Χθες το βράδυ με πληροφόρησαν ότι προσπαθώ να κάνω τον κόσμο να με λυπηθεί.
Για την ακρίβεια: “τρυπιέσαι δημόσια για να σε λυπηθούν”
Δε θα ασχολιόμουν καθόλου με το περιστατικό, αλλά μου θύμησε πώς αντιμετωπίζουν οι διάφοροι απαίδευτοι τα άτομα με προβλήματα υγείας. Και θύμωσα. Θύμωσα γιατί θυμήθηκα την φίλη μου τη Δέσποινα. Κάποτε έκανε την ινσουλίνη της σε ένα τρένο.
Την κατέβασαν από το τρένο και της έψαχναν τα πράγματα…
Βέβαια, εγώ δεν “τρυπιέμαι”. Εδώ και πολλά χρόνια φέρω αντλία ινσουλίνης κι έχω σταματήσει να κάνω ενέσεις. Καμιά φορά μετράω το ζάχαρό μου, για να ξέρω τί μου γίνεται και να μην πέσω ξερός από καμιά υπογλυκαιμία. Σύμφωνα με αυτά τα φωτισμένα άτομα, για να χρησιμοποιήσει κανείς μετρητή σακχάρου πρέπει να κρυφτεί. Σαν λεπρός που κινδυνεύει να μολύνει θανάσιμα τους υπόλοιπους…
Εμένα όλα αυτά μου θυμίζουν τις θεωρίες περί “φυλετικού ανθρωπισμού” στα χρυσαυγίτικα μπλογκ:
Θα έπρεπε να ντρέπομαι που μου έτυχε μια αρρώστια και να κρύβομαι, γιατί είμαι βάρος στην κοινωνία. Και για το καλό μου, να μου κάνουν ευθανασία…
Το αστείο είναι, ότι έχοντας κανει περίπου 30.000 μετρήσεις σακχάρου (15 χρόνια Χ 365 μέρες Χ 5-6 μετρήσεις την ημέρα), το κάνω πλέον τόσο μηχανικά και ασυναίσθητα που δεν κοιτάω τί δείχνει ο μετρητής. Και μετά από λίγο ανατρέχω στη μνήμη του μηχανήματος για να δω τί έδειξε.
Αυτό θα πει επίδειξη!
Γιατί, ναι είναι αλήθεια, έχω πολλά να κερδίσω αν με “λυπηθεί”, ένας cocobily!
http://tolmirosfakos.wordpress.com