19 Φεβρουαρίου 2013

Μπογδάνος με τη γλώσσα μέχρι το πάτωμα: Καταδικάζω το άκρο της ΧΑ αλλά όχι του ΣΥΡΙΖΑ... όσο ακραίο κι αν είναι

Με άλλα λόγια δηλ. λέει: "Ευχαριστώ που μου σπάσατε την κεφάλα... και να μου ξανακάνετε τη μάπα αγνώριστη κάποια στιγμή"... γιατί το γλόμπο δεν του τον έσπασαν Χρυσαυγίτες αλλά αναρχοΣΥΡΙΖΑίοι

Ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ Κώστας Μπογδάνος που έγινε αιφνιδίως θέμα συζήτησης όχι εξαιτίας κάποιου ρεπορτάζ αλλά της ποιητικής του συλλογής και δη της "κριτικής" που δέχθηκε απ΄τον ΣΥΡΙΖΑ, απαντά δείχνοντας τον πανικό των δημοσιογράφων μπροστά στην αριστερά...


Όλα ξεκίνησαν με την κριτική του Θωμά Τσαλαπάτη στην εφημερίδα Εποχή που αναδημοσίευσε το left.gr, με τίτλο «καταδικάζουμε την κακή ποίηση απ' όπου κι αν προέρχεται». Ο δημοσιογράφος-ποιητής αποφάσισε σε ένα ιδιαίτερο σημείο της κριτικής, με επιστολή που έστειλε στη ... LifO που αναδημοσίευσε το κείμενο. Ακολουθεί αναλυτικά η επιστολή.

«Εν σχέσει με το κείμενο (μη-)κριτικής του κου Τσαλαπάτη σε μέρη του ΟΝ (εκδ. Γαβριηλίδης), που αναδημοσιεύσατε, επιτρέψτε μου, παρακαλώ, μιαν αναγκαία διόρθωση: Ουδέποτε εξίσωσα τον ΣΥΡΙΖΑ με τη ΧΑ. Θα μου ήταν αδύνατο. Ο ναζιστικών καταβολών νεοελληνικός φασισμός δεν επιτρέπεται να εξισώνεται με τη ριζοσπαστική αριστερά - όσο ακραία στοιχεία κι αν αυτή ανέχεται. Προτιμώ, δε, να πιστέψω ότι ο κος Τσαλαπάτης, ένεκα εμπάθειας, προκατάληψης ή ευήθειας, δεν αντιλαμβάνεται, ή δεν παρακολουθεί το λόγο μου, παρά ότι εσκεμμένα επιχειρεί να διαβάλει τις απόψεις μου, στοχοποιώντας με ελαφρά τη καρδία. Κατά τα άλλα, αναγνωρίζω στον συντάκτη την ελευθερία να γράφει ό,τι νιώθει - κι ας μην έχει καμία ιδέα για την προσωπική ζωή που κρίνει, διότι κρίνει κυρίως ζωή, όχι γραφή. Είναι δικαίωμά του. Του το πιστώνουν οι δημοκρατικές αντιλήψεις και αρχές, που δεν κλαδεύονται από ιδεολογικές φορτίσεις - κατανοητές, πάντως, σε καιρό φτωχοποίησης, κοινωνικής αδικίας και βίας. Που, ναι, την καταδικάζω από όπου κι αν προέρχεται - του κράτους συμπεριλαμβανομένου. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία. ΚΜ

ΥΓ - Άνθρωπος που γράφει για την ποίηση και δεν σέβεται τα διαστήματα ανάμεσα στις στροφές, καθώς και συνενώνει διακριτούς στίχους, ανήκει μάλλον στο καθεστώς του πεζού. (Επί τη ευκαιρία, κουσούρι της μεταπολιτευτικής μας ποίησης είναι ότι βρίθει πεζού που ποζάρει για ποίημα. Αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση, που γίνεται με ανθρώπους που μιλούν για λογοτεχνία.) »