Σε ό,τι αφορά το ζήτημα «ελληνίδα μάνα», ο Νίκος Ευαγγελάτος το συνόψισε επιτυχημένα σε χθεσινό δελτίο όπου φιλοξενήθηκε η μητέρα ενός εκ των τεσσάρων συλληφθέντων, όταν διακόπτοντας τη δικαιολογημένη ένσταση της Άννας Παναγιωταρέα στα λεγόμενα της μάνας, είπε με το απαιτούμενο κατευναστικό ύφος:
«Η μάνα είναι μάνα».
Είχε άραγε πλήρη επίγνωση του τι έλεγε εκείνη τη στιγμή; Του βγήκε αυθόρμητα με σκοπό την προστασία μιας μάνας σε τρομακτικά δύσκολη θέση; Ή απλά επανέλαβε μία στερεότυπη, κατ' εξοχήν ελληνική «αλήθεια» της οποίας τις συνέπειες οι Έλληνες και οι Ελληνίδες αδυνατούν να αντιληφθούν επειδή ακριβώς προέρχονται όλοι από ελληνίδες μάνες;
Ναι, η μάνα είναι μάνα και το παιδί της είναι παιδί της, όπως η γάτα είναι γάτα και ο Μαραντόνα είναι ο Μαραντόνα. Τι ακριβώς όμως είναι η μάνα; Τι είναι μια μάνα; Και ακόμη περισσότερο, τι είναι για την ελληνίδα μάνα το παιδί της;
Όλως περιέργως, αν το καλοεξετάσει κανείς, ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιείται ο όρος «μάνα» στο πλαίσιο της ελληνικής νοοτροπίας που τη θέλει να είναι αυτό που είναι, δηλαδή Μία και Μοναδική, βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτό που στη γλώσσα των νομικών αποκαλείται «ακαταλόγιστο». Το να είσαι μάνα σημαίνει αυτομάτως ότι αναλαμβάνεις και όλο τον ακαταλόγιστο παραλογισμό που συνεπάγεται αυτή σου η ιδιότητα: γλυκιά ή σκληρή, απάνθρωπη ή τρυφερή, τερατώδης ή μειλίχια, προστατευτική ή αδιάφορη, για τους Έλληνες η μάνα είναι ένα είδος «άβατου», μία φύσει και θέσει τραγική φιγούρα, για την οποία όλος ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει στο παιδί.
Σε κάθε περίπτωση, η ελληνίδα μάνα (από τους πιο σχιζοφρενογόνους μητρικούς τύπους που έχει παράξει το ανθρώπινο είδος) έχει ένα τρομερό ταλέντο να τρελαίνει το παιδί της: το καταβροχθίζει, καταπίνει, παραμορφώνει, συνθλίβει, αφαιμάσσει, και μάλιστα χωρίς καν να το παίρνει χαμπάρι. Θέλει να κάνει το καλύτερο, καταλήγοντας να πετυχαίνει το χειρότερο.
Αμετροεπής, υπερβολική, συμβιοτική, ακραία προσκολλημένη ή ακραία αδιάφορη, «ημίτρελη», φανατική, στρεσογόνος, η ελληνίδα μάνα είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό της «εγκληματική», ανίκανη να ισορροπήσει το παιδί, επειδή είναι η ίδια ανισόρροπη, γόνος ανισόρροπων οικογενειών με απόντες ή λανθασμένα παρόντες πατεράδες.
Φορέας ενός προβληματικού μοντέλου σεξουαλικότητας που τη θέλει σεξουαλικά αδρανή με το που γίνει μητέρα, άσπιλη, αγνή, Παναγία, η ελληνίδα μάνα (ναι, ακόμη και η υπερδραστήρια «σύγχρονη») δεν έχει τι άλλο να κάνει από να «πνίξει» άθελά της το βλαστάρι της στην κολυμπήθρα της ανισόρροπης ψυχοσεξουαλικής της ενέργειας.
Το αποτέλεσμα είναι μία ευρεία γκάμα ψυχικά δύσμορφων παιδιών – από εξαρτημένα αδύναμα όντα και αναίσθητους «μπουχέσες» μέχρι ψυχασθενείς στα όρια της σχιζοφρένειας, αδίστακτους νεοναζιστές και απερίσκεπτους αναρχικούς – πίσω από τα οποία, αν σκάψεις λίγο, θα βρεις επικίνδυνους γονείς, υπερπαρούσες φαλλόμορφες μανάδες και ελλειμματικούς μπαμπάδες που δεν σκέφτηκαν ποτέ σοβαρά τη βαρύτητα του ρόλου τους, τη δυσκολία του, την πολυπλοκότητα και την εκπαίδευση που απαιτεί.
Αυτή η παθογόνος κατάσταση είναι πολύ παλιά στην ανεκπαίδευτη Ελλάδα και ευθύνεται για ένα μεγάλο μέρος της σηπόμενης σάρκας της.
Όντως, όσο μπορεί να το συλλάβει ένας ανδρικός νους, θα πρέπει να είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο να είσαι μητέρα. Όχι όμως για τους λόγους που νομίζει συνήθως ο κόσμος, αλλά επειδή το να είσαι σωστή μάνα μάλλον σημαίνει να ξέρεις και να μπορείς να πράξεις απέναντι στο παιδί σου το αδύνατο: να ξέρεις και να μπορείς, από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο που θα το βγάλεις από μέσα σου, πότε και πώς να παραιτηθείς από τον ίδιο σου το ρόλο, πάντα σε εγρήγορση, ισορροπώντας σε λεπτό σχοινί μεταξύ δύο αβύσσων.
Και αυτό ισχύει για όλες τις μάνες όλων μας, όσο συμπονετικές, αφοσιωμένες, ηρωικές, εργατικές, πλύστρες, trendy, δυναμικές, αδύναμες, άεργες, αδιάφορες, ανεξάρτητες, πλούσιες, φτωχές, καταπιεσμένες κι αν είναι.
Διότι τα παιδιά είναι σαν τις βραδυφλεγείς βόμβες: δεν ξέρεις πότε και πού θα εκραγούν και πόσους θα πάρουν στην πλάτη τους...
iefimerida.gr