τις τραγικές συνέπειες που θα επέρχονταν, αφού μάλλον δεν θα μπορούσε να δανεισθεί, καθώς οι ξένες τράπεζες θα μπορούσαν ακόμη και να μας πουν ότι δεν έχουν υποχρέωση να μας δανείζουν;
Ή μήπως ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του έχουν- και την αποκρύπτουν βαθειά στους εγκεφάλους τους- την ιδέα ότι θα άρπαζαν τις εναπομείνασες καταθέσεις των ελληνικών νοικοκυριών στις ελληνικές τράπεζες και θα πλήρωναν τα χρέη ή τους μισθούς, που απλόχερα υπόσχονται στους κρατικοδίαιτους ΠΑΣΟΚους, που ξαφνικά έγιναν ψηφοφόροι τους;
Αλλά και αυτό ακόμη αν μπορούσε να συμβεί, χωρίς να προκληθεί εμφύλια αιματοχυσία, καθώς οι πολίτες δεν θα έμεναν με σταυρωμένα τα χέρια, αν ο κ. Τσίπρας και το ανομοιογενές επιτελείο του εφορμούσαν στις αποταμιεύσεις τους, πάλι θα ήταν αναποτελεσματικό.
Διότι οι καταθέσεις των νοικοκυριών θα επαρκούσαν μόλις για την κάλυψη τρεχουσών αναγκών ενός ή το πολύ δύο μηνών. Και μετά τι θα γινόταν; Απλά: «Πείνα και των γονέων», που λέει και η παροιμία. Θα γύριζε η χώρα στην κατοχική εποχή. Αυτή είναι η αλήθεια. Και όποιος δεν την βλέπει απλά εθελοτυφλεί.
Κατά συνέπεια η λύση που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και όλως περιέργως οι αυτοαποκαλούμενοι «Ανεξάρτητοι Έλληνες», είναι λίαν επικίνδυνη, καθώς τυχόν εφαρμογή της θα ισοπέδωνε οικονομικά τη χώρα και θα γονάτιζε τον ελληνικό λαό για πολλές δεκαετίες.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι «να πουλήσουμε μαγκιά» στην Ε.Ε., όπως έκαναν κάποιοι βλαχοδήμαρχοι στην μετεπαναστατική ελληνική επαρχία, τους οποίος μιμείται άριστα μετά από 190 και πλέον χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ με πρώτο διδάξαντα βέβαια τον Γιώργο Παπανδρέου, όταν μας έλεγε ότι είχε «βγάλει το… περίστροφο πάνω στο τραπέζι» και μαζί με τον Παπακωνσταντίνου απειλούσαν τάχα τους… κερδοσκόπους, αλλά να βελτιώσουμε συγκεκριμένους όρους του περίφημου μνημονίου με σοβαρή και στοχευμένη επαναδιαπραγμάτευση, ώστε, να μπορέσει η χώρα μας και ο λαός της, στην δύσκολη αυτή κατάσταση που βρέθηκε, να παραμείνει στο ευρώ και στην Ευρώπη.
Και με σκληρή αλλά ελπιδοφόρα προσπάθεια, να ορθοποδήσει και πάλι. Άλλωστε το γεγονός ότι ήδη και οι βασικοί από τους πρωταγωνιστές του Μνημονίου (οι δανειστές μας) έχουν αλλάξει την μέχρι τώρα άκαμπτη στάση τους, αποδεχόμενοι την ανάγκη βελτιωτικής επαναδιαπραγμάτευσής του, δίνει την ευκαιρία στη χώρα μας να ελπίζει. Δεν της έχουν κλείσει την πόρτα!
Και αυτό πρέπει να το σκεφθούμε όλοι πολύ σοβαρά εν όψει της προσέλευσής μας στις κάλπες της 17ης Ιουνίου.
Μπροστά στην πραγματικότητα αυτή και τους κινδύνους που εγκυμονεί για το μέλλον της χώρας η συνθηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τα αποτελέσματα της κάλπης της 6ης Μαΐου 2012, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Αντ. Σαμαράς, προχώρησε στην αυτονόητη ενέργεια, να προσκαλέσει ανοικτά και χωρίς προαπαιτούμενα την συνεργασία των κομμάτων που κινούνται στον χώρο της Κεντροδεξιάς, ώστε στις επικείμενες εκλογές της 17ης Ιουνίου, να υπερψηφισθεί η Νέα Δημοκρατία, ως το κόμμα, που είναι ο πραγματικός εγγυητής της παραμονής της Χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ενιαίο νόμισμα το ευρώ, δεσμευόμενος ότι θα επιδιώξει συγκεκριμένες βελτιώσεις του Μνημονίου, τις οποίες και ανέφερε αναλυτικά, ώστε να γνωρίζουν οι ψηφοφόροι τις πραγματικές του προθέσεις.
