Του Σταμάτη Ζαχαρού
Ο Αλ. Τσίπρας ευχήθηκε προ ολίγου στο κοινοβούλιο να είχε γίνει η χώρα μας... Αργεντινή. Πιθανώς να πιστεύει ότι όλοι οι προηγούμενοι πολιτικοί θα έφευγαν με το ελικόπτερο αφήνοντας του τη χώρα κληρονομιά για να εφαρμόσει το κομμουνιστικό πείραμα που ονειρεύεται. Όταν όμως «ζηλεύεις» κάτι, πρέπει να σκεφθείς τι περιλαμβάνει όλο το «πακέτο».
Ο κ. Τσίπρας με την αφέλεια που επιτρέπει το νεαρόν της ηλικίας του, ονειρεύεται λατινοαμερικάνικού τύπου επαναστάσεις. Ξεχνά όμως τους νεκρούς που είχε σαν αποτέλεσμα η χρεοκοπία της Αργεντινής, την πείνα που ακολούθησε, τη διάλυση του κράτους αλλά και τις προσωπικές ιστορίες καταστροφής οικογενειών που δεν έφταιγαν αλλά τους πήρε μαζί της η μπόρα της κρίσης.
Επίσης ο κ. Τσίπρας επιμένει να παραβλέπει διαφορές μεταξύ των δύο χωρών. Με δικολαβικό τρόπο στην εξίσωση της Ελλάδας με την Αργεντινή δεν συμπεριλαμβάνει το γεγονός ότι η λατινοαμερικανική χώρα είναι εξαιρετικά αυτάρκης σε τρόφιμα και αγνοεί (ηθελημένα ή απλά λόγω ελλιπούς γνώσης) ότι το ισοζύγιο συναλλαγών διαφέρει κατά πολύ από αυτό της Ελλάδας.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης οχυρώνεται διαρκώς πίσω από το τσιτάτο «ο λαός δεν αντέχει το πρόγραμμα που εφαρμόζετε». Ουδέποτε όμως ο ίδιος εμφάνισε μια ολοκληρωμένη πρόταση. Απλώς υπόσχεται σε όλους τα πάντα και αποφεύγει φυσικά να κοστολογήσει τις υποσχέσεις του αλλά και να αποκαλύψει τις πηγές χρηματοδότησης των όσων ξεστομίζει. Δικαίως αποτελεί το νέο στόχο της φτηνής σάτιρας που τον παρομοιάζει διαρκώς με τον εφευρέτη της παροχολογίας, Ανδρέα Παπανδρέου. Ακόμη χειρότερα ο ίδιος κομπάζει γι’ αυτό και με κάθε τρόπο επιχειρεί να αντιγράψει το ίνδαλμά του. Ιδεολογικά και επικοινωνιακά. Ίσως τώρα που κρυώνει ο καιρός να βάλει και ζιβάγκο...
Πηγή:www.capital.gr