Κατ' αρχήν ως προσπάθεια είναι αξιέπαινη. Το γεγονός μάλιστα ότι έκανε τόσα μεγάλα νούμερα τηλεθέασης, δείχνει πως οι Έλληνες παρά τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι, δεν χάνουν την ευαισθησία τους και τον ανθρωπισμό τους για παιδιά που εξακολουθούν να μας θυμίζουν επίμονα - και ίσως επίπονα για τον υλισμό μας- πως υπάρχουν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από το κόψιμο ενός μισθού και την μείωση των τραπεζικών μας καταθέσεων. Και αυτά τα παιδιά, μακρυά από τα αγαθά που εμείς μεγαλώσαμε, συνεχίζουν να χαίρονται την ζωή, με αυτά που τους χαρίζει απλόχερα η ίδια η φύση και ο τόπος που γεννήθηκαν, απολαμβάνοντας τα μικρά και καθημερινά που εμείς έχουμε ξεχάσει. Ένα χαμόγελο, ένα παιχνίδι αυτοσχέδιο, τους φίλους τους, ακόμα και το πιο ευτελές και ταπεινό, που τους πετάει σαν ξεροκόμματο, ο απρόσωπος δυτικός πολιτισμός, όποτε, αραιά και που, τους θυμάται...
Η όμορφη αυτή προσπάθεια ωστόσο, αλλοιώθηκε από τον ίδιο τον παρουσιαστή. Είναι η πρώτη φορά που είδαμε τέτοιου είδους ταινία, όπως είναι το ντοκυμαντέρ, που λόγω της φύσης του επικεντρώνεται σε αυτό που έχει να παρουσιάσει, να περνά σε δεύτερο πλάνο το ίδιο θέμα και τα φώτα της δημοσιότητας να πέφτουν στον ...παρουσιαστή.
Σε αυτό φυσικά συνετέλεσε και ο ίδιος ο Αντώνης Κανάκης , ίσως και η απειρία του σε τέτοιου είδους παραγωγές, αφού σε πολλά σημεία ήταν λες και το ντοκυμαντέρ το έκανε για τον εαυτό του. Αλλιώς δεν υπήρχε κανένας λόγος να τον δούμε να πλένει τα ...δόντια του στην Σιέρα Λεόνε και τα παιδάκια να τον αποθεώνουν φωνάζοντας "Αntonis, Antonis", λες και ήταν αυτός ο πρεσβευτής και όχι απλά το μέσον το οποίο παρουσίαζε τα παιδιά, την ζωή και τις ανάγκες τους.
Δεύτερο φάουλ ήταν η αναφορά στην εκπομπή του. Εκεί ο παρουσιαστής διακόπτοντας το χιούμορ και παίρνοντας σοβαρό ύφος, ευχαρίστησε τους τηλεθεατές γιατί αντιλήφθηκαν την ...δουλειά που έγινε επί 5 μήνες όπως είπε και το πόσο σπουδαία ήταν τα ...πλάνα, επικεντρώνοντας ξανά το ντοκυμαντέρ στον...εαυτό του!
Πραγματικά εντυπωσιακό και χαρακτηριστικό της νοοτροπίας που έχει ο κακός σύγχρονος πολιτισμός, που δεν είναι ανθρωποκνετρικός και του οποίου, παρά τα όσα λέει, φαίνεται πως είναι και ο ίδιος ο παρουσιαστής κοινωνός, αφούε ξέχασε τα παιδιά και επισκεντρώθηκε στο μοντάζ! Είναι πραγματικά απορίας άξιο... Να ταξιδεύεις μέχρι αυτόν τον γοητευτικό και άγονο μακρυνό τόπο, να βλέπεις το πάθος για ζωή σε αυτά τα όμορφα παιδικά πρόσωπα και εσύ επιστρέφοντας να ευχαριστείς τους τηλεθεατές για τα... πλάνα και το ...μοντάζ, επειδή αντιλήφθηκαν την ...δουλειά σου. Αρκετά εγωκεντρικό, έως και προσβλητικό για τα ίδια παιδιά και την χαρά που έδειξαν από την παρουσία του εκεί, όπως καταγράφηκε στα όντως καλλιτεχνικά και επαγγελματικά πλάνα του.
Που πήγε μια αναφορά έστω για την ενέργεια και το πάθος που έβγαλαν αυτά τα πιτσιρίκια; Τα φιλόξενα πρόσωπα τους που γέμιζαν από ζωή; Και που πήγε έστω μία αναφορά για την αίσθηση που του άφησε αυτό το καταπληκτικό ταξίδι στους άγνωστους για όλους εμάς τόπους, την οποία εμείς δεν μπορέσαμε να αντιληφθούμε μέσα από το γυαλί. Και εν τέλει η ουσία ήταν το μοντάζ και η σκηνοθεσία ή τα ίδια τα παιδιά;
Προφανώς παρά το μήνυμα που ήθελε να περάσει, ήταν ένα ντοκυμαντέρ πιο πολύ κομμένο και ραμμένο για τον παρουσιαστή, παρά για αυτά που παρουσίαζε. Ή τουλάχιστον έτσι εξελίχθηκε και έτσι παρουσιάστηκε από τα ελληνικά ΜΜΕ. "Το ντοκυμαντέρ του Κανάκη". Όχι το "ντοκυμαντέρ για τα παιδιά". Και αυτό, κατά την προσωπική μου ταπεινή άποψη, συνιστά και την αποτυχία του εγχειρήματος, την οποία σε καμία περίπτωση δεν προσπάθησε να αναχαιτίσει ο μάλλον εγωκεντρικός παρουσιαστής, λέγοντας μια κουβέντα, έστω για τα μάτια του κόσμου και βάζοντας τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση.
Την επόμενη φορά που θα δω κάτι τέτοιο ελπιζω να θυμάμαι μόνο την ουσία του και όχι τον παρουσιαστή του, γιατί αυτή εξάλλου είναι και η επιτυχία του παρουσιαστή σε μια τέτοια δουλειά. Μέχρι τότε κρατάω μόνο το αισιόδοξο μήνυμα αυτών των παιδιών, που ήταν αναμφίβολα και οι πραγματικοί πρωταγωνιστές...
Σταύρος Παπαντωνίου
parapolitika.gr