Του Στέφανου Κασιμάτη
Ορίστε! Δεν πρόλαβα να πω ότι επέστρεψα από την άδεια και η επικαιρότητα μας θέτει ενώπιον δεινών διλημμάτων. Λόγου χάρη: Τι από τα δύο θα προτιμούσατε, να ξυπνήσετε στις τέσσερις τα χαράματα για να προλάβετε την πρωινή πτήση για την Κεφαλονιά ή να ξυπνήσετε στις έξι το πρωί για να απαντάτε στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων -και μάλιστα στις ίδιες πάντα ερωτήσεις- μέχρι το μεσημέρι;
Με όλο τον σεβασμό προς το σεπτό λειτούργημα (σεπτότερο και από αυτό του ταξιτζή, τολμώ να πω...), αλλά και με την οποία πείρα περί των λειτουργών του διαθέτω, εγώ θα προτιμούσα χίλιες φορές να ξυπνήσω στις τέσσερις, αν ήταν να βρίσκομαι έπειτα από δύο ώρες στην Κεφαλονιά - κι ας κατοικείται από τους αξιαγάπητους Κεφαλονίτες, καθόλου δεν θα με πείραζε. Ομως, ο τέως πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ Στέλιος Σταυρίδης προτίμησε να ξυπνήσει αργότερα και να πάει στην Κεφαλονιά με το ιδιωτικό αεροσκάφος του επιχειρηματία Δημήτρη Μελισσανίδη, με αποτέλεσμα χθες να υποστεί το μαρτύριο των απανωτών συνεντεύξεων σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις και να δίνει εξηγήσεις για τους λόγους που τον οδήγησαν στην παραίτηση. Εξηγήσεις, οι οποίες -δυστυχώς για εκείνον- έκαναν τα πράγματα χειρότερα.
Αλλά, όσο η Αθήνα είναι άδεια από τους αξιολάτρευτους κατοίκους της και ακόμη κρατεί μέσα μας το εύσπλαχνο πνεύμα των διακοπών, ας μην σπεύδουμε να γίνουμε άδικοι με τον κ. Σταυρίδη. Το δίλημμα τίθεται εκ των υστέρων με τους όρους που το διατυπώνω στην πρώτη παράγραφο. Για τον τέως πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ, οι συνέπειες της επιλογής του να συνταξιδεύσει με τον κ. Μελισσανίδη δεν ήσαν δεδομένες. Ησαν, απλώς, πιθανές. Αν γνώριζε εκ των προτέρων τι τον περίμενε, έχω την εντύπωση ότι ως εχέφρων άνθρωπος θα προτιμούσε να πάει στην Κεφαλονιά ακόμη και με το ΚΤΕΛ.
Στις συνεντεύξεις που έδωσε, άλλωστε, δεν το έκρυψε ότι είχε επίγνωση του κινδύνου. «Ηταν επιλογή μου, όχι ελαφρότητα», είπε. Ασφαλώς και ήταν μια επιλογή, η οποία όμως έγινε με ελαφρότητα, θα έλεγα εγώ, διότι ο κ. Σταυρίδης αψήφησε ή, ακόμη χειρότερα, δεν αντελήφθη τη διάκριση μεταξύ του ιδιωτικού και του δημόσιου. Αν ο κ. Μελισσανίδης ήταν δικός του, προσωπικός πελάτης, θα είχε κάθε λόγο να αποδεχθεί την πρόσκληση όχι μόνο για να πετάξει με το ιδιωτικό αεροσκάφος του, αλλά και στην τουαλέτα να πάει μαζί του, που λέει ο λόγος. Και μάλιστα, όταν αυτός ο πελάτης έχει καταβάλλει μεγαλύτερο τίμημα για τον ΟΠΑΠ από την τιμή της αγοράς. (Της πραγματικής, της υπαρκτής αγοράς - όχι αυτής την οποία φαντάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ στις ονειρώξεις του...). Ο ΟΠΑΠ όμως ήταν του Δημοσίου, το οποίο στη συναλλαγή με την Emma Delta εκπροσωπούσε θεσμικά ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ.
Η αδυναμία του κ. Σταυρίδη να αναγνωρίσει τη διάκριση του ιδιωτικού από τον δημόσιο ρόλο φάνηκε και στις δικαιολογίες που έδωσε αργότερα στις συνεντεύξεις του. Ακούγοντάς τις, υπέκυψα στον πειρασμό της σκέψης ότι ο κ. Σταυρίδης έκανε και μία δεύτερη λάθος επιλογή, στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την πρώτη: προτίμησε να μας επιτρέψει να αμφισβητήσουμε τη λειτουργία της κρίσης του, παρά να αποδεχθεί το πλήγμα στον εγωισμό του. Είναι κρίμα· και για τον ίδιον και για το εγχείρημα των αποκρατικοποιήσεων, για τη σημασία του οποίου στην πορεία τούτης της χώρας ο ίδιος πιστεύει ακράδαντα και συνέβαλε. Με την απρονοησία του προσφέρει μία πρώτης τάξεως ευκαιρία στους λάτρεις του κρατισμού να αμφισβητήσουν τη διαφάνεια της διαδικασίας των αποκρατικοποιήσεων.
Η αφορμή της αποπομπής Σταυρίδη από την προεδρία του ΤΑΙΠΕΔ ήταν ένα γεγονός το οποίο σε ένα δεκαπενθήμερο, το πολύ, θα έχει ξεχαστεί. Το πραγματικό σκάνδαλο που αναδεικνύεται από αυτή την ιστορία είναι ότι, ένα χρόνο τώρα, η κυβέρνηση δεν μπορεί να βρει έναν επικεφαλής του Ταμείου ο οποίος θα στεριώσει στη θέση. Δεν υποστηρίζει κανείς ότι κάτι τέτοιο είναι εύκολο, σε μια χώρα όπου η επιτυχία ενός μοντέλου ανάπτυξης βασισμένου στον κρατισμό και τον κομματισμό έχει σφραγίσει την κουλτούρα της πολιτικής τάξης και της κοινωνίας γενικότερα. Συμβαίνει όμως στη ζωή τα σημαντικά να είναι και τα πιο δύσκολα. Αυτά έχουν την προτεραιότητα και από τη διαχείρισή τους θα εξαρτηθεί η επιτυχία της κυβέρνησης. Τα άλλα, όπως π.χ. ποιος θα είναι ο νέος πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου, περνούν σε δεύτερη μοίρα. Ακόμη και κάποιος που φτιάχνει βαρετές ταινίες, αλλά έχει ταλέντο στις μαντινάδες θα μπορούσε να πάει - που λέει ο λόγος πάντα...