Στο κάλεσμά του για συνένωση των δυνάμεων της κεντροδεξιάς υπήρξε σημαντική ανταπόκριση. Πρώτη ενίσχυσε τις τάξεις της Ν.Δ. η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη με τα στελέχη της, ανακοινώνοντας ότι το κόμμα της, αναστέλλει την λειτουργία του.
Στη συνέχεια ακολούθησαν εκλεγέντες βουλευτές αλλά και απλά στελέχη του «Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού», διαφοροποιούμενα από την αρνητική στάση του προέδρου του κόμματος αυτού στην πρόσκληση για συνένωση των δυνάμεων της κεντροδεξιάς.
Επίσης προσήλθαν στη Νέα Δημοκρατία και απλά στελέχη τόσο του κόμματος του κ. Καμμένου και του κ. Μάνου, όσο και του νεοεμφανισθέντος κόμματος «Δημιουργία Ξανά» του κ. Τζήμερου, για να συνδράμουν το πατριωτικό κεντροδεξιό μέτωπο στην κρίσιμη μάχη των εκλογών της 17ης Ιουνίου, κόντρα στην ακατανόητη επιμονή των ηγεσιών των προαναφερθέντων κομμάτων.
Παράλληλα δε επικρατεί και η εκτίμηση ότι ακόμη και κεντρώας καταβολής ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, θα ψηφίσουν στις προσεχείς εκλογές τη Νέα Δημοκρατία, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της λογικής.
Είναι προφανές ότι οι ηγέτες των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων», κ. Π. Καμμένος, της «Δράσης» κ. Στεφ. Μάνος και της «Δημιουργίας Ξανά» κ. Θαν. Τζήμερος θεωρούν ότι έχουν «στο τσεπάκι τους» κατά το κοινώς λεγόμενο, τους ψηφοφόρους που τους ψήφισαν στην εκλογική αναμέτρηση της 6ης Μαΐου και νομίζουν ότι και πάλι θα τους ξαναπάρουν την ψήφο και στις εκλογές της 17ης Ιουνίου.
Κάνουν λάθος. Διότι οι ψηφοφόροι τους, που ανήκουν στην κεντροδεξιά, δεν μπορούν να αντιληφθούν σε ποιο σημείο διαφωνούν, για παράδειγμα το κόμμα του κ. Μάνου και του κ. Τζήμερου με τη Νέα Δημοκρατία, όταν και οι δύο θέλουν η χώρα μας να είναι στην Ενωμένη Ευρώπη και στο ευρώ!
Και επίσης πάλι δεν μπορούν να καταλάβουν πώς το κόμμα του κ. Καμμένου το οποίο λέει ότι κινείται στον Κεντροδεξιό χώρο, συμπίπτει με το κόμμα του κ. Τσίπρα στο θέμα της άμεσης κατάργησης του Μνημονίου αλλά με παραμονή στο ευρώ!
Παράλληλα αδυνατούν να κατανοήσουν το σόφισμα της… ευρωδραχμής εσωτερικού και εξωτερικού που επινόησε και προτείνει ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ κ. Γ. Καρατζαφέρης.
Αυτά είναι περίεργα πράγματα, που δεν αντέχουν στην κοινή λογική.
Και προβληματίζουν έντονα τους ψηφοφόρους που ακόμη παραμένουν στο κόμμα του κ. Καμμένου.
Κανένας Έλληνας δεν είναι επί της ουσίας με το Μνημόνιο. Όμως η λύση στο πρόβλημα αυτό δεν είναι η δήθεν «ηρωική» κατάργησή του, η οποία θα μετέτρεπε την Ελλάδα σε «Κούγκι», αλλά η μεθοδική και στοχευμένη βελτίωσή του και μόνο, ώστε να καταστεί ανενεργό κάποια στιγμή, γιατί δεν θα χρειάζεται.
Η λύση σε κάθε πρόβλημα και σε κάθε δυσκολία, όσο μεγάλη και να είναι, δεν είναι η αυτοκτονία, αλλά η προσπάθεια, η επιμονή και ο αγώνας, λένε οι λογικοί άνθρωποι.
Κατόπιν όλων αυτών και με δεδομένη την έκκληση της λογικής-αφήστε στην άκρη τους πολιτικούς- όλοι οι ψηφοφόροι του κεντροδεξιού χώρου, μηδέ εξαιρουμένων και όσων ψήφισαν και την «Χρυσή Αυγή», στις κρίσιμες εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012, αλλά και των πολιτών κεντρώας προέλευσης που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και δεν μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, πρέπει να υπερψηφίσουν την ενωμένη κεντροδεξιά, της οποίας ηγείται η Νέα Δημοκρατία.
