Έχει μεγάλη πλάκα το θέατρο σκιών που παρακολουθούμε από χτες το βράδυ με την υπόθεση του Γιώργου Κατίδη. Ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής νομίζει ότι απευθύνεται σε ηλίθιους, υποστηρίζοντας πως δεν γνώριζε τι σημαίνει ο πανηγυρισμός του.
Την ίδια ώρα, ορκισμένοι υποστηρικτές της "ελευθερίας της άποψης" έχουν βγει και εξαπολύουν μύδρους εναντίον του, συμφωνώντας με την απόφαση της ΕΠΟ περί ισόβιου αποκλεισμού από τις εθνικές ομάδες. Ποια είναι η αλήθεια; Ο......καθένας από την πλευρά του, για άλλη μια φορά, προσπαθεί να κοροϊδέψει την κοινωνία. Ο μεν ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, λειτουργώντας ως ανήλικο παιδάκι, δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του, οι δε σταλινογενείς επαναστάτες ακολουθούν τις πρακτικές της ιδεολογίας που οι ίδιοι θεωρούν "απαγορευμένη".
Topolitikon σιχαίνεται τα άκρα, άρα και τον φασισμό. Αλλά κάνουμε μια ερώτηση: αν ο Χ ποδοσφαιριστής χαιρετούσε... κομμουνιστικά -υψώνοντας τη γροθιά ας πούμε- οι αντιδράσεις θα ήταν οι ίδιες; Όχι φυσικά. Γιατί; Γιατί απλούστατα στην Ελλάδα είναι έγκλημα να είσαι ακροδεξιός, αλλά έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι ακροαριστερός-επαναστάτης-ποπολάρος.
Από την άλλη πλευρά, ο ποδοσφαιριστής Κατίδης έχει υποπέσει σε πολλαπλά "φάουλ". Όταν μεταγράφηκε στην ΑΕΚ είχε μια τεράστια ευκαιρία για μια μεγάλη καριέρα. Βρέθηκε σε μία κορυφαία ελληνική ομάδα, ασχέτως αν βρίσκεται στη χειρότερη φάση της ιστορίας της. Κάτι που μπορεί να δείχνει "κακό", ωστόσο του δόθηκε η ευκαιρία να αναδείξει το ταλέντο του, βρίσκοντας πολλαπλάσιο χρόνο στην ενδεκάδα.
Και τι έδειξε μέσα στους επτά μήνες που προηγήθηκαν; Ότι διαχειρίζεται το τζελ του με μεγάλη μαεστρία, αλλά και ότι έχει βρει πολύ καλό τατουατζή. Στα αγωνιστικά, έχει μια αρκετά καλή τεχνική κατάρτιση, κάτι που απέχει πάρα πολύ από το να εξασφαλίσει θέση στη βασική ενδεκάδα μιας ομάδας που μάχεται για την παραμονή της στην Super League.
Την ίδια στιγμή, παίκτες που δεν είχαν το όνομα του Κατίδη, ούτε ήταν αρχηγοί της εθνικής ελπίδων (βλ. Βλάχος, Κουτρουμπής, Μητρόπουλος κλπ.), απέδειξαν πως με λιγότερο ταλέντο και πολλή δουλειά μπορείς να κάνεις καριέρα.
Ο Κατίδης αντίθετα, φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για τα μαλλιά του, παρά για την καριέρα του. Θέλει απεγνωσμένα να τραβήξει τα βλέμματα κι επειδή αυτό δεν μπορεί να γίνει -προς το παρόν τουλάχιστον- μέσω της αγωνιστικής του παρουσίας, συνειδητά πανηγύρισε με αυτό τον τρόπο.
Ως ενήλικος όφειλε να αναλάβει τις ευθύνες του και να μην αρχίσει τις δικαιολογίες. Αν αυτό ήταν το "πιστεύω" του, έπρεπε μέχρι τέλους να το υπερασπιστεί. Από τη στιγμή που δεν το έκανε, απέδειξε πως το μόνο που ήθελε ήταν να τραβήξει τα φώτα πάνω του με τον λάθος τρόπο. Και το κατάφερε.
Topolitikon σιχαίνεται τα άκρα, άρα και τον φασισμό. Αλλά κάνουμε μια ερώτηση: αν ο Χ ποδοσφαιριστής χαιρετούσε... κομμουνιστικά -υψώνοντας τη γροθιά ας πούμε- οι αντιδράσεις θα ήταν οι ίδιες; Όχι φυσικά. Γιατί; Γιατί απλούστατα στην Ελλάδα είναι έγκλημα να είσαι ακροδεξιός, αλλά έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι ακροαριστερός-επαναστάτης-ποπολάρος.
Από την άλλη πλευρά, ο ποδοσφαιριστής Κατίδης έχει υποπέσει σε πολλαπλά "φάουλ". Όταν μεταγράφηκε στην ΑΕΚ είχε μια τεράστια ευκαιρία για μια μεγάλη καριέρα. Βρέθηκε σε μία κορυφαία ελληνική ομάδα, ασχέτως αν βρίσκεται στη χειρότερη φάση της ιστορίας της. Κάτι που μπορεί να δείχνει "κακό", ωστόσο του δόθηκε η ευκαιρία να αναδείξει το ταλέντο του, βρίσκοντας πολλαπλάσιο χρόνο στην ενδεκάδα.
Και τι έδειξε μέσα στους επτά μήνες που προηγήθηκαν; Ότι διαχειρίζεται το τζελ του με μεγάλη μαεστρία, αλλά και ότι έχει βρει πολύ καλό τατουατζή. Στα αγωνιστικά, έχει μια αρκετά καλή τεχνική κατάρτιση, κάτι που απέχει πάρα πολύ από το να εξασφαλίσει θέση στη βασική ενδεκάδα μιας ομάδας που μάχεται για την παραμονή της στην Super League.
Την ίδια στιγμή, παίκτες που δεν είχαν το όνομα του Κατίδη, ούτε ήταν αρχηγοί της εθνικής ελπίδων (βλ. Βλάχος, Κουτρουμπής, Μητρόπουλος κλπ.), απέδειξαν πως με λιγότερο ταλέντο και πολλή δουλειά μπορείς να κάνεις καριέρα.
Ο Κατίδης αντίθετα, φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για τα μαλλιά του, παρά για την καριέρα του. Θέλει απεγνωσμένα να τραβήξει τα βλέμματα κι επειδή αυτό δεν μπορεί να γίνει -προς το παρόν τουλάχιστον- μέσω της αγωνιστικής του παρουσίας, συνειδητά πανηγύρισε με αυτό τον τρόπο.
Ως ενήλικος όφειλε να αναλάβει τις ευθύνες του και να μην αρχίσει τις δικαιολογίες. Αν αυτό ήταν το "πιστεύω" του, έπρεπε μέχρι τέλους να το υπερασπιστεί. Από τη στιγμή που δεν το έκανε, απέδειξε πως το μόνο που ήθελε ήταν να τραβήξει τα φώτα πάνω του με τον λάθος τρόπο. Και το κατάφερε.