Αμάθεια, ημιμάθεια ή πρόθεση και πρόκληση; Πραγματικά είμαι από αυτούς που σηκώνουν τα χέρια ψηλά και με κάνει να αναρωτιέμαι πού βασίζεται κάποιος για να συμπεριλάβει στο δυναμικό του έναν υποψήφιο ή να διατηρεί έναν εν ενεργεία βουλευτή σαν την κα Ρεπούση!Άντε να πεις πως η περιγραφή «συνωστισμός» ήταν ένα ακούσιο σφάλμα. Μια «άτυχη» στιγμή. Μια λάθος διατύπωση (που σε καμία περίπτωση δεν το πιστεύω). Επαναλαμβανόμενη σύμπτωση όμως παύει να είναι σύμπτωση.
Η κυρία βουλευτής (ναι ένα ικανό και μετρήσιμο κομμάτι των ψηφοφόρων, του Πειραιά, την ανέδειξε εκπρόσωπό του…) προχώρησε σε νέες άκομψες δηλώσεις διαστρεύλωσης της ιστορίας. Τέτοιες που ούτε τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αναγνωρίζει ως ιστορικό γεγονός αλλά ούτε τη θυσία των θρυλικών γυναικών του Σουλίου στο Ζάλογγο. Όταν ιστορικές αναφορές και καταγραφές όχι μόνο Ελλήνων αλλά και αναγνωρισμένων ξένων ομολόγων της (η κυρία «δηλώνει» ιστορικός…) κάνουν λόγο για τα δύο γεγονότα που αποτελούν σημεία αναφοράς της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας.
Το θέμα δεν είναι καινούριο και σίγουρα όλοι μας θα έχουμε ενημερωθεί. Περίμενα όμως με το πέρασμα των ημερών και έπειτα από όλες τις αντιδράσεις φορέων, συλλόγων, κοινοτήτων και λοιπών ομάδων μία «διορθωτική» δήλωση από την κυρία Ρεπούση ή το κόμμα της. Για το αυτονόητο ΣΥΓΓΝΩΜΗ στη μνήμη αυτών των ανθρώπων και των απογόνων τους δεν κάνω λόγο. Έχω πεισθεί πως τέτοια πρόθεση δεν υπάρχει αφού οι πράξεις και τα έργα των προαναφερθέντων δεν μας αφήνουν να αναμένουμε μια τέτοια κίνηση.
Διάβασα απόψεις για δόλο, για «έμμισθες» αποστολές, για προκατάληψη για ασχετοσύνη κλπ. Όλοι ανάλογα με το τι πρεσβεύουν έχουν πάρει θέση και έχουν ασκήσει κριτική. Προφανώς η βουλευτής κα Ρεπούση απαξιώνει την δευτερολογία και την αιτιολόγιση των απόψεων που εκφράζει. Αρκείται στην ενδεχόμενη ικανοποίηση από το σάλο που προκαλεί κάθε φορά η εξωπραγματική γνώμη που εκφράζει δημόσια. Στα πλαίσια της ελευθερίας του λόγου και πολύ περισσότερο της όποιας δύναμης της παρέχει, πλέον, το βουλευτικό της αξίωμα.
Οι επιθέσεις μίσους από το εξωτερικό μας έχουν γίνει συνήθεια. Πολύ περισσότερο η εσωτερική δολιοφθορά. Οι εκδηλώσεις ηθικής κατωτερότητας που μπορεί να οφείλονται σε βαθύτερα αίτια ψυχολογικής σύγκρουσης και που μπορεί να προβάλλονται είτε ως εκδίκηση, είτε για διάφορους άλλους ιδιοτελείς σκοπούς, είναι αξιομνημόνευτες και χάνονται στα βάθη της ελληνικής ιστορίας. Ωστόσο το ίδιο σκληρή είναι και η κατάληξη των εκφραστών αυτών των πράξεων. Είτε από τον εντολέα τους είτε από τον θιγόμενο ή τους θιγόμενους.
Ερμηνείες στην ιστορική πορεία ενός έθνους μπορείς να δώσεις πολλές. Η ιστορική αλήθεια όμως παραμένει μόνο μία, διαπιστευμένη, αναμφισβήτητη και αναλοίωτη. Εκείνοι που δεν έχουν την απαιτούμενη γνώση ας φροντίσουν να την αποκτήσουν μελετώντας. Όσοι αμφισβητίες «προσέλθετε».
ysteografa.gr