Του Στέφανου Κασιμάτη
Στα απομνημονεύματά της, η κοσμική φιλότεχνος και συλλέκτρια Πέγκυ Γκούγκενχαϊμ περιγράφει μια συνάντηση που είχε με τον Ζαν Κοκτώ το 1938. Του ετοίμαζε μια έκθεση στην γκαλερί της στο Λονδίνο και τον προσκάλεσε στο διαμέρισμά της να γευματίσουν μαζί: για να κουβεντιάσουν οι δυο τους τα οργανωτικά της έκθεσης. Ο ωραιοπαθής Κοκτώ, όμως, δεν ήλθε μόνος του στο γεύμα. Εφερε μαζί και τον καθρέφτη του, τον οποίον έστησε απέναντί του και, την περισσότερη ώρα του γεύματος, καθώς συζητούσε με την οικοδέσποινα, κοιτούσε το είδωλό του στον καθρέφτη. Ο Κοκτώ ήταν νάρκισσος - ψωνάρα, αν θέλετε. Το ψώνιο του όμως εξιλεωνόταν από το ταλέντο του.
Ο πρύτανης Πελεγρίνης (Τεό Πελέ, για εμάς τους θαυμαστές του) είναι επίσης ταλέντο, έστω και αν, παρά τις επίμονες, άοκνες και συγκινητικές προσπάθειες που καταβάλει, το ταλέντο του ακόμη δεν έχει τύχει της ευρείας αναγνωρίσεως που οπωσδήποτε του αξίζει. Πέραν αυτού όμως, δηλαδή πέρα από την υπόσχεση ότι έχει δυνατότητες για μεγάλα πράγματα, τι άλλο είναι, αφότου έγινε πρύτανης του αρχαιότερου πανεπιστημίου της χώρας; Είμαι βέβαιος ότι η προσφορά του στη φιλοσοφία πρέπει να υπήρξε σημαντική ―εγώ, ένας ουτιδανός, δεν είμαι σε θέση να την κρίνω. Αλλά μετά την εκλογή του στην πρυτανεία τι ακριβώς προσφέρει στο πανεπιστήμιο (ως ταλέντο, πάντα) από τη θέση αυτή;
Αγωνίστηκε όσο μπορούσε -κάποιες φορές με τεχνάσματα παιδαριώδη- για να εμποδίσει την εκλογή συμβουλίου διοίκησης. Το έκανε επειδή πίστευε, φαντάζομαι, ότι αυτός ως πρύτανης μπορούσε να προσφέρει περισσότερα στο πανεπιστήμιο από κάποιους ξενόφερτους «φλωράδες». (Παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είν’ κι ο Πελεγρίνης, που λέει ο λόγος...). Αφού με τα πολλά το συμβούλιο είχε εκλεγεί, συνέχισε να αγωνίζεται για να σαμποτάρει την λειτουργία του, παρότι εν τω μεταξύ η Πολιτεία ικανοποίησε τον διακαή πόθο του να τον αφήσει να ολοκληρώσει την τετραετή θητεία και να μην φύγει ως περιττός στα δύο χρόνια. Παρόλα αυτά, προχθές, όταν οι αναρχικοί ύψωσαν την μαυροκόκκινη σημαία στον ιστό του ιστορικού κτιρίου του Καποδιστριακού, το μόνο που μάθαμε για εκείνον (ο οποίος την ίδια ώρα προεξήρχε τελετής ορκωμοσίας εντός του κτιρίου) ήταν ότι αυτός δεν ειδοποίησε την αστυνομία. (Κάποιος άλλος είχε την ευθύνη για την επέμβαση της αστυνομίας...). Το μάθαμε, δε, επειδή ο ίδιος το δήλωσε στο ΑΠΕ.
