Η Ελλάδα της κρίσης, κάθε άλλο παρά έχει ξεπεράσει τις νηπιακές ασθένειες και τις παθογένειες που την οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού. Μια εκ των οποίων είναι ο… πολιτικός φαρισαϊσμός.
Η κόντρα που βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία 24ωρα ανάμεσα στη Δημοκρατική Αριστερά και τον Γενικό Γραμματέα της κυβέρνησης Τάκη Μπαλτάκο, αναφορικά με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, τους τόνους για το οποίο έχει σηκώσει ο Υπουργός Δικαιοσύνης Αντώνης Ρουπακιώτης, έχει προφανώς… άλλο περιεχόμενο.
Ο Τάκης Μπαλτάκος, ως ένας εκ των στενότερων διαχρονικά συνεργατών του Αντώνη Σαμαρά, και εκ της θέσεώς του υπεύθυνος για την ομαλή νομοθετική (και όχι μόνο) λειτουργία ενός κυβερνητικού σχήματος το οποίο στηρίζουν και απαρτίζουν τρία κόμματα με αυτονόητη τη μεταξύ τους καχυποψία, δεν δρα αυτοβούλως.
Η δική του παρουσία έχει σαφή αναφορά στο πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά, το να τον απαξιώνουν λοιπόν στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς με αναφορές όπως εκείνη του εκπροσώπου Τύπου Ανδρέα Παπαδόπουλου (“ένας… κ. Μπαλτάκος έχει διαφωνίες. Μου είναι παντελώς αδιάφορο”), στέλνει σε όλους το μήνυμα ότι το κόμμα του Φώτη Κουβέλη βάλει εμμέσως κατά του ίδιου του Πρωθυπουργού.
Όπως βέβαια συμβαίνει παραδοσιακά στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, τα βέλη σταματούν συνήθως στον… προθάλαμο ενός πολιτικού ηγέτη. Τους συνεργάτες του οποίου επιλέγουν παραδοσιακά να χτυπήσουν, όσοι θέλουν να πλήξουν τον ίδιο, χωρίς… να το πουν ευθέως.
Η επίθεση της Δημοκρατικής Αριστεράς στον Τάκη Μπαλτάκο λοιπόν, δεν είναι ούτε περισταστιακή, αλλά ούτε και αθώα. Ας το κρατήσουμε…
ysterografa.gr