22 Απριλίου 2013

Το καλό σενάριο για τη Ελλάδα ενισχύεται…

του Κώστα Στούπα

Ο Απρίλης του 2013 συγκεντρώνει περισσότερες θετικές για τη χώρα προσδοκίες, σε σχέση με τον Απρίλη του 2012 όταν αυτή βρισκόταν, εν μέσω δυο εκλογικών αναμετρήσεων με αυξημένες κατακόρυφα τις πιθανότητες ενός Grexit.

O Απρίλης του 2014 έχει αυξημένες πιθανότητες να μας βρει και με χρέος «κουρεμένο» δραστικά και με εντελώς διαφορετικά δεδομένα.

Δεν είναι μόνο οι τιμές των spreads και η τάση του Γενικού Δείκτη στο Χρηματιστήριο αδιάψευστοι μάρτυρες της αλλαγής τάσης, είναι οι ενδείξεις πως το καλό σενάριο αυξάνει τις πιθανότητες επικράτησης στην πραγματική οικονομία.

Είναι οι ενδείξεις απόδοσης δικαιοσύνης…

Ένας πρώην υπουργός και παραλίγο πρωθυπουργός, ένας πρώην δήμαρχος, ένα επιχειρηματίας «αεριτζής» βρίσκονται μεταξύ άλλων στη φυλακή και οσονούπω ενδεχομένως βρεθεί και ένας συνδικαλιστής για αποδοχή αθέμιτων επιδοτήσεων.

Η θέση της χώρας αλλάζει στο παγκόσμιο επιχειρηματικό γίγνεσθαι. Μετά τη Hewlett-Packard και άλλες πολυεθνικές εξετάζουν τα λιμάνια της χώρας ως πύλη εισόδου στις αγορές της Ευρώπης.

Η ιδιωτικοποίηση ενός προβλήτα του λιμανιού του Πειραιά έχει ήδη φέρει τα πρώτα απτά αποτελέσματα, βάζοντας το λιμάνι στο χάρτη του παγκόσμιου ανταγωνισμού. Αντί μερικές εκατοντάδες παχυλά αμειβομένων «πελατών» και της συνδικαλιστοκρατίας σε ένα κρατικό μονοπώλιο που φυτοζωούσε, δημιουργούνται προϋποθέσεις για χιλιάδες θέσεις εργασίας άμεσες στο διαμετακομιστικό εμπόριο ή έμμεσες στις συνέργειες που θα προκύψουν. Το λιμάνι του Ρότερνταμ συνεισφέρει πάνω από 15% του ΑΕΠ της Ολλανδίας.

Στην Ελλάδα το κρατούσαμε υπό την εποπτεία και την υψηλή κυριότητα των πολιτικών και των συνδικαλιστών να βολεύουν τους ημετέρους.

Η ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και των υπόλοιπων μεγάλων λιμανιών θα ολοκληρώσει τις προϋποθέσεις ανάδειξης της χώρας ως πύλης της ευρύτερης περιοχής της Ν.Α. Μεσογείου.

Ένας παγκόσμιος παίκτης της πληροφορικής ενδιαφέρεται να μεταφέρει στην Ελλάδα μέρος της αλυσίδας συναρμολόγησης και εξετάζει τις πιθανότητες εκσυγχρονισμού του σιδηροδρομικού δικτύου της περιοχής για την κάλυψη των αναγκών.

Η Ελλάδα ως χώρα της ζώνης του Ευρώ αρχίζει να εμφανίζει τα πλεονεκτήματα ως εφαλτηρίου των πολυεθνικών για την ευρύτερη περιοχή.

Βέβαια οι μεταρρυθμίσεις προχωράνε με ρυθμούς χελώνας, αλλά η βελτίωση του κλίματος αποτελεί ευκαιρία για να επιταχυνθούν.

Η δημόσια διοίκηση είναι «νεκρή» και η νομοθεσία της χώρας χαώδης και αντιφατική προκειμένου να εξυπηρετεί τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά και τη κομματική πελατοκρατία. Αμφότερα απαιτούν εκ βάθρων επανασύσταση.

Το πολιτικό σύστημα της χώρας τόσο στη κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση αποτελείται από εκπροσώπους του χθες και της χρεοκοπίας, που αγωνίζονται να διατηρήσουν τα κεκτημένα των ολίγων προνομιούχων ομάδων.

Η απόφαση της απόλυσης των πρώτων ισοβίως σιτιζόμενων πελατών των κομμάτων από το δημόσιο και η κατάργηση της επετηρίδας στις ωριμάνσεις των αμοιβών προς όφελος της αποδοτικότητας είναι βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Η πολιτική ηγεσία της χώρας, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, πρέπει να στοιχειοθετήσει ένα κοινό πλαίσιο για την επιχειρηματική δραστηριότητα και την φορολογική πολιτική με ορίζοντα δεκαετίας. Μόνο με τον τρόπο αυτό θα προκληθεί η επενδυτική έκρηξη που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας και θα καταπολεμήσει τη ανεργία.

Στη χώρα εμφανίζονται τα πρώτα θετικά δείγματα αλλαγής της γραμμής πλεύσης.

Ήδη, στην πραγματική οικονομία έχουν αρχίσει να εμφανίζονται σημάδια τέλους της ελεύθερης πτώσης, αποσπασματικά και χωρίς μόνιμο χαρακτήρα, αλλά με επιμονή. Όποιος μιλά με επιχειρήσεις το εισπράττει αυτό.

Μετά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών τα σημάδια αυτά θα πολλαπλασιαστούν. Οι αποκρατικοποιήσεις και τα έργα υποδομής θα βοηθήσουν επίσης. Το «κούρεμα» του χρέους θα αποτελέσει το εναρκτήριο λάκτισμα για μαζικό ενδιαφέρον των ξένων.

Μέχρι τότε πρέπει η κυβέρνηση θα έχει προχωρήσει την ανασύσταση του δημοσίου και της νομοθεσίας βάζοντας τις βάσεις για την εκ του μηδενός αναθεώρηση.

Η Ελλάδα έχει όλα τα φόντα να αποτελέσει την επόμενη «τίγρη» της Ευρώπης, να αποφύγει τη τύχη της τελευταίας σοβιετικής οικονομίας που αρνείται να αλλάξει.


Πηγή:www.capital.gr