Είναι προφανές ότι οι δραστικές περικοπές μισθών και συντάξεων έχουν οδηγήσει την ελληνική Οικονομία σε βαθιά ύφεση. Είναι ωστόσο εξίσου προφανές ότι πρόκειται περί τεράστιας (εσκεμμένης;) ανοησίας να συνεχίζουμε να συνδέουμε την κατάρτιση ή την εφαρμογή του σκληρού δημοσιονομικού προγράμματος με τους θεωρητικούς πολλαπλασιαστές δημοσιονομικής προσαρμογής του ΔΝΤ.
Δεν είναι καθόλου δύσκολο να κατανοήσει κανείς το… αυτονόητο: Με περικοπή 10 μονάδων σε μισθούς και συντάξεις, αναμέναμε αρχικώς να μειωθεί κατά πέντε μονάδες το ΑΕΠ μας. Για λόγους –που δεν είναι της παρούσης και κανείς εμπλεκόμενος δεν είναι άμοιρος ευθυνών- αποδείχθηκε εκ των υστέρων ότι… οι 10 μονάδες περικοπής οδήγησαν σε… 15 μονάδες μείωσης του ΑΕΠ.
Ο πολιτικός καιροσκόπος της εποχής… εξάγει εύκολα το συμπέρασμα: Αν κόβαμε 5 μονάδες, τότε το ΑΕΠ θα μειωνόταν κατά 7,5 μονάδες και όχι 15. Προφανώς και τα μαθηματικά τον δικαιώνουν. Με τη βασική διαφορά ότι αν κόβαμε… 5 μονάδες θα έπρεπε να βρούμε σε ρευστό τις άλλες πέντε που δε θα περικόπτονταν, προκειμένου να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Οι αγορές δεν μας δάνειζαν, πρωτογενές πλεόνασμα δεν υπήρχε οπότε οι ίδιοι οι δανειστές μας θα έπρεπε να μας δανείσουν ακόμα περισσότερα κονδύλια… προκειμένου η προσαρμογή του πτωχευμένου (και διαπομπευμένου από τον ίδιο του τον πρωθυπουργό!) εταίρου να ήταν ηπιότερη. Με δεδομένο ότι επρόκειτο για κονδύλια των λαών της Ευρώπης… ρώτησε κανείς τις ηγεσίες τους αν ήθελαν; Πόσο μάλλον όταν τα δανεικά κονδύλια που έχουν δώσει στην Ελλάδα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα οδηγηθούν σε OSI κούρεμα.
Ωστόσο, με βάση τα ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ του προγράμματος, η πολιτική διαπραγμάτευση θα μπορούσε πράγματι να οδηγήσει σε διαφορετικές συνολικές πολιτικές. Με δεδομένη την τεράστια ύφεση των τελευταίων χρόνων και την ανεργία να οδεύει προς το εξωφρενικό 30%, είναι μάλλον εύκολο να πεισθεί και ο σκληρότερος Χριστιανοδημοκράτης της Μέρκελ ότι η ενωμένη Ευρώπη που οραματίζεται απέχει πολύ από τη σημερινή ελληνική κοινωνική πραγματικότητα.
Αν οι Ευρωπαίοι γνώριζαν τα αποτελέσματα του προγράμματος και την αναπόφευκτη κατάληξή του σε διαδοχικά κουρέματα, προφανώς και θα φρόντιζαν εξ’ αρχής να αντιμετωπίσουν το εγχώριο χρέος, αντί ουσιαστικά να μπαλώνουν τους ετήσιους ελληνικούς προϋπολογισμούς. Προφανώς και είχε δίκιο το ΔΝΤ έναντι της ΕΕ στην προσέγγισή του αυτή. Τα «αν», όμως, δε χτίζουν την επόμενη μέρα.
Όποιος κατά συνέπεια συνεχίζει να συνδέει το ελληνικό δημοσιονομικό πρόγραμμα με συντελεστές και δεδομένα του… 2009, δεν προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες στο ελληνικό Δημόσιο. Κι αν διαχρονικά η αντιπολίτευση στην Ελλάδα είναι εθισμένη σε καιροσκοπικές πολιτικές, οι κυβερνητικοί εταίροι οφείλουν να παραμένουν αφοσιωμένοι στην τέχνη του εφικτού. Και να μας οδηγήσουν με τις λιγότερες δυνατές απώλειες –και με τον κοινωνικά δικαιότερο τρόπο- στο… επόμενο (οριστικό) κούρεμα. Όσο κι αν το άκουσμά του πικραίνει (προεκλογικά) τη Μέρκελ…
ysterografa.gr