Και τούτο γιατί στην παρούσα συγκυρία, μόνον έτσι εκπληρώνουν το πατριωτικό τους καθήκον, το οποίο επιβάλλεται να υπερισχύσει της κομματικής συμπαθείας που έχουν σε πρόσωπα και πολιτικούς σχηματισμούς.
Θα έχουν επιτελέσει το εθνικό τους καθήκον, όπως για παράδειγμα επιτέλεσε το εθνικό του καθήκον ο αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος, Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, σε μια κρίσιμη καμπή του Έθνους και της Χώρας μας, προτείνοντας να γίνει πρωθυπουργός ο κομματικός του αντίπαλος Θεμιστοκλής Σοφούλης και ο ίδιος να αρκεσθεί στην θέση του αντιπροέδρου της Κυβέρνησης αρχικά και του υπουργού Εξωτερικών αργότερα, καθώς έβλεπε ότι η μάχη που έδινε τότε η Ελλάδα (1947-1949) ήταν κρίσιμη για την διατήρηση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος και απαιτούσε την ύπαρξη μιας ισχυρής κυβέρνησης της Κεντροδεξιάς.
Το ίδιο ακριβώς, αλλά με διαφορετικά δεδομένα, συμβαίνει και σήμερα.
Ο Σαμαράς έγκαιρα και χωρίς εγωισμούς έδωσε τη δυνατότητα για μια ενισχυμένη παρουσία της Κεντροδεξιάς στις επικείμενες εκλογές.
Στο κάλεσμά του υπήρξε ανταπόκριση, η οποία όμως από πλευράς ηγεσιών κομμάτων της κεντροδεξιάς έπρεπε να ήταν καθολική.
Ωστόσο, επειδή στις κάλπες δεν προσέρχονται μόνο οι ηγέτες των κομμάτων αλλά και ο λαός, πιστεύουμε ότι την ημέρα της εκλογικής αναμέτρησης οι απλοί ψηφοφόροι της κεντροδεξιάς, οι οποίοι στην εκλογική αναμέτρηση της 6ης Μαΐου δεν ψήφισαν τη Ν.Δ., στις εκλογές της 17ης Ιουνίου θα αποδοκιμάσουν τα εγωιστικά καμώματα συγκεκριμένων ηγεσιών της κεντροδεξιάς και θα αποδείξουν με την ψήφο τους ότι θέλουν την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη και το ευρώ αλλά και την βελτίωση επαχθών όρων του Μνημονίου, δίνοντας δύναμη στη Νέα Δημοκρατίας και καταδικάζοντας τις… ξεροκέφαλες ηγεσίες των κομμάτων, που προτίμησαν με την ψήφο τους στις εκλογές της 6ης Μαΐου.
Άλλωστε, οι ηγεσίες που αρνήθηκαν το προσκλητήριο ενότητας που έκανε ο πρόεδρος της Ν.Δ. αν επιμένουν διακαώς να βρίσκονται στην πολιτική κονίστρα, ας περιμένουν τις μελλοντικές εκλογές που θα έλθουν.
Και ποιος ξέρει, οι ψηφοφόροι τους της 6ης Μαΐου, από την στιγμή που θα βοηθήσουν με την ψήφο τους στις 17 Ιουνίου την Κεντροδεξιά Παράταξη υπό τη Νέα Δημοκρατία, να σχηματίσει ισχυρή κυβέρνηση και να βελτιώσει την κατάσταση, θα έχουν την πολυτέλεια να τους ξαναθυμηθούν σε εκλογικές αναμετρήσεις που θα γίνουν στο απώτερο μέλλον.
Ας περιμένουν λοιπόν οι κ.κ. Καμμένος, Καρατζαφέρης, Μάνος και Τζήμερος κάποιες άλλες εκλογές που θα γίνουν στο μέλλον, γιατί στις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012, η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων τους θα προτιμήσει να ρίξει την ψήφο της στην Κεντροδεξιά, γιατί απλά γνωρίζει πλέον ότι αν δεν ψηφίσει τη Ν.Δ., ουσιαστικά ενισχύει τον ΣΥΡΙΖΑ!
Απλά πράγματα, που όμως, δυστυχώς οι ηγεσίες των προαναφερθέντων κομματικών σχηματισμών έδειξαν και εξακολουθούν να δείχνουν αδυναμία να το αντιληφθούν.