Το tvxs.gr με αφορμή το άρθρο από το Attack Of The Quasars δημοσιεύει και το κείμενο του Δημήτρη Καμπουράκη που αναρτήθηκε στο protagon.gr.
Το άρθρο του Δημήτρη Καμπουράκη
«Μην το κάνεις αυτό κυρία μου. Μη δαγκώνεσαι μπροστά στον καθρέφτη πιάνοντας με την άκρη των δακτύλων σου τα παχάκια που διακρίνονται στη μέση και στους γλουτούς σου. Μην αναστενάζεις απελπισμένα για τα τρία κιλά που πρόσθεσε στο κορμί σου ο χειμώνας. Μην καταριέσαι το καλοκαίρι εκστομίζοντας την ανυπόφορη φράση «πώς θα βγω έτσι στην παραλία»; Δεν του πρέπει τέτοια απαξίωση, ούτε του καλοκαιριού, ούτε του κορμιού σου. Μην αρχίζεις τις δίαιτες εξπρές, τις σαλάτες δίχως λάδι και τους διαδρόμους μέσα στην κάψα του Ιούνη. Μην φορτώνεις με καντάρια τύψεων το μικρό γλυκάκι που σε κερνάνε στη δουλειά. Μη βάζεις-βγάζεις συνεχώς τα παντελόνια σου μπροστά στην ανοικτή ντουλάπα, για να διαπιστώσεις αν σου χωράνε και πόσο σε σφίγγουν.
Μη ζηλεύεις την αδύνατη κοπελίτσα που περνά δίπλα σου. Ποιός σου είπε ότι οι άνδρες ηδονίζονται να μετράνε γυναικεία παϊδάκια κάτω απ’ το ζωντανό δέρμα; Μη σφίγγεις με όλη σου τη δύναμη το κρέας των μηρών σου για να δεις πόσο αυξήθηκε η κυτταρίτιδα. Κανένα αρσενικό δεν θα σε ζουπίξει τόσο πολύ στο μπούτι, ώστε να ξεπροβάλλουν στα μάτια του όλα τα υποδόρια βουναλάκια σου. Μη βλαστημάς που η κρίση δεν σ’ άφησε λεφτά για να κάνεις καμιά δεκαριά μασάζ στα γρήγορα, μήπως και σουλούπωνες το τοπικό πάχος. Κανένας μασέρ ποτέ δεν έφτιαξε ένα καλοκαίρι και κανένα ινστιτούτο αισθητικής ούτε βρήκε ούτε κράτησε ποτέ γκόμενο σε γυναίκα.
Μα καλά, δεν ξέρεις ότι η λεπτή γυναίκα ντυμένη μπορεί να μοιάζει πιο όμορφη από την παχουλή, αλλά όταν γδυθούν δίπλα-δίπλα, η γεμάτη είναι πιο επιθυμητή; Τι φαντάστηκες δηλαδή; Αν η Αφροδίτη της Μήλου (αυτή αιώνια γυναίκα της ομορφιάς της καθημερινότητας) συναντούσε την Gisele Bundchen ή την Kate Moss (τα πιο καλοπληρωμένα μοντέλα σήμερα στην υφήλιο), θα έτρεχε να σκεπαστεί ντροπιασμένη; Αμ δε. Τα πλαστικοποιημένα πανύψηλα μοντέλα θα φεύγανε έντρομα, αντιμετωπίζοντας αυτή την πηγαία θέρμη που εκπέμπουν οι καμπύλες του ευρύχωρου κορμιού της και το δοτικό (κι όσο πρέπει περιφρονητικό) ύφος της. Μην τρελλαίνεσαι λοιπόν κυρία μου. Όλοι οι άντρες λένε πως θα θέλανε να κυκλοφορήσουν τη Naomi Campbell, όμως μάθε πως η μαύρη ελαφίνα ουδέποτε πρωταγωνίστησε στις βρώμικες φαντασιώσεις τους κάτω από τα σεντόνια τους ή πίσω από τα μαύρα γυαλιά τους στην παραλία. Πάντα εσύ είχες εκεί τον πρώτο ρόλο, μόνο που δεν το ξέρεις».
Το άρθρο απάντηση από το Attack Of The Quasars
Σήμερα ένας φίλος μιας φίλης στο fb μοιράστηκε ένα άρθρο του Καμπουράκη με τον τίτλο Ωδή στις παχουλές.
Θα μου επιτρέψετε ένα μικρό rant-o-σέντονο.
1. Οι γυναίκες του άρθρου του είναι υστερικές κυρίες που αγχώνονται χωρίς λόγο για ανούσια πράγματα
Καταλαβαίνω ότι ως άντρας ο κος Καμπουράκης έχει το προνόμιο να μην έχει επαφή με την πραγματικότητα των πιέσεων και της κριτικής που δέχονται οι γυναίκες για τα κορμιά τους. Σχεδόν από τη μωρουδιακή μας ηλικία κρινόμαστε για το δέρμα μας, τα μαλλιά μας, τα μπούτια μας, τους κώλους και τα βυζιά μας και ειδικά και πάνω απ’ όλα, το βάρος μας. Η αισθητική που έχει καταλήξει να ορίζει την κουλτούρα μας είναι μοιρασμένη ανάμεσα σε τέλεια φωτοσοπαρισμένα σώματα και υπέροχα πλαστικά πρόσωπα. Κυρίως και πάνω απ’ όλα, υπάρχει η κυρίαρχη άποψη του πώς πρέπει να είσαι για να είσαι “σωστή γυναίκα” και αυτή η άποψη που μας επιβάλλεται είναι εγκληματικά περιορισμένη, στον βαθμό που αποκλείει τους περισσότερους υγιείς τύπους σωμάτων.
