Από τότε που είδαμε μια ξαφνική άνοδο της Αριστεράς, που συνέβη σε διάστημα ενός μόλις χρόνου, διαβάζω πολλά σχόλια, κείμενα και ακούω απόψεις σε παρέες, ταβέρνες και ταξί από τους ανθρώπους αυτής της πόλης, που με έχουν κάνει να παρατηρήσω κάτι που ομολογώ ότι δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι συμβαίνει με τέτοια έκταση στην ελληνική κοινωνία.
Σε τι αναφέρομαι; Με το που κάποιος μιλήσει για την ανάγκη για αγάπη και τον σεβασμό προς τον συμπολίτη και τον συνάνθρωπο, ασχέτως χρώματος και θρησκείας, με το που κάποιος αναφερθεί σε κοινωνικές ανισότητες, σε άνιση κατανομή του πλούτου, στην έλλειψη παροχών για τους φτωχούς και τους ανήμπορους, ακόμα και με το που κάποιος προσέξει έστω και λίγο δίπλα του τα πεταμένα σκουπίδια, χαρακτηρίζεται αμέσως αριστερός. Πολλές φορές μάλιστα, απαξιωτικά.
Από πότε στην Ελλάδα έγινε η ανθρωπιά, η φιλευσπλαχνία, η συνείδηση, η έννοια του ενεργού πολίτη αποκλειστικό προνόμιο της Αριστεράς, ή καλύτερα το βασικότερο χαρακτηριστικό της γνώρισμα; Γιατί υπάρχει το στερεότυπο στην ελληνική κοινωνία ότι αυτός που δεν είναι ρατσιστής, δεν είναι παρτάκιας, δεν είναι λαμόγιο, δεν είναι ασυνείδητος, δεν είναι αναίσθητος και ατομιστής, πρέπει να είναι αριστερός ή καλύτερα «βρωμοκομμούνι»;
Και για να μην παρεξηγηθώ... Απλά απορώ: οι «Δεξιοί», οι «Κεντρώοι» και οι «Φιλελεύθεροι» δεν οφείλουν να έχουν ανθρωπιά, συμπόνια, φιλευσπλαχνία, συνείδηση;
Ίσως πρέπει να μας προβληματίσει ότι χάνουμε βασικές αρχές και αξίες που αφορούν στην παράδοσή μας, την κουλτούρα μας, τη θρησκεία μας και όχι την κομματική-πολιτική μας ταυτότητα και τοποθέτηση. Που να πήγε άραγε ο Ξένιος Δίας του αρχαίου πνεύματος ή το «αγαπάτε αλλήλους» της ορθόδοξης εκκλησίας; Μάλλον περίπατο…
Hλιάνα Φωκιανάκη
Πρωτο Θεμα