Δημοσίευμα της εφημερίδας "GOAL NEWS" φέρνει στο φως την περιπέτεια του Γιάννη Αλεξίου ο οποίος υποχρεώθηκε να φύγει από την Ελλάδα και να παίξει μπάλα στην 5η κατηγορία της Γερμανίας προκειμένου να σώσει τον γιό του.
Την περσινή σεζόν, ο Γιάννης Αλεξίου αγωνίστηκε στον Λεβαδειακό έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη του Γιώργου Παράσχου αλλά τα δύσκολα για τον ποδοσφαιριστή είχαν αρχίσει έναν χρόνο πριν. Συγκεκριμένα ο γιός του, ο οποίος ήταν μόλις ενός έτους, διαγνώσθηκε μια πολύ σπάνια ασθένεια του πνεύμονα με εξαιρετικά υψηλό ποσοστό θνησιμότητας.
Ο μικρός έπρεπε να κάνει καθημερινή αιμοκάθαρση και για ένα χρόνο ο Αλεξίου βρέθηκε να μετακινείται συνεχώς. Από το γήπεδο στη Θεσσαλονίκη, όπου αρχικά νοσηλευόταν ο γιος του και από εκεί στην Αθήνα, από όπου πήγαινε στη Λιβαδειά για προπόνηση!
Το καλοκαίρι, έχοντας απηυδήσει από τις ψεύτικες υποσχέσεις και την μηδενική ασφαλιστική φροντίδα για τις οικογένειες των ποδοσφαιριστών και βλέποντας την ομάδα να του ζητά μείωση στο ούτως ή άλλως μικρό συμβόλαιό του, ο Αλεξίου και η οικογένειά του το πήραν απόφαση. Έφυγαν για Γερμανία, για το Κρέφελντ, για να αγωνιστεί στην πρώην Μπάγερν Ιρντιγκεν και νυν KFC που συμμετέχει στην 5η κατηγορία της Γερμανίας μόνο και μόνο για να είναι κοντά στο παιδί του. Μπροστά σε αυτό, άλλωστε, τι αξία έχει μια καριέρα;
Ο άτυχος μικρός μπαίνει σήμερα στη χειρουργική μονάδα ου πανεπιστημιακού νοσοκομείου τουΕσσεν, όπου θα πραγματοποιηθεί η πρώτη (από τις δύο απαιτούμενες) μεταμόσχευση, ώστε το παιδί να έχει πιθανότητες να ζήσει. Η μητέρα της συζύγου του παίκτη, προσφέρει κομμάτι του πνεύμονα για τον εγγονό της, η ασθένεια του οποίου ονομάζεται «υπεροξαλουρία τύπου 1». Ουσιαστικά, οι πνεύμονες παράγουν ενός είδους κρυστάλλων που σιγά σιγά καταστρέφουν τα πάντα.
Ο Γιάννης Αλεξίου και η σύζυγος του μίλησαν στη "GOAL NEWS" για την ταλαιπωρία που τράβηξαν στην Ελλάδα.
«Μας είπαν ότι μόνο στη Γερμανία μπορούν να γίνουν τέτοιου είδους μεταμοσχεύσεις σε μικρά παιδιά. Οταν το άκουσα, δεν το σκέφτηκα καθόλου. Οταν έρθει αυτή η στιγμή, κοιτάς μόνο το παιδί. Τίποτα άλλο. Κοντέψαμε να το χάσουμε. Θα κάνουμε τα πάντα γι' αυτό ώστε να μην υπάρχει έστω η σκέψη ότι μπορούσαμε να κάνουμε κάτι και δεν το κάναμε. Το μόνο που είχε σημασία ήταν το παιδί. Δεν θα σταματήσω να διεκδικώ ποτέ κάτι περισσότερο στην καριέρα μου. Πρέπει να το κάνω. Απλά τώρα πρέπει να δώσω πολλά περισσότερα απ' όσο μπορώ ενδεχομένως. Το χρωστάω και στον Θάνο να επανέλθω όσο γίνεται πιο ψηλά. Θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Υπάρχει στο μυαλό μου το όνειρο όμως. Δεν ήρθα στη Γερμανία για να παρατήσω το ποδόσφαιρο. Δεν σταματάει το ποδόσφαιρο για εμένα. Μέχρι και την τελευταία στιγμή θα το παλεύω. Ηρθα για να είμαι κοντά στο παιδί μου που έπρεπε να βρίσκεται εδώ», τόνισε αρχικά ο Αλεξίου.
Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στον τρόπο που έγινε η διάγνωση: «Αν δεν υπήρχε η κυρία Πρίτσα, ίσως ακόμα και τώρα θα περιμέναμε τη διάγνωση. Ευτυχώς μετά από κάποιες μέρες βρέθηκε η γιατρός κυρία Πρίτσα που είχε δει το περιστατικό σε ένα σεμινάριο και το συνέδεσε. Μερικές εβδομάδες αργότερα η γιατρός ταξίδεψε σε ένα συνέδριο και συναντήθηκε με τον Γερμανό γιατρό Χόπε του νοσοκομείου της Κολωνίας και του έδειξε τις εξετάσεις. Κάναμε τεστ DNA και έγινε η διάγνωση. Τα νεφρά από την πάθηση είχαν καταστραφεί. Μας είπαν ότι έπρεπε να γίνει μεταμόσχευση».
Ο Γιάννης Αλεξίου συνεχίζει: «Γνωρίζουμε στην Ελλάδα άλλα δύο περιστατικά. Ενα παιδάκι σώθηκε χωρίς μεταμόσχευση. Ενα κοριτσάκι χάθηκε επειδή δεν μπόρεσε να βγει έξω να μεταμοσχευθεί. Κάθε εβδομάδα παίρνεις δείγματα από τον συκώτι, τα οξαλικά. Παίρνεις αίμα και το στέλνεις έξω. Κάθε εβδομάδα. Υπάρχει ένα ποσοστό που μπορείς να κρατηθείς. Από 40 και κάτω. Μία βιταμίνη μπορεί να κρατήσει σε φυσιολογικά επίπεδα τα οξαλικά. Σε εμάς όμως, ξαφνικά, τον Μάρτιο τα οξαλικά ανέβηκαν και μας είπαν ότι πρέπει οπωσδήποτε να ανέβουμε το παιδί για αιμοκάθαρση. Ηταν εντολή του γιατρού της Γερμανίας. Μας παίρνει τηλέφωνο η κ.Πρίτσα και μας είπε ότι το παιδί χρειάζεται άμεσα αιμοκάθαρση. Και κατεβήκαμε στην Αθήνα, νοικιάσαμε ένα σπίτι κοντά στο Αγλαϊα Κυριακού κι εγώ πηγαινοερχόμουν κάθε μέρα στην Λιβαδειά για προπόνηση».
Όσον αφορά την... παράλληλη πραγματικότητα της Γερμανίας: «Είναι πανεπιστημιακή κλινική στο Εσεν. Και δε μας ζήτησαν φακελάκι. Και στην Ελλάδα πάντως δε μας ζήτησαν τίποτα. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Μπορεί, αν ο Γιάννης δεν ήταν ποδοσφαιριστής, να είχαμε διαφορετική αντιμετώπιση. Ασχολήθηκαν πολύ με το παιδί στην Ελλάδα. Απλά στην Αθήνα ήταν λίγο διαφορετικά. Είχαμε κάποια ψιλοπροβλήματα. Δεν γίνονταν σωστά κάποια πράγματα. Δεν είχαμε στείλει για 4 μήνες δείγμα αίματος στη Γερμανία. Αν το κάναμε μπορεί και να φεύγαμε λίγο πιο νωρίς. Ολα τα δείγματα εμείς τα πληρώναμε. Από τον Μάρτιο έως τον Ιούλιο δεν είχε φύγει κανένα δείγμα όμως. Μας έλεγαν ότι δε χρειαζόταν. Είναι κάποια μεγάλα λάθη του κράτους. Στη Θεσσαλονίκη γίνεται μόνο περιτοναϊκή κάθαρση και στην Αθήνα μόνο αιμοκάθαρση. Δεν ξέρω για ποιο λόγο. Ο ένας είναι μονοπώλιο στο ένα κι άλλος στο άλλο. Αν για παράδειγμα ένα παιδί από κάποιο νησί, ή τον Εβρο, έχει πρόβλημα πρέπει να φύγουν οι γονείς από το σπίτι τους και να πάνε στην Αθήνα να μείνουν μόνιμα. Αιμοκάθαρση για παιδιά υπάρχει μόνο στο Αγλαϊα Κυριακού. Εξι μηχανήματα. Πουθενά αλλού στην Ελλάδα».
Η Αγγέλικα Αλεξίου προσθέτει: «Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν έχεις περιθώριο για πολλά χρόνια να ζήσει με αιμοκάθαρση. Εχει ημερομηνία λήξης. Θεωρητικά είναι έξι μήνες που ζεις με αυτές τις συνθήκες. Κι εμείς έχουμε ένα χρόνο. Πρέπει σε έξι μήνες να έχεις κάνει μεταμόσχευση. Με αιμοκάθαρση κάθε μέρα δεν έχεις πρόβλημα, αλλά όχι για πάντα. Είναι όμως και η ταλαιπωρία. Ενας ενήλικας κάνει αιμοκάθαρση τρεις φορές την εβδομάδα και συνέρχεται την άλλη μέρα. Πόσο μάλλον ένα παιδί που κάνει πέντε ώρες την ημέρα».
