Toυ Γιωργου Μαντελα
Ας υποθέσουμε ότι όλα πάνε καλά και σύμφωνα με το πρόγραμμα και το πρωί ορκίζεται κυβέρνηση και ο νέος υπουργός Οικονομικών, λίγο μετά, πάει να αναλάβει τα νέα του καθήκοντα στο μέγαρο «των στεναγμών» της πλατείας Συντάγματος. Περιχαρής (όλοι μπορούμε να φανταστούμε το γιατί), ο απερχόμενος υπηρεσιακός υπουργός Γιώργος Ζανιάς τον περιμένει στην...
εξώπορτα, μήπως και το μετανιώσει, τον συστήνει στους υπόλοιπους «υπηρεσιακούς παράγοντες», που θα τον αντιμετωπίσουν εξαρχής με κατανόηση, «γιατί ξέρουν», τον ενημερώνει για την κατάσταση της οικονομίας και αμέσως μετά, βιαστικός, κάνει μεταβολή, κλείνει την πόρτα πίσω του και τον αφήνει μόνο του να αναλογισθεί για λίγο «πού έμπλεξε».
Η ενδοσκόπηση θα κρατήσει λίγα λεπτά της ώρας. Πολυτέλεια για εσωστρέφειες και υπαναχωρήσεις της τελευταίας στιγμής δεν θα υφίστανται. Θα έχει διαβεί τον Ρουβίκωνα. Αν εκείνη την κρίσιμη ώρα, καμφθεί και λυγίσει υπό το βάρος των υποχρεώσεών του, μαζί του θα λυγίσουμε και όλοι οι υπόλοιποι. Αν, όμως, αποφασίσει να ασχοληθεί με τα μεγάλα και σοβαρά και δεν απαιτήσει:
α) να υπογράφει ακόμα και τις προμήθειες για τη γραφική ύλη του υπουργείου του (όπως έκανε μέσα στην κρίση εις εκ των προκατόχων του, προκαλώντας απορία για το πού βρίσκει τον χρόνο) ή β) να σέβονται άπαντες την –αμφισβητούμενη, το λιγότερο– άποψή του για σύνθετες οικονομικές έννοιες, που μέχρι πρότινος στοίχειωναν τα όνειρά του μόνον ως εφιάλτες (όπως έκανε έτερος), τότε θα έχει κάνει μια πολύ καλή και απλή αρχή.
Η δε συνέχεια μπορεί να αποδειχθεί απλούστερη. Υπό την έννοια ότι «πιο χαμηλά δεν πάει», η παρουσία και μόνον... μόνιμου υπουργού στον «πάνω όροφο» θα ενεργοποιήσει στους «παρακάτω ορόφους» κάποιους από τους εν υπνώσει, εδώ και έξι μήνες, μηχανισμούς. Ας πούμε κατ’ αρχάς τους φοροεισπρακτικούς. Γιατί άλλο είναι να μιλάει στους επικεφαλής των επτά μεγαλύτερων εφοριών της χώρας ένας υπηρεσιακός υπουργός και άλλο να τους προειδοποιεί (πείτε το και «απειλεί») ένας που ήρθε για να μείνει. Κι επίσης, άλλο είναι να μετράει τα έσοδα και να μην του «βγαίνουν» ο νυν, που όπως και να το κάνουμε έχει χρονική προοπτική και άλλο ο προσωρινός. Τον τελευταίο, ποιος τον υπολογίζει;
Τέλος, καλά θα κάνει να ξεχάσει την έννοια του όρου «διακοπές» για φέτος το καλοκαίρι. Γιατί τους επόμενους δύο μήνες θα μπορέσει να κάνει ό,τι δεν θα μπορεί να φανταστεί στο υπόλοιπο της θητείας του. Τώρα, που η λαϊκή εντολή είναι πρόσφατη, η κοινωνική ανοχή μεγαλύτερη, η θερινή σεζόν στο peak της και οι εν δυνάμει διαδηλωτές στις παραλίες.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;
Οτι αν τολμήσουν να εμφανιστούν, για παράδειγμα, ξανά στην Αθήνα οι Κινέζοι που αγόρασαν το 25% της πορτογαλικής «ΔΕΗ» και ξαναρωτήσουν για την αντίστοιχη ελληνική, τότε καλό θα είναι να την τυλίξει, να «βγάλει» το αυτοκόλλητο με την τιμή από πάνω της και να τους την πασάρει σε συσκευασία δώρου.
Αν τ’ αφήσει για τον Σεπτέμβριο, θα είναι αργά και για τον ίδιο και για την κυβέρνησή του και εν τέλει για τη χώρα που περιμένει να ζήσει με τα δανεικά των πιστωτών - εταίρων της και πιέζουν για καμία αποκρατικοποίηση...
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