Το βιβλίο, που ονομάζεται «The Secret Olympian» (Ο Μυστικός Ολυμπιονίκης), υπογράφεται από έναν αθλητή που φέρει, για ευνόητους λόγους, το ψευδώνυμο «Anon».
Ο «Έινον», που ήταν μέλος της Βρετανικής εθνικής ομάδας κωπηλασίας που συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004 και του Σίδνεϊ το 2000, περιγράφει με λεπτομέρεια τι είδαν τα μάτια του και τι άκουσαν τα αυτιά του καθ' όλη τη διάρκεια των Αγώνων, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Αυστραλία.
Ο πρώτος μύθος που καταρρίπτεται, μέσα από τις αφηγήσεις του συγγραφέα, είναι πως οι αθλητές που λαμβάνουν μέρος στους Αγώνες προετοιμάζονταν εξ' απαλών ονύχων για τη συμμετοχή τους εκεί. «Οι περισσότεροι εξ' αυτών βρέθηκαν στο άθλημά τους καθαρά από σπόντα, επειδή δεν ήταν καλοί σε κάποιο άλλο αγώνισμα που είχαν ξεκινήσει όταν ήταν μικροί», τονίζει ο Έινον, που σπεύδει να υπογραμμίσει πως πολλοί από τους συναθλητές του ήθελαν να πάρουν μέρος στους αγώνες μόνο για την εμπειρία και προκειμένου να ζήσουν από κοντά τη μεγάλη αυτή αθλητική γιορτή, δίχως να έχουν κάποιες ιδιαίτερες προσωπικές φιλοδοξίες διάκρισης σε αυτούς.
Και μετά είναι κι ό,τι συνέβαινε μέσα στο Ολυμπιακό Χωριό: «ο τόπος διαμονής των αθλητών ήταν ένα τεράστιο πάρτι όπου, όταν ερχόταν το απόγευμα, όλοι έπιναν, μεθούσαν και έκαναν σεξ μέχρι τα ξημερώματα, ειδικά αν δεν είχαν κάτι να κάνουν την επόμενη ημέρα. Το Χωριό είχε παντού μηχανήματα όπου μοίραζαν δωρεάν προφυλακτικά διά πάσα χρήση», τονίζει ο ανώνυμος κωπηλάτης, που ωστόσο επισημαίνει πως παρά το γεγονός πως στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας αντιστοιχούσαν… 13 προφυλακτικά ανά αθλητή, δεν ήταν το… Ρωμαϊκό όργιο που ισχυρίζονται πολλοί, αφού «αρκετοί εκ των συναθλητών μου απλώς δεν άντεχαν όλο αυτό το συνεχές πάρτι μέχρι πρωίας κι έφευγαν από το Χωριό, προτιμώντας να πληρώσουν από τη τσέπη τους και να μείνουν σε ένα ξενοδοχείο εκτός του χώρου, όπου θα είχαν την ησυχία τους».
«Ακόμη κι αυτά τα τόσα προφυλακτικά που μοιράζονταν παντού, μη νομίζετε πως χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά για σεξουαλικές επαφές μεταξύ (συν)αθλητών. Πολλά από αυτά κατέληξαν ως σουβενίρ στις τσάντες μας, και τα γυρίσαμε πίσω στη χώρα μας, χωρίς να τα χρησιμοποιήσουμε τελικά», καταλήγει ο Έινον.