Πηγαίνοντας στη Γερμανία, ο Γιάννης Αλεξίου και η οικογένειά του ήταν... «ασφαλισμένη για τα πάντα. Ο Λάκης Κουρκούδιαλος, πρόεδρος της Κρέφελντ, με ασφάλισε στην εταιρεία του, και από εκείνη την ημέρα όλα αλλάζουν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε για τι είδους σύστημα μιλάμε. Οταν είσαι ασφαλισμένος στη Γερμανία, δεν έχει σημασία τι εθνικότητας ή τι χρώματος είσαι. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να σε περιθάλψουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Φανταστείτε ότι η κοινωνική γερμανική ασφάλιση πληρώνει ακόμα και το ταξί που έρχεται κάθε μέρα στο σπίτι για να παίρνει το παιδί και να το μεταφέρει στο νοσοκομείο για να κάνει αιμοκάθαρση, όπως χρειάζεται μέχρι να γίνει η μεταμόσχευση. Και, φυσικά, δεν πληρώνεις ούτε μισό ευρώ για τίποτα. Ηταν και ο λόγος που αποφασίσαμε να έρθουμε, αφού το ψάξαμε πάρα πολύ».
Οσο για τα έξοδα στην Ελλάδα: «Τη χρονιά που ανέβηκε ο Λεβαδειακός στη Super League και έναν μήνα μετά την εμφάνιση του προβλήματος, με κάλεσε ο Κομπότης για να μου ζητήσει να κάνω μείωση, επειδή σύμφωνα με αυτόν το συμβόλαιό μου ήταν υψηλό. Μείωση της τάξης του 30%. Αφού το σκέφτηκα, του είπα ''OK'', αρκεί να πληρώσει το νοσοκομείο του παιδιού, διότι τα έξοδα ήταν τεράστια και ήταν αδύνατον να καλυφθούν.
Μου είπε χαρακτηριστικά: ''Μη φοβάσαι τίποτα. Εγώ είμαι εδώ. Θα το φροντίσω είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλον''. Το κόστος βγήκε γύρω στις 25.000 ευρώ και όταν του ζήτησα να το πληρώσει, άρχισε να τα μασάει. Μου είπε ότι είναι πολλά, ότι δεν γίνεται, ότι... ότι... ότι... Περίμενα περισσότερη κατανόηση. Αλλο το ''δεν έχω'', άρα δεν σου δίνω, και άλλο το ''έχω, αλλά δεν με νοιάζει''. Οταν σου λέει ο άλλος ''είμαι εδώ'', να είσαι εκεί, κύριε. Μην το λες μόνο, να το κάνεις. Δεν βγήκα να ζητήσω βοήθεια από κανέναν. Μόνοι μας το παλέψαμε. Είχαμε τεράστια βοήθεια από τον Μάκη Μίχα, που ο άνθρωπος έτρεξε για τα πάντα και ό,τι χρειαζόμασταν, το έκανε, και τον Πολ Κουτσολιάκο αλλά και τον Λάκη Κουρκούδιαλο. Είχα συμπαράσταση συμπαικτών, του προπονητή. Οταν σου λέει ο άλλος ''εδώ είμαι εγώ'', περιμένεις. Δεν γίνεται να παίρνεις 4 δραχμές και να πληρώνεις 7. Το νοσοκομείο παραμένει ακόμα απλήρωτο. Ωστόσο, θα πληρωθεί από τη Super League μέσα από ενέργειες που κίνησε ο ΠΣΑΠ. Και, ειλικρινά, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον ΠΣΑΠ, που χωρίς να το ζητήσω επικοινώνησε μαζί μου, ένας άνθρωπος εκεί, ο Σάκης Δημόπουλος, έτρεξε σαν να είναι δικό του το παιδί και ήρθε σε επικοινωνία με τη Super League για να διευθετηθεί το χρέος. Πριν από ενάμιση μήνα με κάλεσε ο κ. Μώραλης στο τηλέφωνο και μου είπε ότι όλα θα γίνουν όπως πρέπει μέσω της Super League. Ευχαριστώ όλους αυτούς τους ανθρώπους που έτρεξαν για εμένα».
Σε ερώτηση για τον Κομπότη, η απάντηση ήταν λιτή και σαφής: «Ασ' το ρε φίλε... Ασ' το. Γιατί είναι κι άλλα. Και δεν χρειάζεται να τα πούμε».
