Αργύρης Κωστάκης
Είναι γνωστό ότι οι ιθαγενείς των Νήσων του Πάσχα αποψίλωσαν μόνοι όλα τα δάση τους. Αυτό – αφανίστηκαν, δηλαδή, αφού δολοφόνησαν τη φύση που τους συντηρούσε και τους προστάτευε. Εξαντλώντας τον πλούτο που τους έτρεφε, πέθαναν. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες.
Το σύστημα εξαντλεί τα όρια των ανθρώπων. «Αποψιλώνει» την ίδια την κοινώνία μέρα με τη μέρα. Οι άνθρωποι αφυδατώνονται από δυνάμεις, οικονομικές και ψυχικές. Με μαθηματική ακρίβεια και την ψυχρή λογική- αν συνεχιστεί έτσι η διακυβέρνηση της χώρας – σε λίγα χρόνια θα ξημερώσει μία αποφράδα ημέρα που θα ζούνε μόνο δημόσιοι υπάλληλοι (έστω και με χαμηλούς μισθούς), επαγγελματίες συνδικαλιστές (σαν αυτόν τον Μπαλασόπουλο της ΠΟΕ ΟΤΑ που μας πνίγει στα σκουπίδια γιά εκαστοστή φορά την τελευταία δεκαετία), εξαθλιωμένοι άνεργοι και απλήρωτοι, πεινασμένοι αλλοδαποί και λίγοι τυχεροί εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, που ακόμη δεν θα έχουν κλείσει οι επιχειρήσεις τους.
Σενάριο συνωμοσίας; Φυσικά και όχι. Οι αριθμοί θα είναι αμείλικτοι. 3.500.000 συνταξιούχοι, 1.000.000 δημόσιοι υπάλληλοι, 2.500.000 άνεργοι, απλήρωτοι, εκ περιτροπής και ανασφάλιστοι εργαζόμενοι, 1.000.000 εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, 1.500.000 παδιά και έφηβοι και 1.500.000 αλλοδαποί (νόμιμοι και λαθρομετανάστες) θα καταλάβει τι έρχεται. 11.000.000 ψυχές σε μία χώρα που έχει χάσει την πυξίδα προσανατολισμού.
Δυστυχώς, όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης «είχαν στα πούπουλα» τον τερατώδη δημόσιο τομέα που φιλοξενούσε και φιλοξενεί τον κομματικό στρατό των ψηφοφόρων. Έτσι η κοινωνία αυτοκτόνησε. Η κοινωνία ψήφιζε Πολύδωρες που διόριζαν τις κόρες τους στις 24 ώρες που γίνονταν πρόεδροι της Βουλής. Η κοινωνία αυτοκτόνησε γιατί κάθε δημόσιος υπάλληλος, που έπαιρνε σύνταξη σε ηλικία 52 ετών, στερούσε το δικαίωμα της σύνταξης στο ίδιο του το παιδί.
Κάθε δημόσιος υπάλληλος που έπαιρνε εφάπαξ 200.000 ευρώ ή σύνταξη 3.000 ευρώ, οδηγούσε στο βάραθρο το ασφαλιστικό Ταμείο και ένας νέος συνάδελφός του δεν θα πάρει ποτέ σύνταξη.
Οι δήθεν κατακτήσεις του ενός ήταν η φτώχια κάποιου άλλου. Η ευημερία του ενός ήταν η δυστυχία κάποιου άλλου. Γι αυτό φτάσαμε να μην πιστεύουμε αυτό που βλέπουμε. Νέους να μεταναστεύουν στο εξωτερικό, πρώην νοικοκύρηδες που εργάζονταν στον ιδιωτικό τομέα να τρώνε στα συσσίτια, ηλικιωμένους να ψάχνουν για φαί στα υπολείμματα της λαϊκής.
Μητέρες να αφήνουν τα παιδιά τους στο εθνικό νηπιοτροφείο της Καλλιθέας όπως αποκάλυψε το εξαιρετικό ρεπορτάζ του δελτίου ειδήσεων του Mega (φανατικοί του ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλω να εργαστώ στο Μega, γιατί δεν κάνει προσλήψεις όπως κανένα άλλο Μέσο Ενημέρωσης, έτυχε να μεταδώσει αυτό το κανάλι το ρεπορτάζ, το ίδιο θα έγραφα κι αν το είχε γράψει η Αυγή).
Το συγκλονιστικό αυτό ρεπορτάζ ήταν μια κλωτσιά στα γεννητικά όργανα των ατσαλάκωτων κοστουμιών της πολιτικής.
Επίλογος: Θυμάμαι πριν από τριάντα χρόνια όταν έμενα σε μια πολυκατοικία στου Γκύζη, ο διαχειριστής άλλαξε την κλειδαριά της εξώπορτας. Άφησε ένα σημείωμα ότι υπάρχουν 15 κλειδιά – ένα γιa κάθε ένοικο σε ένα κουτάκι στην είσοδο. To βράδυ οκτώ άνθρωποι δεν βρήκαν αντικλείδι και ταλαιπωρήθηκαν. Γιατί; Μα είναι απλό. Κάποιοι είχαν πάρει δύο ή τρία κλειδιά αντί γιa ένα…
aixmi.gr