Είτε πριν είτε μετά από την εκλογή συμβουλίου διοίκησης, η σχέση του πρύτανη με το αξίωμά του (τουλάχιστον όπως εγώ το καταλαβαίνω ―και μπορεί να κάνω λάθος...), δεν διέφερε επί της ουσίας από τη σχέση που είχαν με τον Γιώργο Οικονομίδη και τους τηλεοπτικούς επιγόνους του τα αναρίθμητα ταλέντα που αναδεικνύει αφειδώς τούτος ο τόπος, στον οποίο κατοικεί ο εξυπνότερος (και πιο ταλαντούχος) λαός του κόσμου. Μπορεί να έκανε υπέροχα πράγματα για το πανεπιστήμιο και από σεμνότητα να μας τα έχει κρύψει. Κυρίως, όμως, αξιοποίησε τη δημοσιότητα που συνοδεύει το αξίωμα για τα θεατρικά πειράματά του, τα οποία, ωστόσο, το ένα μετά το άλλο πηγαίνουν άπατα...
Ο Ευάγγελος (ο Μπένι) ο Βενιζέλος είναι και αυτός ένα μεγάλο ταλέντο. Ενας άνθρωπος με τεράστιες δυνατότητες - συνέβαλε, άλλωστε, όσο μπορούσε στη δημιουργία αυτού του πλαδαρού και αδηφάγου κράτους, που πάει να ξηλωθεί τώρα με το Μνημόνιο. Είναι ένας άλλος νάρκισσος της εξουσίας, τον οποίον παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες, στην πιο τραγική ώρα του, να χτυπιέται στη σκηνή αναζητώντας εναγωνίως ρόλο. Τον βλέπουμε να φθάνει μέχρι του σημείου να επιτίθεται όχι ακριβώς στην κυβέρνηση, την οποία (παρεμπιπτόντως) στηρίζει, αλλά στον υπουργό Οικονομικών, τον οποίον απλώς δεν χωνεύει με τίποτα. Και τι είναι αυτό που ο Βενιζέλος, με τη φωνή στην διαπασών να σπάζει κρυστάλλινα ποτήρια σε ακτίνα πενήντα μέτρων, «θεωρεί ιστορική υποχρέωσή του», σύμφωνα με το non-paper του ΠΑΣΟΚ; (Το οποίο, δεν έχω αμφιβολία, συνέταξε αυτοπροσώπως...). Να μειωθεί ο ΦΠΑ στην εστίαση, τον οποίο ο ίδιος τον Σεπτέμβριο του 2011 είχε ανεβάσει στο 23%.
Ενδέχεται,πράγματι, οι συνθήκες από τον Σεπτέμβριο του 2011 μέχρι σήμερα να έχουν αλλάξει. Είμαι έτοιμος να πιστέψω ότι είναι δυνατή σήμερα η κατάργηση του μέτρου που ήταν τότε επιβεβλημένο. Ομως, τίποτε στην παράσταση του Βενιζέλου δεν μας βοηθά να το καταλάβουμε αυτό. Δεν βλέπουμε ένα υπεύθυνο πολιτικό να απευθύνεται στη λογική του κοινού του, με σκοπό να κερδίσει την κατανόησή του, αλλά έναν τενόρο σε έξαψη: ένα τεράστιο αντιπαθητικό εγώ, που προσπαθεί να επιβληθεί με κορώνες και, ενδεχομένως, να κρύψει με τον θόρυβο τις ευθύνες για την επιπολαιότητά του. Επειδή ζει σε έναν στενό κόσμο με Φώφες και Κουκουλόπουλους, νομίζει ότι όλοι είμαστε σαν κι αυτούς: έτοιμοι να παραλύσουμε μπροστά στην πληθωρικότητα της προσωπικότητάς του. Αμ δε!
Πελεγρίνηδες, Βενιζέλοι και διάφοροι άλλοι αξιολύπητοι βλαχοδήμαρχοι χρησιμοποιούν την εξουσία τους σαν τον καθρέφτη του Κοκτώ. Εμείς τι φταίμε όμως να υφιστάμεθα το κρεσέντο του ναρκισσισμού τους; Τουλάχιστον ο Κοκτώ είχε την ευθύτητα να στήνει τον καθρέφτη μπροστά του και, εφόσον ο συνδαιτυμόνας του είχε την καλή διάθεση να ανεχτεί αυτή την εκκεντρικότητα, δεν έπεφτε λόγος σε κανέναν τρίτο...
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