Όταν λοιπόν αναφέρεται στο άρθρο σχεδόν ως κατηγορία, πως κάποιες γυναίκες αγωνιούν για τα “παχάκια” τους ή έχουν τύψεις για τα γλυκά ή υποβάλλουν τους εαυτούς τους σε αυστηρές δίαιτες (πουθενά αναφορά στο ότι οι γυναίκες είναι πρώτες σε διαταραχές όπως η βουλιμία και η ανορεξία) είναι προφανές πως δεν υπάρχει εκ μέρους του συγγραφέα κάποια σχέση με την πραγματικότητα που βιώνουμε όλες εμείς.
Στα 33 μου χρόνια, δεν θυμάμαι ποτέ μια φάση όπου οι εικόνες των σωμάτων μας δεν ήταν αυστηρά περιορισμένες. Δεν θυμάμαι ούτε μια στιγμή που τα σώματά μας δεν κρίνονται ως η μόνη μας προσφορά στον κόσμο. Δεν θυμάμαι ούτε μια μέρα που να μην έζησα κάτι που να μειώνει βίαια την αξία του κορμιού μου ως “άσχημου”, “χοντρού”, “αηδιαστικού”, κ.ο.κ.
Οι γυναίκες πιέζονται ως τετράγωνα ξυλάκια να περάσουν μέσα από τη στρογγυλή τρύπα που κρατά περιορισμένη η κυριαρχική αισθητική του κέρδους. Μας πιέζουν να αισθανόμαστε μιαρές για το λιπαρό μας δέρμα, για τα πλαδαρά μας μπούτια, για το χρώμα της μασχάλης μας, για το μήκος των ποδιών μας, για το χρώμα των βλεφαρίδων μας, για πεσμένα μας βυζιά, για το σχήμα του κώλου μας και το μήκος των μαλλιών μας. Θα μπορούσα να συνεχίσω ως αύριο.
Θέλω να πω, πως δεν είναι υστερικές ή ανόητες οι γυναίκες που αγχώνονται για το αν τους μπαίνουν τα παντελόνια τους. Οι αντιδράσεις τους είναι φυσιολογικές αντιδράσεις ανθρώπων που μεγαλώνουν και ζουν σ’ ένα αρρωστημένο πλαίσιο. Σ’ ένα πλαίσιο που τις απαξιώνει καθημερινά, στερώντας τους την ηρεμία της αγάπης για το ίδιο τους το σώμα.
2. Οι άντρες δεν επιθυμούν σεξουαλικά αδύνατες γυναίκες. Επιθυμούν σεξουαλικά “παχουλές” γυναίκες
Για να είμαι ειλικρινής, χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι αν ο κος Καμπουράκης και ο κάθε άντρας, γουστάρει “παχουλές”. Ακόμα πιο σημαντικό όμως είναι ότι καθώς μας αναλύει τη γνώμη του (ότι δηλαδή οι άντρες έχουν “βρώμικες φαντασιώσεις” για “παχουλές”), κάνει το ίδιο πράγμα που αρρωσταίνει τις γυναίκες που τόσο εύκολα έχει παραπάνω μαλώσει: τις ζουλάει στη στρογγυλή τρύπα του τι ο ίδιος βρίσκει αρκούντως “ερωτικό” και “αποδεκτό” να είναι.
Αναφέρεται στα μη-”παχουλά” σώματα με φράσεις όπως “γυναικεία παϊδάκια” (και προσπερνάω την ειρωνία ότι η φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο είναι μια εικόνα ενός κομματιού μιας γυναίκας που είναι εμφανώς model-thin). Ας κάνει εδώ μια σημείωση: Οι γυναίκες δεν είναι κομμάτια κρέας, δεν είναι παϊδάκια, ούτε ελαφίνες. Είναι άνθρωποι με απόψεις, όνειρα, φόβους και ολοκληρωμένες ζωές. Και όπως ΟΛΟΙ οι άλλοι άνθρωποι (δηλαδή οι άντρες) έρχονται σε πολύ διαφορετικές μορφές. Και ως ολοκληρωμένοι άνθρωποι, οι γυναίκες δεν υπάρχουν για να κερδίσουν την έγκριση του κου Καμπουράκη και του κάθε άντρα με τα κορμιά τους. Και ως άνθρωποι είναι πολύ παραπάνω από κρέατα που πρωταγωνιστούν στις “βρώμικες φαντασιώσεις” του κάθ’ ενός.
Το άρθρο φαίνεται να υπάρχει για να καθησυχάσει τις κακομοίρες τις παχουλές ότι “έλα, μην ανησυχείς, εγώ θα σε πήδαγα”. ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΡΕ. Δεν υπάρχω για σένα και δεν με αφορά η γνώμη σου.