Ο πιτσιρικάς πάντως δείχνει απίστευτη θέληση για ζωή: «Αν τον δει κάποιος έχει τόση ενέργεια και κέφι, που δεν καταλαβαίνεις ότι μπορεί να έχει πρόβλημα" σύμφωνα με την Αγγέλικα. "Για πέντε μήνες η Αγγέλικα και το παιδί έμεναν στο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, όπου για πέντε ώρες την ημέρα έκανε περιτοναϊκή κάθαρση ώστε τα οξαλικά να παραμένουν σε ένα επίπεδο. Εκείνη την εποχή εγώ είχα το μυαλό μου μόνο εκεί. Σε κάθε ματς ήμουν εκτός αποστολής. Εκανα 1.000 χιλιόμετρα την εβδομάδα για να πηγαίνω από τη Λιβαδειά και να τους βλέπω. Τον Δεκέμβριο βγήκαμε από το νοσοκομείο, αλλά συνεχίσαμε να στέλνουμε εξετάσεις αίματος στη Γερμανία κάθε 10 μέρες σχεδόν. Και τον Μάρτιο ο ντόκτορ Χόπε, παίρνοντας τις τελευταίες εξετάσεις, μας είπε ότι το παιδί πρέπει να μπει να κάνει αιμοκάθαρση. Κάθε μέρα. Αυτό μπορούσε να γίνει μόνο στην Αθήνα. Υπάρχει μόνο ένα νοσοκομείο στην Ελλάδα που κάνει αικομοκάθαρση σε παιδιά. Στην Αθήνα. Μετακομίσαμε εκεί. Εγώ κάθε μέρα πήγαινα στη Λιβαδειά για προπόνηση και γυρνούσα πίσω στην Αθήνα. Το παιδί έκανε 5 ώρες την ημέρα αιμοκάθαρση και για τις επόμενες 16 ώρες, επί σχεδόν δύο μήνες, ήταν στο μηχάνημα της περιτοναϊκής κάθαρσης που είχαμε στο σπίτι. Κάποια στιγμή σταμάτησε η περιτοναϊκη, διότι ήταν περιττή. Και το καλοκαίρι αποφασίσαμε να ανέβουμε στη Γερμανία για να κάνουμε τη μεταμόσχευση, αρχικά του πνεύμονα και μετά του νεφρού. Δεν ξέραμε πότε θα μπορούσε να γίνει. Ετσι πήραμε την απόφαση να ανέβουμε όλοι μαζί. Και να τα αφήσουμε όλα πίσω μας», τονίζει ο Αλεξίου.
Η Αγγελική αναφέρθηκε και στις συνθήκες που συνάντησε στη Γερμανία: «Είχαμε πολύ μεγάλο άγχος όταν φεύγαμε από την Ελλάδα. Επειδή γίνονται όλα με τη Γερμανία και την Ελλάδα, φοβόμουν πολύ για την αντιμετώπιση επειδή είμαστε Ελληνες. Αλλά είτε είσαι άσπρος, μαύρος, κίτρινος, σε βλέπουν ως πρόβλημα υγείας και τίποτα άλλο. Θα κάνουν ό,τι καλύτερο για να σε βοηθήσουν. Είσαι ένα πρόσωπο που έχει πρόβλημα για αυτούς. Δεν έχει σημασία από που κατάγεσαι και ποιος είσαι. Πριν πάρουμε την απόφαση ήρθαμε να μιλήσουμε με τον γιατρό Χόπε..."Είτε είστε Ελληνες, κινέζοι, κόκκινοι, μπλε είστε το ίδιο. Πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή που μιλάμε για παιδιά" μας είπε. Και τότε πλέον δεν είχαμε κανένα ενδοιασμό. Η αρχή ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Στην Ελλάδα ήσουν άτομο που κάποιοι σε αναγνώριζαν. Μετά αλλάζει το νόημα της ζωής σου. Οσο ήμασταν οι δύο μας, έβλεπα όλα τα ματς, είχα άποψη. Πριν ένα χρόνο ήξερα τα πάντα. Τώρα δεν ξέρω τίποτα. Επαιζε ή δεν έπαιζε ο Γιάννης δεν με απασχολούσε. Είχαν σταματήσει όλα. Επαιξε ρόλο και το γεγονός ότι ήμασταν αρκετό καιρό χώρια. Εγώ στη Θεσσαλονίκη, μέσα στο νοσοκομείο κι ο Γιάννης στη Λειβαδιά, απ'όπου ερχόταν μία φορά την εβδομάδα»...
newsit.gr