Είναι πρωί και ο Εθνικός κήπος προσφέρει μία μοναδική ευκαιρία για να απολαύσει κανείς τις πρώτες ρωγμές που πετυχαίνει η Άνοιξη στο χειμωνιάτικο σκηνικό. Με πλησιάζει ένας υπάλληλος του δήμου. Διστακτικά είναι η αλήθεια. Προφανώς με έχει πετύχει σε κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο. Με εξετάζει από πάνω ως κάτω, εξονυχιστικά. Σκέφτεται αν θα το πει ή όχι...
Τελικά αποφασίζει να μιλήσει! «Μου έχουν μειώσει τα λεφτά σε 850 ευρώ. Δεν θέλω να δουλέψω. Δεν αξίζει να δουλεύω για 850 ευρώ». Τον ρωτάω γιατί τότε δεν παραιτείται, αφού εκατοντάδες άλλοι άνθρωποι μπορεί και να σκότωναν ακόμη για να βρεθούν στην θέση του. Για να έχουν έναν μισθό 850 ευρώ και την θαλπωρή και την ασφάλεια του δημοσίου. Με κοίταξε με απορία, σαν να του είπα κάτι πραγματικά περίεργο. Απομακρύνθηκε μουρμουρίζοντας, ήταν φανερό ότι η συνάντησή μας δεν εξελίχτηκε όπως θα ήθελε.
Την ίδια μέρα, από καθαρή σύμπτωση και μόνο, αποφάσισα να τακτοποιήσω κάτι εκκρεμότητες που είχα με την τεχνολογία και επισκέφτηκα ένα κατάστημα κινητής τηλεφωνίας. Πάνω στη συναλλαγή και εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι η κίνηση ήταν σχετικά περιορισμένη, ρώτησα τον εργαζόμενο που με εξυπηρετούσε για τις αποδοχές του. Έτσι στην ψύχρα. Δεν είχα να χάσω και κάτι!
«Μας πληρώνουν καλά. Ο μικρότερος μισθός εδώ μέσα είναι 800 ευρώ. Καλό εργασιακό περιβάλλον, δεν καθυστερούν τις πληρωμές, συνεχής επιμόρφωση και μπόνους». Τότε είναι που πήρα το προβοκατόρικο ύφος μου! «Μα τι λέτε τώρα; Είναι λεφτά τα 800 ευρώ; Δέχεστε να δουλέψετε με τόσα λίγα χρήματα»; Εκείνος με κοίταξε με απορία: «Ξέρετε εσείς κάτι καλύτερο και ασφαλέστερο»;
Ήταν φανερό ότι είχα να κάνω με δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους. Ο ένας ήταν ο κόσμος των δημοσίων υπαλλήλων. Ένας κόσμος που έχει νιώσει την αδικία της κρίσης μέσα από μειώσεις των αποδοχών του. Κι ένα μεγάλο μέρος αυτού του κόσμου αποφάσισε να αντιδράσει με ένα είδος λευκής απεργίας. Το αποτέλεσμα είναι να παρατηρείται ακόμη μεγαλύτερη μείωση της παραγωγικότητας του δημοσίου, όταν αυτό ήταν έτσι κι αλλιώς το κυρίαρχο πρόβλημα και την εποχή που όλα δούλευαν δήθεν τέλεια.
Κι από την άλλη είναι ο κόσμος των ιδιωτικών υπαλλήλων. Ένας κόσμος γεμάτος ανασφάλεια. Και πολλά θύματα! Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι πλήρωσαν το σκληρό τίμημα της κρίσης. Οι άνεργοι είναι μέλη του δικού τους καταραμένου club. Η απασχόληση είναι το ζητούμενο. Η ασφάλεια λέξη άγνωστη σε έναν κόσμο σκληρό και ανταγωνιστικό! Κι όμως! Οι άνθρωποι εργάζονται με αξιοπρέπεια. Παλεύουν για να αποδείξουν ότι είναι χρήσιμοι και παραγωγικοί.
Κι αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατόν να οικοδομήσουμε μία νέα Ελλάδα, όταν καλούνται να συνυπάρξουν σε αυτήν δύο τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους κόσμοι. Είναι σαφές! Αυτό δεν γίνεται...
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr